Armando's Rhumba; Firewater; Blue Miles; Triste ; Dance Cadaverous; Pandamanium; 16 Tons (Give or Take); Seventh Sign; Rice Pudding; Ruth; I'll Be Seeing You.
The 14 Jazz Orchestra to zespół pod dyrekcją Dana Bonsanti, którego podstawowe instrumentarium składa się z 4 saksofonów, 2 puzonów, 3 trąbek, gitary, basu, klawiatury i perkusji. W skład formacji wchodzą cenieni studyjni muzycy z Południowej Florydy i pedagodzy jazzowi z wydziałów muzycznych Miami Dade College, Barry University, Florida Atlantic University i University of Miami, mający na swym koncie współpracę z największymi artystami, zarówno jazzowymi (m.in. Stan Kenton, Woody Herman czy Sarah Vaughan), jak kojarzonymi z muzyką pop (Barbra Streisand, Bee Gees). Zespół specjalizuje się w wykonywaniu starannie zaaranżowanych i bogato brzmiących wersji współczesnych utworów jazzowych takich twórców jak Billy Strayhorn, Joe Henderson, Chick Corea, czy Wayne Shorter, nie stroniąc przy tym od standardów muzyki popularnej, w tym kompozycji Lennona i McCartneya.
Na albumie "The Future Ain't What It Used To Be" pośród 11 tematów znajdziemy zaaranżowane przez Dana Bonsanti utwory Chicka Corei, Bustera Williamsa, A.C.Jobima, Wayne Shortera czy Jaco Pastoriusa. Warto wspomnieć, iż jednym z muzyków tworzących The 14 jest saksofonista Ed Maina, którego całkiem niedawno słuchaliśmy na autorskiej płycie "In the company of Brothers", a w dwóch utworach na płycie gościnnie gra Randy Brecker.
Bogate, starannie opracowane orkiestrowe aranżacje Dana Bonsanti, sprawiają iż podczas słuchania zarówno żywiołowych utworów w rodzaju otwierającej program kompozycji Chicka Corei "Armandos Rhumba", jak kojącej zmysły stylowej ballady Wayne Shortera "Dance Cadaverous", mamy wrażenie 100-procentowego wypełnienia dźwiękowej przestrzeni.
Mimo iż mamy do czynienia z brzmieniem typowym dla big bandów i orkiestr jazzowych, zespołowi pod wodzą Dana Bonsanti udaje się niejednokrotnie wykreować stylowy, intymny nastrój. Tak jest choćby podczas "Firewater" Bustera Williamsa.
Pośród utworów jednoznacznie kojarzących się z estetyką jazzową, na "The Future Ain't What It Used To Be" znajdziemy też standard muzyki country. Myślę o słynnej kompozycji Merle Travisa "16 Tons (Give Or Take)" spopularyzowanej przed laty przez Tennessee Ernie Forda i Johnny'ego Casha.
Ogromne wrażenie robi pełne żaru wykonanie utworu Jaco Pastoriusa "Rice Pudding". Funkujący rytm i genialna solówka gitarowa, sprawiają iż chce się wracać do tego utworu wielokrotnie, jak i do całej płyty, co niniejszym czynię ponownie uruchamiając odtwarzacz.
Premiera płyty 1 stycznia 2019.
Na albumie "The Future Ain't What It Used To Be" pośród 11 tematów znajdziemy zaaranżowane przez Dana Bonsanti utwory Chicka Corei, Bustera Williamsa, A.C.Jobima, Wayne Shortera czy Jaco Pastoriusa. Warto wspomnieć, iż jednym z muzyków tworzących The 14 jest saksofonista Ed Maina, którego całkiem niedawno słuchaliśmy na autorskiej płycie "In the company of Brothers", a w dwóch utworach na płycie gościnnie gra Randy Brecker.
Bogate, starannie opracowane orkiestrowe aranżacje Dana Bonsanti, sprawiają iż podczas słuchania zarówno żywiołowych utworów w rodzaju otwierającej program kompozycji Chicka Corei "Armandos Rhumba", jak kojącej zmysły stylowej ballady Wayne Shortera "Dance Cadaverous", mamy wrażenie 100-procentowego wypełnienia dźwiękowej przestrzeni.
Mimo iż mamy do czynienia z brzmieniem typowym dla big bandów i orkiestr jazzowych, zespołowi pod wodzą Dana Bonsanti udaje się niejednokrotnie wykreować stylowy, intymny nastrój. Tak jest choćby podczas "Firewater" Bustera Williamsa.
Pośród utworów jednoznacznie kojarzących się z estetyką jazzową, na "The Future Ain't What It Used To Be" znajdziemy też standard muzyki country. Myślę o słynnej kompozycji Merle Travisa "16 Tons (Give Or Take)" spopularyzowanej przed laty przez Tennessee Ernie Forda i Johnny'ego Casha.
Ogromne wrażenie robi pełne żaru wykonanie utworu Jaco Pastoriusa "Rice Pudding". Funkujący rytm i genialna solówka gitarowa, sprawiają iż chce się wracać do tego utworu wielokrotnie, jak i do całej płyty, co niniejszym czynię ponownie uruchamiając odtwarzacz.
Premiera płyty 1 stycznia 2019.
Robert Ratajczak
o płycie przeczytasz również: TUTAJ
The 14 Jazz Orchestra: The Future Ain't What It Used To Be
CD, Dabon Music
CD, Dabon Music
program:
1. Armando's Rhumba
2. Firewater
3. Blue Miles
4. Triste
5. Dance Cadaverous
6. Pandamanium
7. 16 Tons (Give or Take)
8. Seventh Sign
9. Rice Pudding
10. Ruth
11. I'll Be Seeing You
1. Armando's Rhumba
2. Firewater
3. Blue Miles
4. Triste
5. Dance Cadaverous
6. Pandamanium
7. 16 Tons (Give or Take)
8. Seventh Sign
9. Rice Pudding
10. Ruth
11. I'll Be Seeing You
personel:
Ed Maina, Ed Calle - saksofony, flety
Neal Bonsanti - saksofon, róg, flety, klarnet
Peter Brewer - saksofon, klarnet, flet
Jack Wengrosky, Ray Chicalo - trąbka
Dante Luciani, Major Bailey - puzony
oraz:
Mark Colby, Rick Margitza - saksofon
Steve Reid, Cisco Dimas, Randy Brecker - trąbka
Tom Lippincott - gitara
Jim Gasior - instr. klawiszowe
Matt Bonelli, Tim Smith - gitara basowa
Mark Egan - kontrabas
Jack Ciano, Danny Gottlieb, Lee Levin, Marko Marcinko - perkusja
Richard Bravo - instr. perkusyjne
Ed Maina, Ed Calle - saksofony, flety
Neal Bonsanti - saksofon, róg, flety, klarnet
Peter Brewer - saksofon, klarnet, flet
Jack Wengrosky, Ray Chicalo - trąbka
Dante Luciani, Major Bailey - puzony
oraz:
Mark Colby, Rick Margitza - saksofon
Steve Reid, Cisco Dimas, Randy Brecker - trąbka
Tom Lippincott - gitara
Jim Gasior - instr. klawiszowe
Matt Bonelli, Tim Smith - gitara basowa
Mark Egan - kontrabas
Jack Ciano, Danny Gottlieb, Lee Levin, Marko Marcinko - perkusja
Richard Bravo - instr. perkusyjne
