Dominik BUKOWSKI: Simple Words /2014/

Hudoq; Dharma; The Answer Is Yes; Simple Words - Intro; Simple Words; Race Of Neurons; October; Go North; Toxic Message; Oliwia's Secret.

[more]

Aktywność fonograficzna Dominika Bukowskiego w pierwszym kwartale tego roku, to swego rodzaju fenomen. W lutym ukazała się wyśmienita płyta ''Fugu'' (2014) reaktywowanej formacji Orange Trane Acoustic Trio, oraz debiutancka płyta Kwintetu Szymona Łukowskiego (''Szymon Łukowski Quintet''), w marcu natomiast poza doskonałym albumem Kwintetu Marcina Wądołowskiego (''Blue Night Session'', 2014), nagrania z udziałem Dominika wypełniły większość programu kolejnej płyty z serii ''Swingujące 3-miasto'' (''Swingujące 3-miasto: Emil Kowalski'', 2014). Najważniejszym jednak albumem dla wibrafonisty jest kolejna autorska płyta, która swą premierę miała ...także w marcu.
Dominik Bukowski jest absolwentem Katowickiej Akademii Muzycznej (wydz. Jazzu i Muzyki Rozrywkowej), a od roku 2003 stale ''okupuje podium'' w dorocznych podsumowaniach miesięcznika ''Jazz Forum'' w kategorii: Wibrafonista Roku. Mimo młodego wieku poszczycić się może współpracą z czołówką wybitnych instrumentalistów, pośród których warto wymienić choćby: Janusza Muniaka, Leszka Możdżera, Piotra Wojtasika, Macieja Sikałę, Zbigniewa Namysłowskiego czy „Ptaszyna” Wróblewskiego. To właśnie Bukowski w dużej mierze odpowiedzialny jest za brzmienie ostatnich płyt Krystyny Stańko (''Usłysz mnie'', 2008, ''Secretly'', 2010 i ''Kropla słowa'', 2012). Płyta Dominika „Projektor” (2005) znalazła się w pierwszej dziesiątce najlepszych płyt 2005 roku w podsumowaniu „Jazz Forum”, a album „Vice Versa” (2010) otrzymał nominację do Fryderyka.
''Simple Words'' to wyjątkowy projekt tworzony tym razem wraz z indonezyjskim pianistą Sri Hanuragą, Piotrem Lemańczykiem przy kontrabasie i perkusistą Przemysławem Jaroszem. Płyta, której repertuar wypełniły kompozycje leadera projektu to rzadki przykład tak zgrabnego zestawienia z sobą brzmienia fortepianu i wibrafonu. Wydawać by się mogło, iż tak charakterystyczny instrument jakim jest wibrafon, całkowicie zdominuje brzmienie zespołu. Tymczasem już od pierwszych minut płyty rozpoczętej utworem: ''Hudoq'' mamy do czynienia z doskonale dialogującym zespołem, którego każdy z członków, na zasadzie pełnej demokracji, bezkonfliktowo kreuje indywidualne partie.
Młody pianista z Indonezji -Sri Hanuraga okazuje się wyjątkowym wirtuozem doskonale radzącym sobie zarówno przy klawiaturze fortepianu, jak i przy elektrycznym piano Korga. Skład, w którym znalazł się fortepian i wibrafon, okazuje się w tym przypadku świetną konfiguracją, w której Aga (pseudonim pianisty) i Dominik znajdują się zawsze we właściwym miejscu doskonale wzajemnie się uzupełniając, a niejednokrotnie dialogując z sobą.
Czołowy polski kontrabasista Piotr Lemańczyk niejednokrotnie podczas utworów kreuje, w charakterystycznym dla siebie, wyrazistym (czy niemal: agresywnym) stylu porywające linie basu.
Melodyka każdej spośród dziesięciu kompozycji Bukowskiego ujmuje przyswajalnością, wolną jednak od banału czy wtórności. Duże wrażenie robi kompozycja tytułowa, poprzedzona krótkim intro utrzymanym w balladowej konwencji. To pokaz wykwintnej wirtuozerii przyśpiewującego podczas gry Hanuragi, doskonale wpasowanej w brzmienie perfekcyjnie brzmiącego zespołu.
Wibrafon kilkakrotnie stanowi zaledwie akompaniament dla popisów Indonezyjczyka. Wirtuozeria pianisty jednak ani przez moment nie robi wrażenia nadmiernie wyeksponowanej w nagraniach. W każdej z urzekających kilkuminutowych miniatur muzycznych wypełniających płytę zachowano idealne proporcje.
Ukłonem w stronę elektrycznego brzmienia jest ''Race Of Neurons'', gdzie wykorzystano brzmienie elektrycznego piano z ''galopadą'' kontrabasu w tle. ''Wyścig neuronów'' to także okazja do zasłuchania się w perkusyjne solo Przemka Jarosza, należącego do grona tych instrumentalistów, w którego grze trudno doszukać się, nawet najbardziej krytycznym dziennikarzom muzycznym, jakichkolwiek niedoskonałości. Perfekcja i wyjątkowy warsztat!
Do najpiękniejszych minut ''Simple Words'' należy niewątpliwie impresyjny ''October'' -świetnie budująca nastrój kompozycja emanująca ogromem barw i swego rodzaju ilustracyjnością, prowokującą słuchacza do uruchomienia wyobraźni i przywołania rozmaitych obrazów. Powracający, progresywny motyw, kapitalne żonglowanie klimatem, a świetna partia kontrabasu niepowtarzalnego Piotra Lemańczyka dopełnia całości.
Pośród, na ogół charakteryzujących się wykwintną melodyką, premierowych kompozycji Bukowskiego, znalazło się też miejsce na odrobinę szaleństwa w trakcie naszpikowanego elektroniką utworu ''Toxic Message'', w dużej części opartego na swobodnie budowanych improwizacjach, zahaczających niemal o free.
Można być pewnym, iż najnowszy album Dominika Bukowskiego okaże się wielkim wydarzeniem na rynku jazzowym, a wracać do niego będziemy wielokrotnie również po latach, a nie tylko przy okazji zestawienia najlepszych albumów roku, w którym ja tę płytę umieszczam już dziś.

Robert Ratajczak

_____________________________________________________________________________________

Dominik BUKOWSKI: Simple Words /CD 2014, Soliton/
Hudoq; Dharma; The Answer Is Yes; Simple Words - Intro; Simple Words; Race Of Neurons; October; Go North; Toxic Message; Oliwia's Secret.