Darn That Dream; Don't Explain; I'm A Fool To Want You; Ernie's Tune; You've Changed; Willop Weep For Me; Guess I'll Hang My Tears Out To Dry; Body And Soul
Dexter Gordon to jeden z najbardziej liczących się w muzyce jazzowej saksofonistów tenorowych bebopu. Muzyk zmarł w wieku zeledwie 67 lat w roku 1990, lecz pozostawił po sobie blisko 40 oficjalnych płyt. Do zdecydowanie najbardziej ''kanonicznych'' dokonań Dextera Gordona należą płyty z początku lat 60-tych zawierające nagrania z sesji dla wytwórnii Blue Note: ''Doin' Allright'' (1961), ''Dexter Calling'' (1961), ''Go!''(1962) i ''Swingin' Affair'' (1962) oraz jego nagrania dokonane po emigracji do Europy zawarte na krążkach: ''Our Man In Paris'' (1963), ''One Flight Up'' i ''Gettin' Around''.
Od połowy lat 60-tych Dexter Gordon związał się z wytwórnią Prestige, a następnie z Columbia Records, jednak prawdziwym smakoszom klasycznego jazzu zawsze wyjątkowo smakują jego płyty z pierwszej połowy lat 60-tych wydane przez Blue Note. Większość nagrań zebranych na albumie ''Ballads'' pochodzi właśnie z płyt z tego okresu, co więcej: na płycie zebrano doprawdy najpiękniejsze ballady jazzowe, zarówno te skomponowane przez Gordona, jak i te których Saksofonista okazał się wyśmienitym interpretatorem. Dexter Gordon doskonale żonglujący melodyką, niejednokrotnie potrafił uwieść swym chropowatym brzmieniem w stylistyce jazzowej ballady, a niniejsza kompilacja nastrojowych ballad jest tego wyśmienitym dowodem. Każda z płyt Gordona, nagranych w najróżniejszych składach zawierała w sobie indywidualną i niepowtarzalną estetykę, właściwą danej chwili i danemu etapowi, na którym akurat Muzyk się znajdował. Album: ''Ballads'' stanowi przegląd twórczości Saksofonisty, skupiając się na tematach nasyconych klimatem wyciszenia i nostalgii.
Rzewna kompozycja lidera: ''Ernie's Tune'' (1961) nawiązuje klimatem do najdoskonalszych kompozycji epoki, a z leaderem słyszymy w tym utworze Kenny'ego Drew na fortepianie i wyśmienitą sekcję: Paul Chambers (kontrabas) i Philly Joe Jones (perkusja).
Podczas: ''You've Changed'' (1961) jest miejsce dla zaakcentowania gry kontrabasu George'a Tuckera, a Al Harewood używając ''szczoteczek'' szumi zza perkusji potęgując balladowo -bluesowy klimat całości. Pierwsza część tej ballady należy do pasażowej partii Gordona, a w drugiej delikatnie na trąbce pogrywa Freddie Hubbard sprawiając, iż mamy ochotę zanurzyć się w tych dźwiękach niemal bez reszty.
Doprawdy pięknie brzmi chropowaty tenor Gordona, któremu akompaniuje potrafiący w stylowo wyciszony sposób poruszać struny fortepianu Bud Powell podczas: ''Willow Weep For Me'' (1963).
Najpóźniejszym nagraniem w zbiorze jest koncertowa wersja standardu: ''Body And Soul'' zarejestrowana w San Francisco w 1978 roku wraz z pianistą Georgem Cablesem, oraz Rufusem Reidem (kontrabas) i Eddie Gladdenem (perkusja). To prawdziwa perełka płyty -rozbudowana, 17-minutowa interpretacja klasycznego tematu, jaka pierwotnie znalazła się na albumie: ''Nights At The Keystone Korner -Volume Three''.
Od połowy lat 60-tych Dexter Gordon związał się z wytwórnią Prestige, a następnie z Columbia Records, jednak prawdziwym smakoszom klasycznego jazzu zawsze wyjątkowo smakują jego płyty z pierwszej połowy lat 60-tych wydane przez Blue Note. Większość nagrań zebranych na albumie ''Ballads'' pochodzi właśnie z płyt z tego okresu, co więcej: na płycie zebrano doprawdy najpiękniejsze ballady jazzowe, zarówno te skomponowane przez Gordona, jak i te których Saksofonista okazał się wyśmienitym interpretatorem. Dexter Gordon doskonale żonglujący melodyką, niejednokrotnie potrafił uwieść swym chropowatym brzmieniem w stylistyce jazzowej ballady, a niniejsza kompilacja nastrojowych ballad jest tego wyśmienitym dowodem. Każda z płyt Gordona, nagranych w najróżniejszych składach zawierała w sobie indywidualną i niepowtarzalną estetykę, właściwą danej chwili i danemu etapowi, na którym akurat Muzyk się znajdował. Album: ''Ballads'' stanowi przegląd twórczości Saksofonisty, skupiając się na tematach nasyconych klimatem wyciszenia i nostalgii.
Rzewna kompozycja lidera: ''Ernie's Tune'' (1961) nawiązuje klimatem do najdoskonalszych kompozycji epoki, a z leaderem słyszymy w tym utworze Kenny'ego Drew na fortepianie i wyśmienitą sekcję: Paul Chambers (kontrabas) i Philly Joe Jones (perkusja).
Podczas: ''You've Changed'' (1961) jest miejsce dla zaakcentowania gry kontrabasu George'a Tuckera, a Al Harewood używając ''szczoteczek'' szumi zza perkusji potęgując balladowo -bluesowy klimat całości. Pierwsza część tej ballady należy do pasażowej partii Gordona, a w drugiej delikatnie na trąbce pogrywa Freddie Hubbard sprawiając, iż mamy ochotę zanurzyć się w tych dźwiękach niemal bez reszty.
Doprawdy pięknie brzmi chropowaty tenor Gordona, któremu akompaniuje potrafiący w stylowo wyciszony sposób poruszać struny fortepianu Bud Powell podczas: ''Willow Weep For Me'' (1963).
Najpóźniejszym nagraniem w zbiorze jest koncertowa wersja standardu: ''Body And Soul'' zarejestrowana w San Francisco w 1978 roku wraz z pianistą Georgem Cablesem, oraz Rufusem Reidem (kontrabas) i Eddie Gladdenem (perkusja). To prawdziwa perełka płyty -rozbudowana, 17-minutowa interpretacja klasycznego tematu, jaka pierwotnie znalazła się na albumie: ''Nights At The Keystone Korner -Volume Three''.
