[more]
Fenomenalny trębacz Warwick Alder, znany m.in. z współpracy z australijskim nestorem saksofonu altowego Bernem McGannem (nagrał z nim m.in. świetny album ''Wending'', 2012) w roku 2010 nakładem australijskiej wytwórni Rufus opublikował płytę, jaką z powodzeniem umieścić można pośród najwspanialszych dokonań środkowego nurtu jazzowego pierwszego dziesięciolecia XXI wieku.
Warwick Alder urodził się w Newcastle, jednak od końca lat 70-tych intensywnie tworzy i koncertuje w Sydney, gdzie w 1981 roku ukończył Konserwatorium Muzyczne, w którym obecnie jest wykładowcą w klasie improwizacji jazzowej. W roku 1983 Alder został współzałożycielem pierwszego zespołu Jamesa Morrisona -Morrison Bros Big Bad Band, z którym nagrał dwa albumy. Otwarty zmysł muzyczny trębacza sprawił, iż począł intensywnie koncertować także z przedstawicielami jazzowej awangardy, a kunszt instrumentalny i wyjątkowa marka Artysty w środowisku muzycznym doprowadziła go do współpracy z wykonawcami tej klasy co: wspomniany Bern McGann, Joe Williams, Branford Marsalis czy wokalistki Cleo Laine i Eartha Kitt. Jego piękne brzmienie i charakterystyczny pełen uczucia styl, czynią go wyjątkowym instrumentalistą sprawnie łączącym jazzowe wirtuozerstwo najwyższej próby z ogromnym ładunkiem przekazywanej w każdym niemal dźwięku wrażliwości.
Do nagrania swej autorskiej płyty Alder zaprosił wyśmienitych markowych artystów, z jakimi łączy trębacza szczególna muzyczna nić porozumienia. Kwintet poza trębaczem tworzą: wspaniały saksofonista Dave Jackson, zapewniający brzmieniu wyjątkową harmonię -pianista Jonathan Harkins i sprawdzona podczas wielu koncertów Warwicka Aldera sekcja rytmiczna: Brendan Clarke (kontrabas) i Andrew Dickenson (perkusja). Z usług tej samej sekcji skorzystał dwa lata później wraz z nieodżałowanym Bernem McGannem nagrywając album ''Wending'' (2012).
Otwierający album stylowy i melodyjny 10-minutowy utwór tytułowy przenosi nas momentalnie i bezwarunkowo do świata jazzu lat 60-tych i jego hard bopowej estetyki. Tytuł utworu jest nawiązaniem do imienia syna trębacza -Brendana. Trudno o wspanialszy prezent dla potomka, niż złożona z błyszczących wyjątkowym blaskiem pięknych partii instrumentalnych kompozycja, będąca wyjątkową jazzową perłą.
Zakręcona i skoczna ''Chromania'', zawierająca nawiązanie do tematu pochodzącego z telewizyjnego serialu o Batmanie, świetnie ukazuje wyjątkowe porozumienie trąbki Aldera z doniosłym altem saksofonu Dave'a Jacksona. Jest tu też miejsce dla brawurowej wręcz solówki Jonathana Harkinsa, a rytmiczna ''galopada'' kontrabasu Brendana Clarke i solidny podkład perkusyjny dodają utworowi wyjątkowej siły i przekazu. Perkusista składu -Andrew Dickeson już od ponad ćwierćwiecza uchodzi za najbardziej rozchwytywanego muzyka w Sydney. Ma za sobą wspólne koncerty m.in. z Eddie Hendersonem, Johnny Griffinem, Lee Konitzem, Redem Holloway, Brandfordem Marsalisem, Ronnie Scottem i Vincentem Herringiem, a z Warwickiem Alderem miał okazję dwa lata później uczestniczyć w sesji z Bernem McGannem, owocem czego jest wspomniany wcześniej wyśmienity album ''Wending'' (2012). Jeszcze przedtem jednak światło dzienne ujrzał wyśmienity album jego własnego składu: ''Weaver Of Dreams'' (2011).
Poza sześcioma własnymi kompozycjami na ''Brendance'' Alder sięgnął też po trzy standardy. Pierwszym z nich jest kompozycja Thada Jonesa: ''Olivia's Arrival'', zagrana przez lidera przy użyciu tłumika. Pięknie brzmi zarówno trąbka solo jak i wyjątkowo urzekające partie unisonowe grane z Jacksonem. Mrowienie na plecach pojawia się ilekroć słucham tego nagrania podczas rozbudowanego sola Brendana Clarke.
Drugim standardem jest ''Hackensack'' Theloniousa Monka w porywającej rozimprowizowanej wersji (kolejne brawa dla Clarke'a i Dickesona!)
Najbardziej intymne minuty płyty zapewnia kolejna jazzowa ballada w tym zestawie: ''Good Grief''. Wzruszający szept trąbki oprawiony jest tu w subtelne ramy sekcji, a Jonathan Harkins serwuje nam kunsztowne, rozbudowane fortepianowe solo.
Trzeci standard to jedna z najpiękniejszych jazzowych pereł z dorobku Michela Legranda: ''You Must Believe in Spring'', której mistrzowska wersja zarejestrowana została przez Billa Evansa w 1977 roku. Jonathan Harkins jako pianista wychodzi z próby zmierzenia się z klasykiem zwycięsko, a lider wspomagany przez subtelną sekcję rytmiczną kreuje jedne z najwspanialszych lini na całej płycie.
Autorskie kompozycje Aldera zachwycają, wbrew pozorom, rzadko spotykaną u współczesnych jazzmanów wyobraźnią i fantazją skierowaną na estetykę srodkowego nurtu jazzowego połowy lat 60-tych. Jeśli jazz jest stanem umysłu -umysł Aldera jest jazzem.
''Brendance'' to jedna z najwspanialszych jazzowych płyt jakie miałem zaszczyt usłyszeć w XXI wieku. Muzyka kwintetu Warwicka Aldera zdecydowanie poszerza spektrum middle jazzu, nie siląc się w tej konwencji na zbyteczne eksperymenty lecz zapewniając wyjątkowe doznania w obrębie muzyki jaka od zawsze bliska jest sercu każdego miłośnika muzyki improwizowanej.
Po raz kolejny nie mam wyjścia -''Brendance'' umieszczam w kategoriach: ''najwyższa możliwa nota'' i ''poza konkurencją''.
Robert Ratajczak
___________________________________________________________________________________
ALDER: Brendance /CD 2010, Rufus/
Brendance; Chromania; Olivia's Arrival; Good Grief; Hackensack; p.449; Helen of Troy; You Must Believe in Spring; Fats for Sure.
skład:
Warwick Alder - trąbka, flugelhorn
Dave Jackson - saksofon
Jonathan Harkins - fortepian
Brendan Clarke - kontrabas
Andrew Dickeson - perkusja
____________________________________________________________________________________
opisy innych płyt wytwórni Rufus:
