[more]
Theodore Walter Rollins znany powszechnie jako Sonny Rollins w latach 60-tych nowoczesnym podejściem do bebopu zjednał sobie wielu zwolenników w środowisku zarówno muzyków jak i jazzowych entuzjastów. Doświadczenie jakie zyskał współpracując m.in. z Milesem Davisem, Cliffordem Brownem i Maxem Roachem uczyniło z niego już w wieku zaledwie trzydziestuparu lat, wytrawnego instrumentalistę o wypracowanej renomie i marce. Sonny Rollins miał już wówczas za sobą rozliczne sesje dla wytwórni Prestige, kilka udanych albumów pod własnym nazwiskiem i całkiem silną markę wyjątkowego tenorzysty wyróżnianego m.in. na łamach opiniotwórczego magazynu ''Down Beat''. Na przełomie lat 50-tych i 60-tych Nasz Bohater był też bardzo cenionym sidemanem, o którego zabiegali najwięksi giganci jazzu tamtych lat.
''The Standard'' to ostatni z sześciu przebojowych albumów Sonny'ego Rollinsa nagranych w latach 1962-1964. Okres ten w karierze saksofonisty uważa się powszechnie za najbardziej udany, aczkolwiek zwolennicy muzycznych poszukiwań jakim ulegli w tym okresie Ornette Coleman i John Coltrane nie byli zachwyceni płytami w większym stopniu, niż wcześniejsze dokonania Rollinsa schlebiającymi gustom tzw. masowemu odbiorcy. Tu nie ma długich, rozimprowizowanych solówek, za które wielu smakoszy wyszukanego jazzu pokochało Rollinsa. Często nagrania robią wręcz wrażenie sztucznie wyciszonych przez realizatora (jak choćby ''I'll Be Seeing You"), innym razem ''Saxophone Collossus'' (jak nazywano wówczas Rollinsa) robi wrażenie starającego się streścić w maksymalnie najkrótszej formie swoje solówki.
Pod szyldem: Sonny Rollins & Co. kryją się na tej płycie takie nazwiska jak: Herbie Hancock (fortepian), Jim Hall (gitara), Bob Cranshaw, David Izenzon i Teddy Smith (kontrabas) oraz Mickey Roker i Stu Martin (perkusja). Podstawową ideą sześciu sesji nagraniowych jakie miały miejsce na przełomie czerwca i lipca 1964 roku w Nowym Jorku było uzyskanie idealnego brzmienia dla znanych od lat z wielu wersji standardów skomponowanych m.in. przez Cole'a Portera (''Night and Day''), Iry Gershwin i Kurta Weilla (''My Ship'') czy Gershwina i Kerna (''Long Ago (and Far Away)''). Czy to dość odważne przedsięwzięcie okazało się sukcesem? Czas pokazał iż tak. Do dziś płyta ''The Standard Sonny Rollins'' polecana jest w sklepach płytowych jako pozycja, od której początkujący słuchacz jazzu winien rozpocząć swą przygodę z Rollinsem.
Od roku 2000 kolejne edycje tej płyty uzupełnione zostały o trzy dodatkowe nagrania, pośród których prawdziwą perełką jest świąteczna melodia Felixa Bernarda i Dicka Smitha: ''Winter Wonderland''.
Perły amerykańskiej klasyki muzycznej przez blisko 50 lat od momentu wydania tej płyty nie doczekały się bardziej przekonujących jazzowych interpretacji, a udział w nagraniach takich artystów jak Herbie Hancock i Jim Hall tym bardziej podnosi znaczenie tej pozycji w kanonie wszechczasów muzyki jazzowej.
Sonny ROLLINS: The Standard Sonny Rollins /CD 1964 (2010), RCA/
muzycy:
Sonny Rollins – saksofon
oraz:
Bob Cranshaw - kontrabas
Mickey Roker – perkusja
Herbie Hancock - fortepian
Jim Hall - gitara
David Izenzon - kontrabas
Teddy Smith - kontrabas
Stu Martin - perkusja
opisy innych płyt Sonny'ego Rollinsa:
____________________________________________________________________________________
