ADHD 4: Fjolmenni; London Ut; Nautn; A sama stad; Saettast; Vog; Brosi
ADHD to jedna z najciekawszych młodych grup jazzowych Islandii powstała w Reykjaviku w 2008 roku. Pierwszy album zespołu przebojowo wdarł się do czołówki najlepiej sprzedających się płyt roku. Melodyjne i nasycone swoistą melancholią utwory ADHD zyskały uznanie zarówno miłośników jazzu jak i zwolenników awangardy. Kontynuacją sukcesu debiutu fonograficznego okazał się drugi album zespołu nominowany do dorocznej nagrody Nordic Music Prize w roku 2012 oraz uznanie płyty ''ADHD 2'' jako jednego z najciekawszych albumów roku.
Muzykę kwartetu nie pasującą do żadnego spośród znanych w branży muzycznej terminów, krytycy określają jako ''zbyt ostrą wobec popu, zbyt emocjonalną wobec jazzu i zbyt porywającą wobec awangardy''.
25 stycznia kwartet ADHD postanowił opublikować jednocześnie dwie nowe płyty konsekwentnie tytułując je: ''ADHD 3'' i ''ADHD 4''.
Obie płyty, choć opublikowane jednocześnie, zawierają zgoła odmienny klimatycznie materiał.
Płytę ''ADHD 3'' wypełniają piękne, nostalgiczne utwory zbudowane na kojących fundamentach partii saksofonu i fortepianu. Choć muzyka ADHD emanuje charakterystycznym brzmieniem skandynawskim kojarzącym się ze swoistym chłodem i sterylnością brzmienia, zawiera w sobie mnóstwo swoistego ciepła. Ta cecha stawia zespół tworzony przez czwórkę islandzkich instrumentalistów w zupełnie innej kategorii niż rozliczne formacje z dalekiej Północy, odnoszące ogromne sukcesy w Europie w ostatnich latach.
Bracia Oskar i Ómar Gudjónsson (saksofon i gitara), David Thor Jonsson (fortepian) i Magnus Trygvason Eliassen (perkusja) tworzą na płycie ''ADHD 3'' niezwykle klimatyczny kolaż muzyczny. Płyta robi wrażenie bardzo przemyślanej stylistycznie suity, podczas słuchania której zdajemy się nie dostrzegać momentu przejścia jednego utworu w drugi. Melodyjna melancholia i niezwykła wyrazistość linii melodycznych każdej z kompozycji sprawia, iż pierwsza z dwóch nowych płyt formacji zapewnia słuchaczowi niezwykły seans dźwiękowy.
Inna jest płyta ''ADHD 4''. Tutaj do głosu dochodzi w większym stopniu charakterystyczne brzmienie organów Hammonda, po które częściej i śmielej sięga Jonsson potrafiący stworzyć pasażowe tło brzmiące chwilami w niemal sakralnym tonie (''Elli Virgill Kristjans'' z płyty ''3'' oraz ''London Ut'' z ''4'') oraz niemal rockowe partie gitary. Mniej nostalgii i melancholii, za to zdecydowanie więcej dynamicznych, improwizowanych partii każdego z instrumentalistów. Także Oskar Gudjónsson sięga tu częściej poza saksofonem tenorowym po sopranowy i barytonowy.
Wydanie dwóch tak odmiennych klimatycznie i stylistycznie płyt jednocześnie przez formację z Reykjaviku to ewenement na rynku płytowym, a zarazem bardzo odważny krok w biografii kwartetu ADHD. Trudno bowiem postrzegać wydawnictwo jako całość, gdyż poznajemy tu dwa odmienne oblicza zespołu, a poszczególne płyty stanowią niejako zapis kolejnych następujących po sobie etapów rozwoju bądź poszukiwań formacji. Nie zmienia to faktu, iż w obu przypadkach mamy do czynienia z muzyką najwyższej próby łączącej w sobie elementy jazzu, islandzkiego folku i szeroko rozumianej muzyki rockowej.
Sądzę, iż w najbliższej przyszłosći muzykę kwartetu z Islandii odkrywać będą coraz to nowi i otwarci na innowacje słuchacze.
Gorąco polecam!
Płyty ukazały się 25 stycznia 2013 roku nakladem wytwórnii Contemplate.
Muzykę kwartetu nie pasującą do żadnego spośród znanych w branży muzycznej terminów, krytycy określają jako ''zbyt ostrą wobec popu, zbyt emocjonalną wobec jazzu i zbyt porywającą wobec awangardy''.
25 stycznia kwartet ADHD postanowił opublikować jednocześnie dwie nowe płyty konsekwentnie tytułując je: ''ADHD 3'' i ''ADHD 4''.
Obie płyty, choć opublikowane jednocześnie, zawierają zgoła odmienny klimatycznie materiał.
Płytę ''ADHD 3'' wypełniają piękne, nostalgiczne utwory zbudowane na kojących fundamentach partii saksofonu i fortepianu. Choć muzyka ADHD emanuje charakterystycznym brzmieniem skandynawskim kojarzącym się ze swoistym chłodem i sterylnością brzmienia, zawiera w sobie mnóstwo swoistego ciepła. Ta cecha stawia zespół tworzony przez czwórkę islandzkich instrumentalistów w zupełnie innej kategorii niż rozliczne formacje z dalekiej Północy, odnoszące ogromne sukcesy w Europie w ostatnich latach.
Bracia Oskar i Ómar Gudjónsson (saksofon i gitara), David Thor Jonsson (fortepian) i Magnus Trygvason Eliassen (perkusja) tworzą na płycie ''ADHD 3'' niezwykle klimatyczny kolaż muzyczny. Płyta robi wrażenie bardzo przemyślanej stylistycznie suity, podczas słuchania której zdajemy się nie dostrzegać momentu przejścia jednego utworu w drugi. Melodyjna melancholia i niezwykła wyrazistość linii melodycznych każdej z kompozycji sprawia, iż pierwsza z dwóch nowych płyt formacji zapewnia słuchaczowi niezwykły seans dźwiękowy.
Inna jest płyta ''ADHD 4''. Tutaj do głosu dochodzi w większym stopniu charakterystyczne brzmienie organów Hammonda, po które częściej i śmielej sięga Jonsson potrafiący stworzyć pasażowe tło brzmiące chwilami w niemal sakralnym tonie (''Elli Virgill Kristjans'' z płyty ''3'' oraz ''London Ut'' z ''4'') oraz niemal rockowe partie gitary. Mniej nostalgii i melancholii, za to zdecydowanie więcej dynamicznych, improwizowanych partii każdego z instrumentalistów. Także Oskar Gudjónsson sięga tu częściej poza saksofonem tenorowym po sopranowy i barytonowy.
Wydanie dwóch tak odmiennych klimatycznie i stylistycznie płyt jednocześnie przez formację z Reykjaviku to ewenement na rynku płytowym, a zarazem bardzo odważny krok w biografii kwartetu ADHD. Trudno bowiem postrzegać wydawnictwo jako całość, gdyż poznajemy tu dwa odmienne oblicza zespołu, a poszczególne płyty stanowią niejako zapis kolejnych następujących po sobie etapów rozwoju bądź poszukiwań formacji. Nie zmienia to faktu, iż w obu przypadkach mamy do czynienia z muzyką najwyższej próby łączącej w sobie elementy jazzu, islandzkiego folku i szeroko rozumianej muzyki rockowej.
Sądzę, iż w najbliższej przyszłosći muzykę kwartetu z Islandii odkrywać będą coraz to nowi i otwarci na innowacje słuchacze.
Gorąco polecam!
Płyty ukazały się 25 stycznia 2013 roku nakladem wytwórnii Contemplate.
skład:
David Thor Jonsson - instr.klawiszowe, gitara
Oskar Gudjónsson - saksofon
Ómar Gudjónsson - gitara, bas
Magnus Trygvason Eliassen - perkusja
David Thor Jonsson - instr.klawiszowe, gitara
Oskar Gudjónsson - saksofon
Ómar Gudjónsson - gitara, bas
Magnus Trygvason Eliassen - perkusja
