[more]
Theodore Walter Rollins znany powszechnie jako Sonny Rollins w latach 60-tych nowoczesnym podejściem do bebopu zjednał sobie wielu zwolenników w środowisku zarówno muzyków jak i jazzowych entuzjastów. Doświadczenie jakie zyskał współpracując m.in. z Milesem Davisem, Cliffordem Brownem i Maxem Roachem uczyniło z niego już w wieku zaledwie trzydziestuparu lat, wytrawnego instrumentalistę o wypracowanej renomie i marce. Sonny Rollins miał już wówczas za sobą rozliczne sesje dla wytwórni Prestige, kilka udanych albumów pod własnym nazwiskiem i całkiem silną markę wyjątkowego tenorzysty wyróżnianego m.in. na łamach opiniotwórczego magazynu ''Down Beat''. Na przełomie lat 50-tych i 60-tych Nasz Bohater był też bardzo cenionym sidemanem, o którego zabiegali najwięksi giganci jazzu tamtych lat.
Album "The Bridge" (1962) Sonny Rollins nagrał po trzyletniej przerwie w działalności, którą wypełniła praca ambitnego młodego saksofonisty nad swoim warsztatem instrumentalnym. Tytuł albumu (''Most'') wziął sie z faktu, iż podczas niemal trzyletniego odosobnienia od klubów jazzowych i fanów, niejednokrotnie zdarzało się Rollinsowi grać samotnie na moście Williamsburg w Nowym Jorku.
''The Bridge'' to powrót w wielkim stylu -Sonny Rollins był wówczas w doprawdy doskonałej formie. Utwory emanują błyskotliwością improwizacji i zachwycającym wręcz tonem saksofonu. Innowacją było zastąpienie fortepianu w klasycznym składzie kwartetu gitarą, na której zagrał nikt inny jak sam Jim Hall. Dzięki niezwykle znaczącemu udziałowi Halla w ostateczne brzmienie płyty (pełnej nie tylko pięknych partii saksofonu, ale także gitary), ''The Bridge'' Sonny'ego Rollinsa często wymienia się wśród najwspanialszych płyt Jima Halla. Fakt ten nie dziwi, kiedy zasłuchamy się choćby w piękną balladę ''Where Are You'', podczas której gitara i saksofon pełnią równoległą rolę, czy w rozbudowane solówki gitarowe śmiało dialogujące z partiami saksofonu w ''John S.'' (Jim Hall ponownie znalazł się w składzie Rollinsa przy okazji płyty ''The Standard'', 1964). Sekcję rytmiczną podczas sesji ''The Bridge'' tworzyli: Bob Cranshaw -bas i Ben Riley -bębny (choć w utworze ''God Bless The Child'' wyjątkowo na perkusji gra Harry T.Sanders).
Tym co stanowiło o sile przekazu ''The Bridge'' było przywrócenie do łask stylistyki hard bopu lat 50-tych, odrzuconego w tym okresie przez m.in. ''jazzową wyrocznię'' tamtych czasów -Ornette Colemana.
To tylko sześć utworów, ale ile w nich Muzyki! Poza dwiema autorskimi kompozycjami Rollinsa (''John S.'' i ''The Bridge''), w programie longplaya znalazły się też kompozycje m.in. Billie Holiday (''God Bless The Child'') i Cole Portera (''You Do Something to Me'').
Z perspektywy czasu płyta ''The Bridge'' stanowi jedno z najwspanialszych osiągnięć ery bebopu, wymienianych w niemal każdej encyklopedii jazzu.
Był to zarazem początek serii przebojowych płyt Sonny'ego Rollinsa dla RCA Victor. Kolejnymi tytułami były: ''What's New?'' i ''Our Man In Jazz'' także w 1962 roku, ''Sonny Meets Hawk!'' (1963), oraz ''Now's The Time!'' i ''The Standard'' w roku 1964.
Sonny ROLLINS: The Bridge /CD 1962 (2003/2010), RCA/
skład:
Sonny Rollins - saksofon
Jim Hall - gitara
Bob Cranshaw - kontrabas
Ben Riley - perkusja
oraz:
Harry T.Sanders - perkusja
* * * * * * * * * * * * * * *
opisy innych płyt Sonny'ego Rollinsa:
____________________________________________________________________________________
* * * * * * * * * * * * * * *
