To płyta, co do której nikt chyba nie ma wątpliwości, iż należy jej się stałe miejsce w kanonie jazzu: doskonała płyta Milesa Davisa, nagrana wraz z Cannonballem Adderleyem i Johnem Coltranem: ''Milestones'' z roku 1958.
W drugiej połowie lat 50-tych powstało mnóstwo wspaniałych, niezwykle kolorowych zdjęć Milesa Davisa: na kalendarzach jazzowych, na pocztówkach... Jedno z nich zdobi właśnie okładkę: ''Milestones''. Miles w zielonej koszuli z trąbką w ręku na czerwonym tle. Jazz to przecież również muzyka mieniąca się najróżniejszymi barwami: czerwienią, zielenią, błękitem oraz kolorami, których nie jest w stanie przenieść w formie obrazu czy fotografii największy artysta -barwami dźwiękowymi. Taka jest też ta płyta nagrana przez sekstet złożony również z niezwykle barwnych postaci.
Wielu uważa iż gdyby nie ''Milestones'' -nie było by ''Kind of Blue''. Mówi się iż na ''Milestones'', Davis po raz pierwszy w tak dużym stopniu uderzył w estetykę zwaną później jazzem modalnym. Odchodząc nieco od bebopu począł przekraczać pewne nienaruszalne wcześniej granice co stało się już normą na późniejszym, wspomnianym ''Kind Of Blue''. Kiedy ukazał się album ''Milestones'', przypomnę: rok musiał jeszcze upłynąć zanim światło dzienne ujrzał: ''Kind of Blue''. Kto wie czy w latach 50-tych ukazanie się właśnie tej płyty nie było większą rewolucją w jazzie niż najsłynniejszy album Milesa, na którego słuchacze byli już przygotowani... właśnie tą płytą.
Na płycie grali z Milesem: Red Garland, Paul Chambers i ''Philly'' Joe Jones, a sekcję dętą mamy tu wymarzoną: z Davisem grają Cannonball Adderley (tu opisany jeszcze jako Julian ''Cannonball'' Adderlley) i oczywiście John Coltrane. I być może, gdyby nie ''Kind Of Blue'' jaki pojawił się rok później, za coś w rodzaju ''kamienia milowego'' uważano by właśnie tak zatytułowany album: ''Milestones'', nagrany podczas dwóch sesji: 4 lutego i 4 marca 1958 roku w studiu Columbii na 30-tej ulicy w Nowym Jorku.
24 minuty muzyki wypełnia stronę pierwszą: ''Dr Jekyll'', najdłuższy na płycie -13-minutowy: ''Sids Ahead''i ''Two Bass Hit''.
Na drugiej stronie tej płyty znajduje się ten słynny, jeden z najpopularniejszych tematów Milesa, najbardziej chyba utrzymany jeszcze w duchu bebopu: ''Miles''. Jest to zarazem jeden z tych najbardziej rozpoznawalnych tematów Milesa Davisa, umieszczany później wielokrotnie na różnego rodzaju składankach. Kolejny na płycie jest: ''Billy Boy'' i na zakończenie 10 minut z kompozycją Theolonuisa Monka: ''Straight No Chaser''.
Skład:
Miles Davis, Cannonball Adderley, John Coltrane, Red Garland, Paul Chambers i ''Philly'' Joe Jones.
W drugiej połowie lat 50-tych powstało mnóstwo wspaniałych, niezwykle kolorowych zdjęć Milesa Davisa: na kalendarzach jazzowych, na pocztówkach... Jedno z nich zdobi właśnie okładkę: ''Milestones''. Miles w zielonej koszuli z trąbką w ręku na czerwonym tle. Jazz to przecież również muzyka mieniąca się najróżniejszymi barwami: czerwienią, zielenią, błękitem oraz kolorami, których nie jest w stanie przenieść w formie obrazu czy fotografii największy artysta -barwami dźwiękowymi. Taka jest też ta płyta nagrana przez sekstet złożony również z niezwykle barwnych postaci.
Wielu uważa iż gdyby nie ''Milestones'' -nie było by ''Kind of Blue''. Mówi się iż na ''Milestones'', Davis po raz pierwszy w tak dużym stopniu uderzył w estetykę zwaną później jazzem modalnym. Odchodząc nieco od bebopu począł przekraczać pewne nienaruszalne wcześniej granice co stało się już normą na późniejszym, wspomnianym ''Kind Of Blue''. Kiedy ukazał się album ''Milestones'', przypomnę: rok musiał jeszcze upłynąć zanim światło dzienne ujrzał: ''Kind of Blue''. Kto wie czy w latach 50-tych ukazanie się właśnie tej płyty nie było większą rewolucją w jazzie niż najsłynniejszy album Milesa, na którego słuchacze byli już przygotowani... właśnie tą płytą.
Na płycie grali z Milesem: Red Garland, Paul Chambers i ''Philly'' Joe Jones, a sekcję dętą mamy tu wymarzoną: z Davisem grają Cannonball Adderley (tu opisany jeszcze jako Julian ''Cannonball'' Adderlley) i oczywiście John Coltrane. I być może, gdyby nie ''Kind Of Blue'' jaki pojawił się rok później, za coś w rodzaju ''kamienia milowego'' uważano by właśnie tak zatytułowany album: ''Milestones'', nagrany podczas dwóch sesji: 4 lutego i 4 marca 1958 roku w studiu Columbii na 30-tej ulicy w Nowym Jorku.
24 minuty muzyki wypełnia stronę pierwszą: ''Dr Jekyll'', najdłuższy na płycie -13-minutowy: ''Sids Ahead''i ''Two Bass Hit''.
Na drugiej stronie tej płyty znajduje się ten słynny, jeden z najpopularniejszych tematów Milesa, najbardziej chyba utrzymany jeszcze w duchu bebopu: ''Miles''. Jest to zarazem jeden z tych najbardziej rozpoznawalnych tematów Milesa Davisa, umieszczany później wielokrotnie na różnego rodzaju składankach. Kolejny na płycie jest: ''Billy Boy'' i na zakończenie 10 minut z kompozycją Theolonuisa Monka: ''Straight No Chaser''.
Skład:
Miles Davis, Cannonball Adderley, John Coltrane, Red Garland, Paul Chambers i ''Philly'' Joe Jones.
wtorek, 17 stycznia 2012, longplay_2010
