[more]
W październiku 2013 roku w legendarnej Royal Albert Hall odbył się koncert młodego gitarzysty i wokalisty Bena Poole'a. Występ zarejestrowało Radio BBC 2, a olbrzymi sukces młodego rockmana na deskach zacnej londyńskiej sceny sprawił iż materiał zdecydowano po roku opublikować na płycie zatytułowanej po prostu ''Live At The Royal Albert Hall''. Koncertowy album uzupełniło nowe studyjne nagranie Bena Poole'a: ''Starting All Over Again''.
Warto przypomnieć, iż już w roku 2011 gitarzystę, wokalistę i kompozytora własnego repertuaru Bena Poole'a nominowano w dwóch kategoriach (Najlepszy Młody Artysta i Najlepsza Kompozycja) do prestiżowej brytyjskiej Blues Awards, a debiutancka płyta Bena ''Let's Go Upstairs'' (2012) wyprodukowana przez laureata Grammy -Isaaca Nossela (m.in. producenta płyt takich artystów jak: Jack Bruce, Robin Trower, Paul McCartney, Paul Young czy Roger Daltrey), odniosła na Wyspach niebywały sukces, plasując młodego muzyka w gronie najbardziej obiecujących muzyków rockowych. Jego wyjątkową grę i pełen emocji styl techniczny wychwalali m.in. tacy nestorzy gatunku jak Jack Bruce czy nieodżałowany Gary Moore, przepowiadając Benowi wyjątkową karierę w świecie zarówno bluesa jak i muzyki rockowej.
Energetyczne, rockowe pełne adrenaliny i wyczarowywanych na żywo emocji utwory jak otwierający koncert ''Let's Go Upstairs'' sąsiadują z świetnymi utworami nasyconymi wyjątkową dawką przebojowości i łatwoprzyswajalnej melodii. Do tej drugiej grupy zaliczyć można rockowe ballady w rodzaju ''Love Nobody No More'' czy ''Leave It On'' (Jasona Matthewsa i Jima McCormacka).
Dużą dozę soczystego, pełnokrwistego bluesa zawiera ''(I Know) I'm Losing You'' -nowa wersja wielkiego przeboju The Temptations z 1966 roku, w której jednak Poole w większym stopniu odwołuje się do późniejszych wersji tego utworu, jaki włączyły do swego repertuaru m.in. zespoły Rare Earth (1970) i Faces (1971). Ogniste solo gitary z cytatem ''Black Night'' (Deep Purple) wieńczy tę blisko 10-minutową muzyczną ''petardę''.
Innymi klasycznymi utworami po jakie sięgnął Ben Poole w Royal Albert Hall są: dynamiczna wersja ''Mr. Pitful'' Otisa Reddinga z 1965 roku i kończący koncert ''Have You Eved Loved A Woman'' Billy'ego Mylesa (1960) znany z nagrań Freddiego Cole'a, Vana Morrisona i Erica Claptona (legendarny album Derek & The Dominos: ''Layla And Other Assorted Love Songs'', 1970).
W grze młodego brytyjczyka znajdziemy liczne wpływy wielkich mistrzów w rodzaju Erica Claptona, Jeffa Healeya czy Jimiego Hendrixa -wszystko to jednak Ben Poole nasącza wyjątkową dawką indywidualnego stylu i techniki. Doskonale operuje vibrato łapiąc kilka strun jednocześnie, uzyskując wyśmienity efekt, a całość potęguje doskonały, pełen emocji wokal uzupełniany zgrabnymi chórkami Amy Eftekhari.
Zespół Poole'a gra dynamicznie i bardzo kreatywnie, lecz z wyjątkiem klawiszowca Sama Masona, niejednokrotnie radującego uszy świetnymi solówkami: Mat Beable (gitara basowa) i Craig Bacon (perkusja), robią podczas większości koncertu wrażenie pozostających w odległym tle.
Słuchając tego doprawdy wyśmienitego koncertu dwudziestoparolatka z 2013 roku, trudno nie mieć wątpliwości co do tego, iż jesteśmy najprawdopodobniej świadkami narodzin jednej z najbardziej ekscytujących karier młodego bluesowego gitarzysty Wielkiej Brytanii w XXI wieku.
Płytę uzupełnia bonus w postaci przebojowego utworu: ''Starting All Over Again'' zarejestrowanego w studio z nowym składem zespołu, będącego najprawdopodobniej zapowiedzią nowej studyjnej płyty Bena Poole'a. Czekamy, a póki co: cieszmy się tą pełną dynamiki płytą.
Premiera 6 października 2014
Robert Ratajczak
o albumie przeczytasz również: TUTAJ
____________________________________________________________________________________
Ben POOLE: Live At The Royal Albert Hall /CD 2014, Manhaton/
Intro; Let’s Go Upstairs; Love Nobody No More; (I Know) I’m Losing You; Mr. Pitiful; It Doesn’t Have To Be That Way; Leave It On; Have You Ever Loved A Woman; Bonus Studio Track: Starting All Over Again.
muzycy:
Ben Poole - gitara, wokal
oraz:
Sam Mason - instr. klawiszowe, chórki (live)
Bob Fridzema - instr.klawiszowe (studio)
Mat Beable (live), Steve Amadeo (studio) - gitara basowa
Craig Bacon (live), Wayne Proctor (studio) - instr. perkusyjne
Amy Eftekhari - chórki (live0
_____________________________________________________________________________________
opisy innych płyt wytwórni Manhaton Records:
aktualności z Manhaton Records:
______________________________________________________________________________________
