Move!: Clunky; Interlude #1; Columns; Interlude #2; Industrial (for Alan);
Simple Tales: Overture; The Theme; Mr. Bricolage; Long Road; Dance! (for Ann).
Simple Tales: Overture; The Theme; Mr. Bricolage; Long Road; Dance! (for Ann).
Urodzony w 1981 roku walijski pianista i kompozytor Gwilym Simcock, dostrzeżony został w muzycznym świecie już dobrych kilka lat temu jako instrumentalista doskonale potrafiący łączyć w swej grze elementy jazzu z muzykią klasyczną. Jak dotąd ma na swoim koncie trzy doskonale przyjęte albumy wydane pod własnym nazwiskiem, oraz wspólne płyty m.in. z Timem Garlandem, Billem Brufordem i Samem Trockattem. Od roku 2008 współpracuje z rosyjskim wirtuozem kontrabasu Yurim Goloubevem współtworząc z nim formację SGS Group, a później nagrywając wpólne płyty: ''Metafore Semplici'' (2009) i doskonały koncertowy album ''Reverie at Schloss Elmau'' (2014). Powołując do życia własne trio Simcock zaprosił do współpracy brytyjskiego perkusistę Martina France'a z jakim już w roku 2007 zrealizował wspólne dzieło pod postacią albumu: ''Perception'' (2007).
Gwilym Simcock na najnowszym albumie ''Instrumation'' proponuje dwa koncepcyjne cykle: ''Move!'' i ''Simple Tales'' zrealizowane w Angel Studios w Londynie jeszcze w 2012 roku. Ponieważ zamysł kompozytora dalece jednak wybiegał poza ramy jazzowego tria, Simcock zaprosił do zrealizowania swych dźwiękowych wizji 14-osobową orkiestrę City of London Sinfonia pod dyrekcją Clarka Rundella oraz gitarzystę poleconego przez Martina France'a - Johna Paricelliego, z którym ten współpracował przed kilkunastu laty przy nagrywaniu albumu ''Alba'' (2000), oraz płytach saksofonisty Iaina Ballamy.
Pierwsza z dwóch suit wypełniających ''Instrumation'' to zrealizowany z wielkim rozmachem cykl pięciu utworów rozpisany na duży skład orkiestry. To finezyjne tematy łączące w sobie romantyzm i taneczną zwiewność muzycznej fiesty. Hiszpańskie motywy przewijające się w trakcie tych, z ogromnym pietyzmem skonstruowanych, dźwiękowych opowieści nasuwać mogą skojarzenia z klimatami w jakich owego czasu poruszał się Chick Corea, jednak struktura kompozycji bliższa zdaje się zasadom architektury właściwej muzyce klasycznej. Z kolei technika Gwilyma Simcocka (szczególnie podczas części solowych pod postacią dwóch interludiów: ''Interlude #1 / #2'') zdaje się być bliższa interpretacyjnej abstrakcyjności Keitha Jarretta niż latynoskiemu duchowi Corei.
Pomiędzy krótkimi interludiami zagranymi solo przez pianistę, znajduje się bardzo rozbudowany temat ''Columns'', gdzie główny temat wybrzmiewający spod klawiszy Simcocka prowadzi nas od solowej impresji do bogatych orkiestrowych faktur obfitujących w zapierające dech progresje harmoniczne.
Drugą spośród głównych części cyklu ''Move!'' jest blisko 10-minutowa, z rozmachem zaaranżowana na całą orkiestrę kompozycja ''Industrial'', o której ostatecznym charakterze w dużym stopniu decyduje gitara elektryczna Johna Parricelliego. Tu nie ma zasad gatunkowych - schematy formalne krzyżują się ze sobą, tworząc doprawdy zdumiewającą całość. W połowie utworu na tle szalejącej perkusji France'a, Simcock zachwyca nas agresywnymi, wręcz z furią zagranymi akordami, po czym cała potężnie brzmiąca orkiestra porywa nas w dlaszy tok tej wielowątkowej muzycznej formy. Ciarki na plecach? Tak!
Druga część albumu to zgodnie z tytułem (''Simple Tales''), zbiór prostszych melodii, zdecydowanie bardziej konwencjonalnych w swej formie i przekazie, stanowiących wyśmienity kontrast dla pierwszych 30 minut płyty. To także dowód na to jaka siła tkwi w trio: Simcock / Goloubev / France, mimo iż muzycy wspierani są przez skrzypce (Thomas Gould) i wiolonczelę (Will Schofield).
Zdecydowanie więcej tu muzyki opartej na wzajemnych interakcjach pianisty z sekcją rytmiczną. Doskonałe partie ma okazję zagrać Goloubev (choćby piękne solo w trakcie ''The Theme''), a moc emanującej z każdego z instrumentalistów fantazji improwizacyjnej zachwyca w trakcie rozszalałego tematu: ''Mr. Bricolage''.
W przypadku ''Instrumation'' niezwykle ważna jest budowa poszczególnych kompozycji Simcocka - to niewątpliwie ogromny atut młodego muzyka, który należy dziś do prestiżowego grona tak wyjątkowych w Europie komponujących pianistów jak Michael Wollny czy Iiro Rantala.
Doskonały album, choć zdecydowanie oddzielić należy monumentalną i pełną rozmachu, elegancko zharmonizowaną orkiestrową część pierwszą (''Move!'') od drugiej (''Simple Tales'') zachwycającej w większym stopniu liryzmem i kameralnym, romantycznym brzmieniem. W obu jednak przypadkach obcujemy z muzyką wyjątkowo wysmakowaną i wyrafinowaną. Po prostu: zachwycającą.
Album ukazał się 25 lipca 2014
Gwilym Simcock na najnowszym albumie ''Instrumation'' proponuje dwa koncepcyjne cykle: ''Move!'' i ''Simple Tales'' zrealizowane w Angel Studios w Londynie jeszcze w 2012 roku. Ponieważ zamysł kompozytora dalece jednak wybiegał poza ramy jazzowego tria, Simcock zaprosił do zrealizowania swych dźwiękowych wizji 14-osobową orkiestrę City of London Sinfonia pod dyrekcją Clarka Rundella oraz gitarzystę poleconego przez Martina France'a - Johna Paricelliego, z którym ten współpracował przed kilkunastu laty przy nagrywaniu albumu ''Alba'' (2000), oraz płytach saksofonisty Iaina Ballamy.
Pierwsza z dwóch suit wypełniających ''Instrumation'' to zrealizowany z wielkim rozmachem cykl pięciu utworów rozpisany na duży skład orkiestry. To finezyjne tematy łączące w sobie romantyzm i taneczną zwiewność muzycznej fiesty. Hiszpańskie motywy przewijające się w trakcie tych, z ogromnym pietyzmem skonstruowanych, dźwiękowych opowieści nasuwać mogą skojarzenia z klimatami w jakich owego czasu poruszał się Chick Corea, jednak struktura kompozycji bliższa zdaje się zasadom architektury właściwej muzyce klasycznej. Z kolei technika Gwilyma Simcocka (szczególnie podczas części solowych pod postacią dwóch interludiów: ''Interlude #1 / #2'') zdaje się być bliższa interpretacyjnej abstrakcyjności Keitha Jarretta niż latynoskiemu duchowi Corei.
Pomiędzy krótkimi interludiami zagranymi solo przez pianistę, znajduje się bardzo rozbudowany temat ''Columns'', gdzie główny temat wybrzmiewający spod klawiszy Simcocka prowadzi nas od solowej impresji do bogatych orkiestrowych faktur obfitujących w zapierające dech progresje harmoniczne.
Drugą spośród głównych części cyklu ''Move!'' jest blisko 10-minutowa, z rozmachem zaaranżowana na całą orkiestrę kompozycja ''Industrial'', o której ostatecznym charakterze w dużym stopniu decyduje gitara elektryczna Johna Parricelliego. Tu nie ma zasad gatunkowych - schematy formalne krzyżują się ze sobą, tworząc doprawdy zdumiewającą całość. W połowie utworu na tle szalejącej perkusji France'a, Simcock zachwyca nas agresywnymi, wręcz z furią zagranymi akordami, po czym cała potężnie brzmiąca orkiestra porywa nas w dlaszy tok tej wielowątkowej muzycznej formy. Ciarki na plecach? Tak!
Druga część albumu to zgodnie z tytułem (''Simple Tales''), zbiór prostszych melodii, zdecydowanie bardziej konwencjonalnych w swej formie i przekazie, stanowiących wyśmienity kontrast dla pierwszych 30 minut płyty. To także dowód na to jaka siła tkwi w trio: Simcock / Goloubev / France, mimo iż muzycy wspierani są przez skrzypce (Thomas Gould) i wiolonczelę (Will Schofield).
Zdecydowanie więcej tu muzyki opartej na wzajemnych interakcjach pianisty z sekcją rytmiczną. Doskonałe partie ma okazję zagrać Goloubev (choćby piękne solo w trakcie ''The Theme''), a moc emanującej z każdego z instrumentalistów fantazji improwizacyjnej zachwyca w trakcie rozszalałego tematu: ''Mr. Bricolage''.
W przypadku ''Instrumation'' niezwykle ważna jest budowa poszczególnych kompozycji Simcocka - to niewątpliwie ogromny atut młodego muzyka, który należy dziś do prestiżowego grona tak wyjątkowych w Europie komponujących pianistów jak Michael Wollny czy Iiro Rantala.
Doskonały album, choć zdecydowanie oddzielić należy monumentalną i pełną rozmachu, elegancko zharmonizowaną orkiestrową część pierwszą (''Move!'') od drugiej (''Simple Tales'') zachwycającej w większym stopniu liryzmem i kameralnym, romantycznym brzmieniem. W obu jednak przypadkach obcujemy z muzyką wyjątkowo wysmakowaną i wyrafinowaną. Po prostu: zachwycającą.
Album ukazał się 25 lipca 2014
Robert Ratajczak
______________________________________________
Gwilym SIMCOCK: Instrumation /CD 2014, ACT/
Move!: Clunky; Interlude #1; Columns; Interlude #2; Industrial (for Alan);
Simple Tales: Overture; The Theme; Mr. Bricolage; Long Road; Dance! (for Ann).
Move!: Clunky; Interlude #1; Columns; Interlude #2; Industrial (for Alan);
Simple Tales: Overture; The Theme; Mr. Bricolage; Long Road; Dance! (for Ann).
muzycy:
Gwilym Simcock - fortepian
Yuri Goloubev - kontrabas
Martin France - perkusja
oraz:
John Parricelli - gitara
Thomas Gould - skrzypce
Will Schofield - wiolonczela
City of London Sinfonia (dyr. Clark Rundel)
Gwilym Simcock - fortepian
Yuri Goloubev - kontrabas
Martin France - perkusja
oraz:
John Parricelli - gitara
Thomas Gould - skrzypce
Will Schofield - wiolonczela
City of London Sinfonia (dyr. Clark Rundel)
______________________________________________
