[more]
Swą trzecią autorską płytę saksofonista Dave Anderson nagrał z trojgiem muzyków stanowiących ważny filar dzisiejszej nowojorskiej sceny jazzowej: gitarzystą Tomem Guarna, organistą Patem Bianchi i perkusistą Mattem Wilsonem. Album nagrany w brooklyńskim studio Systems Two pod szyldem Dave Andreson's Blue Innuendo, przynosi materiał oparty na własnych kompozycjach saksofonisty, charakteryzujący się specyficznym brzmieniem dzięki zastosowaniu w instrumentarium stylowych organów Hammond B3. Saksofonista proponuje na swej autorskiej płycie muzykę świeżą i spontaniczną, a jednocześnie śmiało czerpiącą z jazzowej tradycji.
Już w wieku 11 lat Dave Anderson dał się poznać jako niezwykle kreatywny jazzowy wirtuoz, występując w swej rodzinnej Minnesocie w składzie szkolnej grupy muzycznej. Po 10 latach spędzonych w środowisku nowojorskich muzyków, takich jak Clarence Penn, Scott Whitfield i Ryan Kisor, muzyk w 2005 roku przeniósł się do Seattle, gdzie w 2010 roku tamtejsza wytwórnia płytowa Pony Boy Records opublikowała album prowadzonego przez saksofonistę kwartetu "Clarity", jaki został dostrzeżony przez tak znaczące branżowe media jak All About Jazz i Jazz Times. Po powrocie do Nowego Jorku w 2011 roku, artysta mający za sobą błyskotliwy debiut fonograficzny zaczął współpracować z coraz bardziej prestiżowymi jazzmanami, pośród których znaleźli się m.in.: Clark Terry, Craig Taborn, Mel Tormé i Matt Wilson. Jak okazać miało się wkrótce, ostatni z wymienionych muzyk - perkusista Matt Wilson, został stałym współpracownikiem Andersona zasilając w kolejnych latach jego rozmaite składy, w tym także omawiany w tym miejscu projekt Blue Innuendo.
Pojawiający się na okładkach takich magazynów jak Downbeat, JazzTimes czy Jazziz, Matt Wilson jest dziś jednym z najbardziej znanych amerykańskich artystów jazzowych. Jego grę charakteryzuje wyjątkowa melodyjność (co w przypadku perkusistów należy do rzadkości). Wilson to także utalentowany kompozytor, lider własnego zespołu, producent i wykładowca muzyczny i stały współpracownik takich artystów jak choćby Joe Lovano, John Scofield, Charlie Haden i Lee Konitz. Dotychczas pojawił się na ponad 250 (!) płytach jako sideman i dorobił się dziewięciu płyt autorskich, w tym doskonałego albumu własnej formacji Arts & Crafts: ''An Attitude For Gratitude'' (2011).
Również pozostali muzycy kwartetu Blue Innuendo to wysoko notowani w branży instrumentaliści: grający na organach Pat Bianchi jest muzykiem, z którego usług niejednokrotnie korzystali m.in. Pat Martino i Lou Donaldson, a nominowany do Grammy gitarzysta Tom Guarna ma na koncie kilka własnych albumów, nagranych w składach współtworzonych przez m.in. Johnathana Blake'a, George'a Cooligana i Dany'ego Grisseta.
Nic dziwnego, że wydana wiosną 2016 roku płyta nagrana w tak wyśmienitym składzie emanuje prawdziwą maestrią właściwą największym albumom współczesnego amerykańskiego jazzu.
Swingujący temat "Urban Dilemma" otwierający całość, zręcznie splata w sobie linie saksofonu sopranowego z partiami gitary wywołując złudzenie jedności obu pozostających w wyjątkowej symbiozie instrumentów.
Kilka chwil później w "22 Doors" (w innym miejscu opisanym jako "22 Rooms") Devina Lowe (jedynym utworze nie będącym kompozycją lidera składu), Anderson sięga po saksofon tenorowy, udowadniając już podczas pierwszych minut albumu, iż oba rodzaje instrumentu stanowią dla niego równorzędną formą wypowiedzi. Ten oparty na wyrazistych akordach temat nawiązuje swym klimatem do estetyki dokonań takich mistrzów jak Eddie Harris i Bennie Maupin.
"Galopujący" "12-Step Blues" ukazuje wyśmienitą nić porozumienia między Mattem Wilsonem a Patem Bianchi, doskonale operującym pedałami basowymi Hammondów. To właśnie na solidnie skonstruowanym przez organy i perkusję fundamencie, Anderson a następnie Guarna rozwijają improwizowane wątki osnute wokół głównego tematu. Obaj jednak odnajdują chwilę wytchnienia w trakcie olśniewającej solówki Pata Bianchi wieńczącej temat.
Utrzymany w średnim tempie "Parallel Present" niesie wyjątkowe ciepło dostarczane przez kojące dźwięki tenoru, po trzech minutach dopuszczającego do głosu Hammondy snujące pod palcami Pata Bianchi zachwycającą opowieść.
Powrotem do szybkiego tempa jest, ze względu na specyfikę mogący kojarzyć się z "I Got Rhythm" George'a i Iry Gershwinów, żywiołowy temat "Geneology".
Przepiękną balladą w tym zestawie jest eteryczny temat "Stuck" zdominowany partiami sopranu i dźwiękami gitary, podanymi na wyjątkowo stylowym, delikatnym tle tworzonym przez dyskretne Hammondy i zaledwie muskającego szczoteczkami perkusję Matta Wilsona.
Kompozycję "The Phantom" Dave Anderson zadedykował jednemu ze swych wielkich mistrzów, Joe Hendersonowi. Na uwagę zasługuje tu szczególnie żywiołowa oprawa perkusyjna.
Również podczas "Two-Tone Tune" wyjątkowo zaznacza swą rolę niesamowity Matt Wilson.
Swingujący temat tytułowy nawiązuje do klasycznych jazzowych form, a wieńczący album, bluesowy "Redeye" z wyjątkowym wdziękiem zamyka całą płytę.
Dave Anderson dysponując bardzo wyraźnym i charakterystycznym soundem, zapewnia sobie wyjątkowy repertuar, złożony z autorskich tematów doskonale sprawdzających się w starciu z kreatywnością instrumentalistów. Każda kompozycja Andersona pozostawia dla reszty muzyków dużo przestrzeni, a mając w składzie takie nazwiska jak Guarna, Bianchi i Wilson, zdaje się iż utwory saksofonisty trafiły do idealnie dobranego jazzowego kolektywu.
Album ukazał się 1 kwietnia 2016 roku.
Robert Ratajczak
o płycie przeczytasz również: TUTAJ
_____________________________________________________________________
Dave ANDERSON's Blue Innuendo
CD 2016, Label 1 LA-2003-2
program:
1. Urban Dilemma
2. 22 Doors
3. 12-Step Blues
4. Parallel Present
5. Genealogy
6. Stuck
7. The Phantom (for Joe Henderson)
8. Two-Tone Tune
9. Blue Innuendo (for Joey D)
10.Redeye
personel:
Dave Anderson - saksofony
Tom Guarna - gitara
Pat Bianchi - organy
Matt Wilson - perkusja
_____________________________________________________________________
