Teeter Totter; Pedro's Time; Our Thing; Back Road; Escapade; Teeter Totter (Alternate Take)
Nazwisko saksofonisty tenorowego Joe Hendersona znajdziemy na około trzydziestu okładkach płyt wytwórnii Blue Note wydanych w latach 1963 -1968. To zaledwie pięć lat, lecz jakże owocnych nagraniowo dla muzyka. Poza płytami firmowanymi m.in. przez Kenny Dorhama, Granta Greena, Blue Mitchella, Lee Morgana, Horace Silvera, Cannonballa Adderleya, McCoy Tynera czy Herbie Hancocka, zarejestrował też dla Blue Note kilka albumów jako leader.
W późniejszych latach Henderson nagrywał swe albumy głównie dla wytwórrnii Milestone Records i Verve z doskonałymi własnymi składami m.in. z Hancockiem, Ronem Cartetem i Jackiem De Johnette. W międzyczasie pojawił sie też na krótko w kwintecie Milesa Davisa (1967) a w roku 1971 współpracował z grupą Blood, Sweat & Tears eksperymentując z muzyką fusion. Jego dyskografia jest olbrzymia i trudno doprawdy zliczyć wszystkie płyty, w jakich nagrywaniu uczestniczył. Saksofon Hendersona pojawiał się w latach 70-tych i 80-tych na płytach takich artystów jak (poza wcześniej wymienionymi): Freddie Hubbard, Alice Coltrane, Ron Carter, Flora Purim czy Wynton Marsalis.
Po długiej walce z rozedmą płuc, których Henderson grając na saksofonie nie oszczędzał -Artysta zmarł w wieku 64 lat w 2001 roku.
Pierwsze płyty Saksofonisty nagrane dla Blue Note w okresie 1963 -1966 uważane są dziś przez miłośników jazzu za klasykę gatunku, a zarazem stanowią kompletną dokumentację pierwszego etapu twórczości Hendersona.
Po długiej walce z rozedmą płuc, których Henderson grając na saksofonie nie oszczędzał -Artysta zmarł w wieku 64 lat w 2001 roku.
Pierwsze płyty Saksofonisty nagrane dla Blue Note w okresie 1963 -1966 uważane są dziś przez miłośników jazzu za klasykę gatunku, a zarazem stanowią kompletną dokumentację pierwszego etapu twórczości Hendersona.
''Our Thing'' jest drugim albumem firmowanym nazwiskiem Joe Hendersona, a tym samym drugą płytą dla Blue Note. Nagrań dokonano w tym samym roku co sesja jaka wypełniła poprzednią, debiutancką płytę saksofonisty: ''Page One'', jednak Butcha Warrena zastąpił na kontrabasie Eddie Khan, a McCoy Turnera który opuścił ''bluenotowe'' szeregi zastąpił przy fortepianie Andrew Hill. Zmiany te nie przyniosły jednak jakiejś rewolucji brzmieniowej. Podobnie jak w przypadku: ''Page One'' mamy do czynienia z sesją, której niemal równoprawnymi szefami są Henderson i Dorham, tworzący doskonały duet wykonujący swe własne kompozycje (trzy Dorhama, dwie Hendersona).
''Teeter Totter'' to oparta na bopowej stylistyce kompozycja Hendersona charakteryzująca się poskręcanymi strukturalnie solówkami leadera. W grze młodego saksofonisty dostrzec możemy własny i niepowtarzalny sposób gry. Znamiennym jest fakt, iż od początku Henderson nie starał się czerpać z doświadczeń innych, lecz grał w swojej charakterystycznej manierze, a jeśli czerpał -to potrafił to nasycić grę swoją stylistyką w tak silny sposób, iż czyniło to niesłyszalnym.
10-minutowy: ''Pedro's Time'' to kompozycja Dorhama utrzymana w charakterystycznej dla niego manierze, jakiej encyklopedycznym przykładem jest słynna: ''Blue Bossa'' pochodząca z poprzedniego albumu z Hendersonem (''Page One'', 1963). W tym jednak przypadku mamy do czynienia z interpretacją bardziej swobodniejszą i rozbudowaną. Pojawiają się długie solówki zarówno Hendersona, Dorhama jak i pianisty: Andrew Hilla, który gra zdecydowanie twardziej i mniej elastycznie niż McCoy Tyner uczestniczący w poprzedniej sesji kwintetu Hendersona dla Blue Note.
Tytułowe nagranie to kompozycja Hendersona utrzymana w nierównym rytmie balansującym między ''galopadą'' kontrabasu Eddie Khana, a stonowanymi fragmentami opartymi na akordach fortepianu.
''Back Road'' i ''Escapade'' to kolejne dzieła kompozytorskie Dorhama. W pierwszym z nich na szczególną uwagę zasługuje gra Hilla potrafiącego uzyskać efekt niezwykle eklektycznych a jednocześnie dźwięcznych akordów. Niejednokrotnie odległego w swej stylistyce od estetyki Tynera, pianistę porównywano do Theloniousa Monka i Cecila Taylora, jednak z czasem Hill wypracował swój własny niepowtarzalny sound.
Także w kończącej podstawowy program płyty: ''Escapade'' mamy przykład wirtuozerii Hilla, którego wkład w niniejszą sesję wydaje się bardziej znaczący niż współpracującego dotychczas z Hendersonem McCoy Turnera.
Dodatkiem do podstawowego programu płyty w jej zremasterowanych edycjach kompaktowych jest krótsze od ostatecznej wersji o półtorej minuty podejście do tematu: ''Teeter Totter''.
''Our Thing'' to płyta wydana zaledwie klika miesięcy po debiucie Hendersona i być może dlatego trudno na niej dostrzec jakieś innowacje względem debiutu. Jest to płyta ukazująca saksofonistę na tym samym etapie co poprzedni album; nie wnosząca nic nowego pod względem techniki czy finezji interpretacyjnej, lecz przynosząca pięć kolejnych wyśmienitych nagrań, doskonale broniących się po latach.
''Teeter Totter'' to oparta na bopowej stylistyce kompozycja Hendersona charakteryzująca się poskręcanymi strukturalnie solówkami leadera. W grze młodego saksofonisty dostrzec możemy własny i niepowtarzalny sposób gry. Znamiennym jest fakt, iż od początku Henderson nie starał się czerpać z doświadczeń innych, lecz grał w swojej charakterystycznej manierze, a jeśli czerpał -to potrafił to nasycić grę swoją stylistyką w tak silny sposób, iż czyniło to niesłyszalnym.
10-minutowy: ''Pedro's Time'' to kompozycja Dorhama utrzymana w charakterystycznej dla niego manierze, jakiej encyklopedycznym przykładem jest słynna: ''Blue Bossa'' pochodząca z poprzedniego albumu z Hendersonem (''Page One'', 1963). W tym jednak przypadku mamy do czynienia z interpretacją bardziej swobodniejszą i rozbudowaną. Pojawiają się długie solówki zarówno Hendersona, Dorhama jak i pianisty: Andrew Hilla, który gra zdecydowanie twardziej i mniej elastycznie niż McCoy Tyner uczestniczący w poprzedniej sesji kwintetu Hendersona dla Blue Note.
Tytułowe nagranie to kompozycja Hendersona utrzymana w nierównym rytmie balansującym między ''galopadą'' kontrabasu Eddie Khana, a stonowanymi fragmentami opartymi na akordach fortepianu.
''Back Road'' i ''Escapade'' to kolejne dzieła kompozytorskie Dorhama. W pierwszym z nich na szczególną uwagę zasługuje gra Hilla potrafiącego uzyskać efekt niezwykle eklektycznych a jednocześnie dźwięcznych akordów. Niejednokrotnie odległego w swej stylistyce od estetyki Tynera, pianistę porównywano do Theloniousa Monka i Cecila Taylora, jednak z czasem Hill wypracował swój własny niepowtarzalny sound.
Także w kończącej podstawowy program płyty: ''Escapade'' mamy przykład wirtuozerii Hilla, którego wkład w niniejszą sesję wydaje się bardziej znaczący niż współpracującego dotychczas z Hendersonem McCoy Turnera.
Dodatkiem do podstawowego programu płyty w jej zremasterowanych edycjach kompaktowych jest krótsze od ostatecznej wersji o półtorej minuty podejście do tematu: ''Teeter Totter''.
''Our Thing'' to płyta wydana zaledwie klika miesięcy po debiucie Hendersona i być może dlatego trudno na niej dostrzec jakieś innowacje względem debiutu. Jest to płyta ukazująca saksofonistę na tym samym etapie co poprzedni album; nie wnosząca nic nowego pod względem techniki czy finezji interpretacyjnej, lecz przynosząca pięć kolejnych wyśmienitych nagrań, doskonale broniących się po latach.
skład:
Joe Henderson - saksofon
Kenny Dorham - trąbka
Andrew Hill - fortepian
Eddie Khan - kontrabas
Pete La Roca - perkusja
