Ayer; Just A Day; Silk Road; Songs Is Blue; Waltz For Mama; Whirlwind; Night Walk; Troubadour; Stirring Summer Storm; Celtango; How Roses Are
Klaus Paier to ceniony austriacki akordeonista, bandoeonista i kompozytor zafascynowany twórczością takich artystów jak Keith Jarrett, Bill Evans, Charles Mingus czy Thelonious Monk. Od kilku lat współpracuje z chorwacką wiolonczelistką Asją Valcic znaną z kolei z kwartetu radio.string.quartet.vienna specjalizującego się w przeróbkach utworów jazzowych w ramy klasycznej muzyki skrzypcowej. Wraz z tym kwartetem Paier nagrał wcześniej dla wytwórni ACT album ''Radiotree'', a w duecie z Asją Valcic opublikował już pod labelem ACT-u gorąco przyjętą płytę ''A Deux'' (2009).
Kolejnym projektem dwojga wirtuozów tak wydawałoby się odmiennych instrumentów za jakie uważa się akordeon i wiolonczelę jest płyta ''Silk Road''złożona z autorskich kompozycji obu artystów, jaka ukazała się 22 lutego 2013 również nakładem monachijskiej wytwórnii Sigiego Locha.
Zarówno wiolonczelistka jak i akordeonista w każdej z jedenastu muzycznych miniaturek zgromadzonych na ''Jedwabnym Szlaku'' (''Silk Road'') grają na swoich instrumentach w niezrównany sposób, wzajemnie się uzupełniając.
Niemal rockowe akordy kreowane zarówno przez Paiera jak Valcic w trakcie bluesującego utworu ''Song Is Blue'' ukazują jak olbrzymi potencjał tkwi w dźwiękowym kolażu powstałym w wyniku spotkania akordeonu z wiolonczelą.
Dynamiczne nasycone rytmiką utwory w rodzaju ''Whirlwind'' czy ''Stirring Summer Storm'' z powodzeniem sąsiadują z nasyconymi wyczuwalną, emocjonalną głębią tematami jak choćby ''Night Walk'' -jedna z zaledwie trzech zawartych w programie płyty kompozycji wiolonczelistki (obok wspomianej ''Stirring Summer Storm'' i ''Waltz For Mama'').
Elementy muzyki Ameryki Południowej znajdziemy zasłuchując się w ''Celtango'', natomiast kończącą album kompozycję nawiązujacą do nowoorleańskiej tradycji jazzowej ''How Roses Are'' Klaus Paier zadedykował swemu amerykańskiemu przyjacielowi Frankowi Marocco zmarłemu w marcu 2012 roku.
Poszukiwania idealnego brzmienia akordeonu i bandoneonu doprowadziły Klausa Paiera do wypracowania własnej, niepowtarzalnej techniki gry na specjalnie dla niego projektowanych i budowanych instrumentach.Typowe motywy bałkańskie sąsiadują w jego grze z elementami zarówno jazzu jak i tanga -tak nieodłącznie kojarzonego z akordeonowym brzmieniem. Paier podobnie jak mistrz Astor Piazzolla uczynił z akordeonu instrument, którego dźwięki dalece wybiegają poza ramy muzyki przeznaczonej do tańca tworząc muzykę jakiej doskonale słucha się w sposób kontemplacyjny, z swego rodzaju namaszczeniem i uwagą. W ostatnich latach zarówno akordeon jak i spokrewniony z nim bandoneon to instrumenty jakie znalazły swe stałe miejsce w instrumentarium jazzowym, czego dowodem niech będą choćby ostatnie płyty Ala Di Meoli.
Kolejną płytą, na której podziwiać będziemy mogli z kolei grę wiolonczelistki Asji Valcic jest płyta jaka swą premierę miała w marcu 2013: ''Postic Joe'' nagrana wraz z radio.string.quartet.vienna.
Kolejnym projektem dwojga wirtuozów tak wydawałoby się odmiennych instrumentów za jakie uważa się akordeon i wiolonczelę jest płyta ''Silk Road''złożona z autorskich kompozycji obu artystów, jaka ukazała się 22 lutego 2013 również nakładem monachijskiej wytwórnii Sigiego Locha.
Zarówno wiolonczelistka jak i akordeonista w każdej z jedenastu muzycznych miniaturek zgromadzonych na ''Jedwabnym Szlaku'' (''Silk Road'') grają na swoich instrumentach w niezrównany sposób, wzajemnie się uzupełniając.
Niemal rockowe akordy kreowane zarówno przez Paiera jak Valcic w trakcie bluesującego utworu ''Song Is Blue'' ukazują jak olbrzymi potencjał tkwi w dźwiękowym kolażu powstałym w wyniku spotkania akordeonu z wiolonczelą.
Dynamiczne nasycone rytmiką utwory w rodzaju ''Whirlwind'' czy ''Stirring Summer Storm'' z powodzeniem sąsiadują z nasyconymi wyczuwalną, emocjonalną głębią tematami jak choćby ''Night Walk'' -jedna z zaledwie trzech zawartych w programie płyty kompozycji wiolonczelistki (obok wspomianej ''Stirring Summer Storm'' i ''Waltz For Mama'').
Elementy muzyki Ameryki Południowej znajdziemy zasłuchując się w ''Celtango'', natomiast kończącą album kompozycję nawiązujacą do nowoorleańskiej tradycji jazzowej ''How Roses Are'' Klaus Paier zadedykował swemu amerykańskiemu przyjacielowi Frankowi Marocco zmarłemu w marcu 2012 roku.
Poszukiwania idealnego brzmienia akordeonu i bandoneonu doprowadziły Klausa Paiera do wypracowania własnej, niepowtarzalnej techniki gry na specjalnie dla niego projektowanych i budowanych instrumentach.Typowe motywy bałkańskie sąsiadują w jego grze z elementami zarówno jazzu jak i tanga -tak nieodłącznie kojarzonego z akordeonowym brzmieniem. Paier podobnie jak mistrz Astor Piazzolla uczynił z akordeonu instrument, którego dźwięki dalece wybiegają poza ramy muzyki przeznaczonej do tańca tworząc muzykę jakiej doskonale słucha się w sposób kontemplacyjny, z swego rodzaju namaszczeniem i uwagą. W ostatnich latach zarówno akordeon jak i spokrewniony z nim bandoneon to instrumenty jakie znalazły swe stałe miejsce w instrumentarium jazzowym, czego dowodem niech będą choćby ostatnie płyty Ala Di Meoli.
Kolejną płytą, na której podziwiać będziemy mogli z kolei grę wiolonczelistki Asji Valcic jest płyta jaka swą premierę miała w marcu 2013: ''Postic Joe'' nagrana wraz z radio.string.quartet.vienna.
skład:
Klaus Paier - akordeon, bandoneon
Asja Valcic - wiolonczela
