Here and Now; Moomba; People Make The World Go Round; Mystery; RnR; Move On Up; Retro Boy: Island Style; Boom Town; Inner City Blues (Makes Me Wanna Holler); Island Style (live); Inner City Blues (Makes Me Wanna Holler) (live)
"Number Ones" to dwanaście utworów, pochodzących z sześciu najlepiej sprzedających się albumów saksofonisty Richarda Elliotta. Oprócz 10 nagrań studyjnych do płyty ''Number Ones'' będącej ukoronowaniem ponad 25-letniej solowej kariery saksofonisty, dołączono dwa dotychczas nie publikowane koncertowe nagrania obnażające prawdziwie ''ostry pazur'' interpretacyjny Elliota.
Urodzony w Szkocji Richard Elliot zakończywszy 5-letnią współpracę z legendarną formacją Tower Of Power zadebiutował solo w 1986 roku rewelacyjną wersją przeboju Percy Sledge'a ''When A Man Loves A Woman''. Jego czwarty solowy album''Jumpin 'Off'' (1997) zgrabnie łączący elementy muzyki funk z lekkim smooth jazzowym brzmieniem sprzedano w rekordowym nakładzie ponad 100.000 egzemplarzy. W ciągu całej swej dotychczasowej muzycznej podróży ten wyjątkowy saksofonista tenorowy oddaje swą muzyką hołd dla wielu artystów, których lata największej chwały przypadły na przelom lat 70-tych i 80-tych w rodzaju Grovera Washingtona Jr. czy Davida Sanborna.
Obok typowych smooth jazzowych tematów w rodzaju otwierającej płytę ballady''Here And Now'' (nie mylić z identycznie zatytułowaną kompozycją Christopha Titza) znajdziemy soczyście funkujące tematy w rodzaju ''Moomba''. W takich właśnie utworach, pełnych ekspresji i żaru Richard Elliot wypada najbardziej przekonywująco. O gustach się nie dyskutuje i zdaję sobie sprawę, iż ''jazzowe wyciskacze łez'' zajmują również w sercach miłośników smooth jazzu swoje miejsce. Nie można jednak oprzeć się także bardzo rytmicznym utworom z repertuaru szkockiego saksofonisty, a sam finał albumu w postaci dwóch koncertowych (wcześniej nie publikowanych) nagrań dowodzi, iż Richard Elliot w trakcie występów live jawi się nam jako nieposkromiony wirtuoz, który nawet w ''ugrzecznionej'' konwencji smooth, potrafi nieźle poimprowizować (''Inner City Blues'' Marvina Gaye'a w wersji koncertowej dociągnął do prawie 10 minut!).
Zestaw najpopularniejszych nagrań Richarda Elliota opublikowany przez Mack Avenue we wrześniu 2013 roku powinien trafić w gusta również tych miłośników muzyki, którzy smooth jazz traktują z przysłowiowym przymróżeniem oka.
Urodzony w Szkocji Richard Elliot zakończywszy 5-letnią współpracę z legendarną formacją Tower Of Power zadebiutował solo w 1986 roku rewelacyjną wersją przeboju Percy Sledge'a ''When A Man Loves A Woman''. Jego czwarty solowy album''Jumpin 'Off'' (1997) zgrabnie łączący elementy muzyki funk z lekkim smooth jazzowym brzmieniem sprzedano w rekordowym nakładzie ponad 100.000 egzemplarzy. W ciągu całej swej dotychczasowej muzycznej podróży ten wyjątkowy saksofonista tenorowy oddaje swą muzyką hołd dla wielu artystów, których lata największej chwały przypadły na przelom lat 70-tych i 80-tych w rodzaju Grovera Washingtona Jr. czy Davida Sanborna.
Obok typowych smooth jazzowych tematów w rodzaju otwierającej płytę ballady''Here And Now'' (nie mylić z identycznie zatytułowaną kompozycją Christopha Titza) znajdziemy soczyście funkujące tematy w rodzaju ''Moomba''. W takich właśnie utworach, pełnych ekspresji i żaru Richard Elliot wypada najbardziej przekonywująco. O gustach się nie dyskutuje i zdaję sobie sprawę, iż ''jazzowe wyciskacze łez'' zajmują również w sercach miłośników smooth jazzu swoje miejsce. Nie można jednak oprzeć się także bardzo rytmicznym utworom z repertuaru szkockiego saksofonisty, a sam finał albumu w postaci dwóch koncertowych (wcześniej nie publikowanych) nagrań dowodzi, iż Richard Elliot w trakcie występów live jawi się nam jako nieposkromiony wirtuoz, który nawet w ''ugrzecznionej'' konwencji smooth, potrafi nieźle poimprowizować (''Inner City Blues'' Marvina Gaye'a w wersji koncertowej dociągnął do prawie 10 minut!).
Zestaw najpopularniejszych nagrań Richarda Elliota opublikowany przez Mack Avenue we wrześniu 2013 roku powinien trafić w gusta również tych miłośników muzyki, którzy smooth jazz traktują z przysłowiowym przymróżeniem oka.
