Chained; What?!; Skunk; Bite My Blues; Broken Flowers; Fast & Flurious; Z.
Niemal równocześnie na rynku pojawiły się dwa albumy wszechstronnego kanadyjskiego saksofonisty Petera Van Huffela, znanego zarówno z odważnych projektów muzycznych, jak i kameralnego składu House of Mirrors. Pierwszy z nich to ''Boom Crane'' (2013 -z Michaelem Batesem i Jeffem Davisem), a drugi to kolejna płyta jego free jazzowego tria Gorilla Mask: ''Bite My Blues'' (2014).
Formację poza Van Huffelem tworzy basista Roland Fidezius oraz kompozytor, producent muzyczny i przede wszystkim obdarzony niezwykłą wyobraźnią muzyczną austriacki perkusista Rudi Fischerlehner.
Fischerlehner już jako nastolatek w latach 90-tych angażował się w rozmaite projekty muzyczne, oscylujące między improwizowaną muzyką eksperymentalną a rockiem, a w ubiegłym dziesięcioleciu dał się poznać jako leader i wyłączny twórca repertuaru kwartetu Pinx. Nagrane w tym składzie płyty: ''Pinx'' (2005) oraz ''milieu'' (2007) okazały się niezwykle dojrzałą wizytówką Rudiego Fischerlehnera, doskonale odnajdującego się w nasyconych improwizacjami utworach kreowanych wraz z trojgiem muzycznych przyjaciół. Podczas kolejnych lat swej muzycznej drogi, Rudi miał okazję współpracować m.in. z saksofonistką Ingrid Laubrock (znaną polskim miłośnikom jazzu choćby z Festiwalu Made In Chicago czy z doskonałej płyty ''Catatumbo'', 2011) oraz nagrać płytę wraz z cenionym gitarzystą Andreasem Willersem i saksofonistą Frankiem Paulem Schubertem pod szyldem Grid Mesh (''coordinates'', 2010) i wyśmienity album ''TAM'' (2013) wraz z gitarzystą Olafem Ruppem i puzonistą Matthiasem Mullerem.
Pod szyldem Gorilla Mask wszyscy trzej artyści dali już się poznać na pełnym wyjątkowej mocy albumie ''Howl!'' (2012), a wydany w czerwcu 2014 roku nakładem kultowej wytwórni Clean Feed album ''Bite My Blues'' zdaje się podążać w tym samym kierunku, znacznie jednak poszerzając stylistyczne spectrum o jeszcze większą dynamikę i siłę. Przede wszystkim Roland Fidezius zastąpił kontrabas na ''Bite My Blues'' elektryczną gitarą basową, kreując tym samym partie jeszcze bardziej agresywne i niejednokrotnie wręcz nasycone duchem rocka.
Przykładem świetnego, niemal punk rockowego podkładu dla szalonych partii altowych Van Huffela, niech będzie choćby trzeci utwór na płycie: ''Skunk'', gdzie Fidezius wraz z Fischerlehnerem stawiają doprawdy wyjątkowo ciężki fundament rytmiczny.
Z kolei blisko 12-minutowy utwór tytułowy dzięki przesterowanemu, brudnemu, bluesowemu riffowi gitary Fideziusa wyraźnie ociera się o estetykę hard rocka. W sumie gdyby saksofon altowy Petera Van Huffela zastąpić w tym przypadku gitarą elektryczną -moglibyśmy śmiało zdefiniować ''Bite My Blues'' jako stricte rockowy numer!
Szczególną uwagę przykuwa niemal elegijny w swym przekazie temat ''Broken Flower'' -poruszająca melodyka z jakby żalącego się nam saksofonu Van Huffela przeciwstawiona jest tu swobodnym impresjom basu oraz szalejącej perkusji w tle.
Peter Van Huffel doskonale odnajduje się w każdej konwencji. Niezwykle agresywny sposób gry Alcisty pełen jest jednocześnie swego rodzaju duchowości (spod znaku Charliego Parkera i Erica Dolphy) emanującej prawdziwym uczuciem.
Album ''Bite My Blues'' nagrany podczas koncertów Gorilla Mask w lipcu 2013 roku w Toronto jest doprawdy wyjątkową płytą, po którą każdy otwarty na free jazzowe eksperymenty słuchacz zdecydowanie winien sięgnąć.
Robert Ratajczak
_______________________________________________________
Peter Van Huffel's Gorilla Mask: Bite My Blues /CD 2014, Clean Feed/
Chained; What?!; Skunk; Bite My Blues; Broken Flowers; Fast & Flurious; Z.
skład:
Peter Van Huffel - saksofon
Roland Fidezius - gitara basowa, efekty
Rudi Fischerlehner - instr.perkusyjne
___________________________________________________
