[more]
CD 2: Night and Day -Duke Ellington & his Orchestra; One O'Clock Jump -Count Basie & his Orchestra; Chattanooga Choo-Choo -Glenn Miller & his Orchestra; Minnie the Moocher (Theme Song) -Cab Calloway; Get Happy -Harry James & his Orchestra; Ain't Misbehavin' -Louis Armstrong & his All Stars; Sweet Georgia Brown -Oscar Peterson Trio; Diablo's Dance -Shorty Rogers and his Giants; Body and Soul -Teddy Wilson / Benny Goodman Trio; Four Brothers -Woody Herman & The Herd; Brooklyn Boogie -Louis Prima & his Orchestra; Mood Indigo -Rosemary Clooney with Duke Ellington & His Orchestra; Hodge Podge -Harry James & his Orchestra; Tush -Earl Warren & his Orchestra; Swing is Here -Gene Krupa's Swing Band; Choo Choo Ch'Boogie -The Manhattan Transfer; Minor Swing -Django Reinhardt and the Quintet of the Hot Club of France featuring Stephane Grappelli; Avalon (Live) -Benny Goodman; Let's Do It -Billie Holiday; Moonlight Serenade -The Glenn Miller Orchestra.
''Jazz District'' to niezwykła seria płyt jazzowych ukazująca rozmaite gałęzie stylistyczne muzyki improwizowanej. Przedsięwzięcie fonograficzne obejmuje dziesięć dwupłytowych wydawnictw, spośród których każdy kolejny wolumin poświęcony jest najwspanialszym dokonaniom określonego nurtu jazzowego. Kolejne ''dwupaki'' noszą podtytuły stanowiące o ich zawartości: ''Acid Roots'', ''Bebop'', ''Best of CTI'', ''Brazil Jazz'', ''Cool Jazz'', ''Fusion'', ''Hard Bop'', ''Latin Jazz'', ''Smooth Jazz'' i ''Swing''. Każdorazowo mamy do czynienia z nagraniami zremasterowanymi cyfrowo, co zapewnia najwyższą z możliwych jakość dźwięku częstokroć wiekowych już ''kamieni milowych'' jazzu. Wydawcy dołożyli doprawdy starań aby wybór utworów każdorazowo stanowił rodzaj dźwiękowej encyklopedii dotyczącej kolejnych rozdziałów. Dzięki temu ''Jazz District'' to niecodzienna kolekcja nagrań naprawdę najważniejszych i zarejestrowanych przez największe gwiazdy muzyki improwizowanej wszechczasów. Trudno doszukać się jakichkolwiek braków repertuarowych w poszczególnych dwupłytowych boxach, mimo iż każdy przecież wybór nagrań z przepastnej księgi jazzu nosić musi w mniejszym lub większym stopniu znamiona subiektywizmu redaktorów. W tym przypadku jednak dołożono wszelkich starań aby selekcja 335 nagrań (!) była jak najbardziej reprezentatywna dla wyjątkowego zjawiska jakim jest muzyka jazzowa.
Na dwóch płytach poświęconych swingowi umieszczono 40 prawdziwych skarbów, spośród których najstarsze pochodzą sprzed 80 lat i pierwotnie ukazały się na 78-obrotowych czarnych płytach. Największe nazwiska, najsłynniejsze standardy, najlepsze wykonania. Wśród wykonawców: Glenn Miller, Louis Armstrong, Benny Goodman, Duke Ellington, Dizzy Gillespie, Woody Herman, Frank Sinatra, Count Basie, Oscar Peterson, Billie Holiday, ale także: The Manhattan Transfer, Django Reinhardt i Stephane Grappelli. Pośród najsłynniejszych tematów znajdziemy: ''In The Mood'', ''St.Louis Blues'', ''Take The A Train'', ''Tuxedo Junction'', ''Begin the Beguine'', ''Just A Gigolo'', ''Caldonia'', ''Chattanooga Choo-Choo'' czy w końcu nieśmiertelną ''Księżycową Serenadę'' (''Moonlight Serenade'').
Swing to rodzaj muzyki jazzowej popularny na przełomie lat 30-tych i 40-tych ubiegłego wieku, w którym wyjątkowo ważną rolę pełni współpracująca z instrumentami dętymi, sekcja rytmiczna. Muzykę tę wykonują przeważnie big bandy, spośród których w historii wyjątkowo grubą czcionką zapisały się orkiestry Counta Basiego, Benny'ego Goodmana, Duke'a Ellingtona i Glenna Millera. Nagrania wszystkich tych zespołów znajdziemy w tym bogatym zbiorze.
Glenn Miller żył zaledwie 40 lat (1904-1944) a swą orkiestrę jaka odniosła oszałamiający sukces prowadził zaledwie przez cztery ostatnie lata życia. W ciągu tych czterech lat jednak zrewolucjonizował niemal konwencję muzyki jazzowej i przyczynił się do ogromnej popularyzacji tej muzyki w Europie. Wraz z orkiestrą wziął udział w dwóch szalenie popularnych filmach muzycznych i wylansował szereg przebojów utrzymanych w większości w konwencji swingu. Największe z nich znajdziemy właśnie na płytach ''Jazz District: Swing'': ''In The Mood'' na pierwszej płycie oraz ''Chatanooga Choo Choo'' i ''Moonlight Serenade'' na drugim dysku.
Louis Armstrong według biografów był niezwykle skromnym i do końca nie pozbawionym kompleksów rasowych, pogodnym człowiekiem, czerpiącym całą swą życiową energię z muzyki. Z czasem z jazzowego trębacza przeistoczył się niemal w piosenkarza konkurującego z gwiazdami pop na listach przebojów. Armstrong był wyśmienitym muzykiem ale także showmanem, który potrafił rozbawić publiczność czego wielu miłośników jazzu nie mogło mu wybaczyć, zarzucając artyście przymilanie się i nadmierną adorację publiczności. W roku 1954 ''Satchmo'' postanowił nagrać całą płytę poświęconą kompozycjom amerykańskiego kompozytora i kornecisty W.C.Handy'ego zwanego ''ojcem bluesa''. Płyta ''Louis Armstrong Plays W.C.Handy'' (1954) okazała się jednym z najlepszych albumów Armstronga, do dziś uważanym bezsprzecznie za kamień milowy zarówno bluesa jak i jazzu. Temat ''St.Louis Blues'' umieszczony jako drugi w tym zbiorze pochodzi właśnie z tego legendarnego albumu. Dowcipny wokal Velmy Middleton, majestatycznie brzmiąca trąbka Louisa i doskonałe partie puzonu Trummy'ego Younga sprawiają wrażenie, iż nagrania słucha się doskonale mimo iż pochodzi sprzed ponad pół wieku. Standard ten przyczynił się też do powstania kroku tanecznego, zwanego później foxtrotem. Podobno gdy sam W.C.Handy usłyszał tą wersję w 1954 roku (będąc już u schyłku życia niewidomym i schorowanym) rozpłakał się z wzruszenia nad tak doskonałą interpretacją napisanego przez siebie 40 lat wcześniej tematu. Poza ''St.Louis Blues'' na płytach z serii ''Jazz District'' poświęconych swingowi znajdziemy jeszcze jedno nagranie Louisa Armstronga umieszczone na drugiej płycie zestawu: ''Ain't Misbehavin'''.
Okulary w drucianej oprawie, klasyczne garnitury i getry to atrybuty image'u Benny'ego Goodmana nagrywającego w ''złotych latach swingu'' z takimi znakomitościami jak wibrafonista Lionel Hampton, perkusista Gene Krupa czy wyśmienity legendarny gitarzysta zwany pionierem gitary elektrycznej -Charlie Christian. Z bandem Benny'ego Goodmana śpiewały m.in. Martha Tilton i Ella Fitzgerald. Podczas 140 minut spędzonych z płytami ''Jazz District: Swing'' mamy okazję wysłuchać trzech nagrań Goodmana: ''Sing Sing Sing (With A Swing)'' na płycie pierwszej, oraz ''Body and Soul'' nagrane wraz z Teddym Wilsonem i koncertową wersję tematu ''Avalon'' na drugim krążku.
Nagrania big bandu Duke'a Ellingtona umieszczone na tym albumie uważane są przez miłośników jazzu za jedne z najdoskonalszych i najwspanialszych dokonań big bandów jazzowych. Pierwsza z nich to ''Take The A Train'' -kompozycja Billy Strayhorna od zawsze kojarzona z zespołem Ellingtona (z wspaniałym trębaczem Rayem Nance w składzie). Kolejne dwie jakie znajdziemy na drugim dysku to ''Night and Day'' i ''Mood Indigo'' zaśpiewana wraz z orkiestrą Ellingtona przez Rosemary Clooney.
Pierwszą płytę zestawu kończy piosenka ''Saturday Night (Is The Loneliest Night In The Week)'' w świetnej interpretacji ponadczasowego Francisa Alberta znanego całemu światu jako Frank Sinatra.
Jednym z najnowszych nagrań zamieszczonych na tych płytach jest ''Choo Choo Ch'Boogie'' w interpretacji jedynej w swoim rodzaju jazzowej grupy wokalnej na świecie -Manhattan Transfer. Zespół założony został w 1969 roku przez Tima Hausera -niekwestionowanego lidera formacji i kierownika zespołu. W jakiejkolwiek stylistyce utrzymane są utwory wykonywane przez zespół -cechuje je zawsze najwyższa, perfekcyjna jakość interpretacji.
Niekoronowany król jazzowych skrzypiec Stephane Grappelli był współtwórcą sukcesu Cygańskiego Króla Gitary -Django Reinhardta, z którym współpracując przez wiele lat utworzył stylistykę łączącą w sobie elementy muzyki cygańskiej z jazzem. Stephane'a Grappellego -wyjątkowego interpretatora, który potrafił z każdej kompozycji stworzyć własne i niepowtarzalne dzieło, legendę i muzyka który tak naprawdę odkrył dla muzyki jazzowej skrzypce słuchamy właśnie wraz z Django Reinhardtem w nagraniu dokonanym wraz z kwintetem The Hot Club Of France.
Billie Holiday -zwana też Lady Day wylansowała swój jedyny i niepowtarzalny styl będący do dziś inspiracją i zarazem niedoścignionym wzorcem dla wielu pieśniarek. Już w wieku zaledwie 18 lat w roku 1933 śpiewała w jednym z klubów w Harlemie. Wówczas to dostrzegł ją John Hammond, dzięki któremu otwarły się przed nią studia nagraniowe... a później pasma sukcesów -big bandy Counta Basiego, Artie Shawa ale też niestety... narkotyki, alkohol i przedwczesna śmierć związana z ich nadużywaniem. Billie Holiday zmarła w 1959 roku w wieku zaledwie 44 lat. Oprócz talentu wokalnego, obdarzona też była zdolnością pisania pięknych piosenek. Przed finałową ''Księżycową Serenadą'' Glenna Millera, słyszymy ją na drugiej płycie w piosence ''Let's Do It''.
Nie sposób omówić wszystkie skarby, jakie znajdują się w tym pięknie wydanym zbiorze, będącym rodzajem dźwiękowej encyklopedii swingu. Blisko 140 minut wypełnia 40 wyjątkowych nagrań!
* * * * * * * * * *
omówienie innej części serii ''Jazz District'':
