Vacation; Walking On Sunset; Laurel Canyon Home; 2401; Ready To Ride; Medicine Man; Somebody's Acting Like A Child; The Bear; Miss James; First Time Alone; Long Gone Midnight; Fly Tomorrow
Ta nasycona potężną dawką psychodelli płyta Johna Mayalla nagrana została w sierpniu 1968 roku tuż po pierwszym rozwiązaniu historycznej formacji The Bluesbreakers. Była to też ostatnia płyta Mayalla dla wywórnii Decca, a zarazem płyta stanowiąca niejako kontynuację wydanej w tym samym roku (jeszcze wraz z Bluesbreakers) płyty ''Bare Wires''. Tym razem jednak Mayall zrezygnował z sekcji dętej stawiając na surową rockowo-bluesową instrumentację. Towarzyszą mu trzej wyśmienici muzycy: wywodzący się z Bluesbreakers a później gitarzysta The Rolling Stones -wówczas nastoletni Mick Taylor, Steven Thompson (gitara basowa) i Collin Allen (perkusja). W jednym z utworów (''First Time Alone'') słyszymy także gościnnie Petera Greena.
12-częściowa suita (wszystkie poszczególne części łączą się w całość) to autorskie dzieło Mayalla nawiązujące w swej stylistyce zarówno do wszechobecnego pod koniec lat 60-tych nurtu psychodelicznego rocka jak i rzecz jasna do tradycyjnego akustycznego bluesa. Całość inspirowana jest jest pięknem kalifornijskiego kanionu, któremu Mayall uległ do tego stopnia, iż wkrótce osiedlił się tam i mieszkał aż do roku 1979.
Niezwykłym novum jak na bluesa w owych czasach było połączenie na płycie rozwiązań stosowanych powszechnie raczej w stricte rockowych produkcjach muzycznych (np. płytę otwiera dźwięk lądującego odrzutowca). Jednocześnie teksty wyśpiewywane tak charakterystycznym głosem dotykają wątków autobiograficznych bluesmana, pośród których znajdziemy nawiązanie do jego spotkania z Frankiem Zappą (''2401''), muzykami formacji Cannet Heat (''The Bear''), czy słynną w latach 60-tych groupie Catherine James (''Miss James'').
Typowym bluesem opartym na akordach fortepianu, na którym gra sam Mayall, jest rozbudowany temat ''Laurel Canyon Home''. Niejednokrotnie na ''Blues From Laurel Canyon'' Mayall błyszczy jako wyśmienity klawiszowiec (jakże wspaniale radzi sobie z organami Hammonda w ''Miss James''!).
''Blues From Laurel Canyon'' to najlepsza płyta Mayalla od czasu legendarnego albumu''John Mayall & The Bluesbreakers with Eric Clapton'' (1966), a zarazem zamknięcie pewnego etapu jego twórczości, czego symboliką niech będzie też odejście muzyka z firmy Decca do Polydoru.
Niniejszą edycję albumu z roku 1989 zdobią wewnątrz książeczki stylowe zdjęcia ukazujące Mayalla spacerującego po Layrel Canyon utrzymane w hippisowskiej, psychodelicznej konwencji.
12-częściowa suita (wszystkie poszczególne części łączą się w całość) to autorskie dzieło Mayalla nawiązujące w swej stylistyce zarówno do wszechobecnego pod koniec lat 60-tych nurtu psychodelicznego rocka jak i rzecz jasna do tradycyjnego akustycznego bluesa. Całość inspirowana jest jest pięknem kalifornijskiego kanionu, któremu Mayall uległ do tego stopnia, iż wkrótce osiedlił się tam i mieszkał aż do roku 1979.
Niezwykłym novum jak na bluesa w owych czasach było połączenie na płycie rozwiązań stosowanych powszechnie raczej w stricte rockowych produkcjach muzycznych (np. płytę otwiera dźwięk lądującego odrzutowca). Jednocześnie teksty wyśpiewywane tak charakterystycznym głosem dotykają wątków autobiograficznych bluesmana, pośród których znajdziemy nawiązanie do jego spotkania z Frankiem Zappą (''2401''), muzykami formacji Cannet Heat (''The Bear''), czy słynną w latach 60-tych groupie Catherine James (''Miss James'').
Typowym bluesem opartym na akordach fortepianu, na którym gra sam Mayall, jest rozbudowany temat ''Laurel Canyon Home''. Niejednokrotnie na ''Blues From Laurel Canyon'' Mayall błyszczy jako wyśmienity klawiszowiec (jakże wspaniale radzi sobie z organami Hammonda w ''Miss James''!).
''Blues From Laurel Canyon'' to najlepsza płyta Mayalla od czasu legendarnego albumu''John Mayall & The Bluesbreakers with Eric Clapton'' (1966), a zarazem zamknięcie pewnego etapu jego twórczości, czego symboliką niech będzie też odejście muzyka z firmy Decca do Polydoru.
Niniejszą edycję albumu z roku 1989 zdobią wewnątrz książeczki stylowe zdjęcia ukazujące Mayalla spacerującego po Layrel Canyon utrzymane w hippisowskiej, psychodelicznej konwencji.
skład:
John Mayall -wokal, gitary, instr.klawiszowe, harmonijka
Mick Taylor - gitara
Stephen Thompson - gitara basowa
Collin Allen - perkusja
oraz:
Peter Green - gitara
