Poster Boy; Happy Days Are Here Again; Little Boy With The Sad Eyes; You Bet; Bubbles; Cruise Blues; No Outerwear; Teen Town; There's No You; Stolen Time; Bridge Over Troubled Water
Nowojorski perkusista Matt Wilson jest dziś jednym z najbardziej znanych artystów jazzowych na świecie, którego charakteryzuje wyjątkowo melodyjny styl grania (co w przypadku perkusistów należy do rzadkości). Matt Wilson to także utalentowany kompozytor, lider zespołu, producent i wykładowca muzyczny, postać której magazyn ''Jazziz'' w numerze z września 2012 (volume 29 number 06) poświęcił kilka stron, a jego postać ozdobiła okładkę jednego z poprzednich numerów magazynu (wcześniej znalazł się też na okładkach ''Downbeat'' i ''JazzTimes''). Miał okazję wystąpić w Białym Domu jako muzyk specjalnie uformowanej grupy All Star podczas koncertu jazzowego prowadzonego przez Prezydenta Baracka Obamę. W skład tej formacji weszli też m.in. Herbie Hancock, Dee Dee Bridgewater, Dianne Reeves, Chris Botti i Randy Brecker. Jest stałym współpracownikiem takich artystów jak choćby Joe Lovano, John Scofield, Charlie Haden i Lee Konitz, a poza tym w ciągu swej kariery koncertował m.in. z Elvisem Costello, Cedarem Waltonem, Johnem Zornem, Wynthonem Marsalisem, Michaelem Breckerem, Patem Metheny i Billem Frisellem. Dotychczas pojawił się na ponad 250 (!) płytach jako sideman i dorobił się dziewięciu płyt autorskich. Jego własnym projektem jest zespół Matt Wilson's Arts & Crafts, z którym nagrał album ''An Attitude For Gratitude'' (2011). Nagraniem pilotującym niejako ten album był utwór ''No Outerwear'', który znalazł się m.in. na dwupłytowej kompilacji ''Summer 2012'' ukazującej niezwykle rozległy wachlarz nagrań wybranych z płyt będących bestsellerami jazzowymi lata 2012 i zarazem będącą wyśmienitą kompilacją aktualnych dokonań muzyki improwizowanej począwszy od smooth jazzowych klimatów spod znaku Franka Gambale'a zakończywszy na klasycyzujących fortepianowych tematach Chicka Corei.
Wśród jedenastu nagrań wypełniających album ''An Attitude For Gratitude''znajdziemy poza nowymi oryginalnymi kompozycjami, także przeróbki takich ''perełek'' jak choćby ''You Bet'' Johna Scofielda, ''Teen Town'' Jaco Pastoriusa czy wreszcie kończący płytę ''Bridge Over Troubled Water'' -wielki przebój duetu Simon & Garfunkel.
Wśród jedenastu nagrań wypełniających album ''An Attitude For Gratitude''znajdziemy poza nowymi oryginalnymi kompozycjami, także przeróbki takich ''perełek'' jak choćby ''You Bet'' Johna Scofielda, ''Teen Town'' Jaco Pastoriusa czy wreszcie kończący płytę ''Bridge Over Troubled Water'' -wielki przebój duetu Simon & Garfunkel.
Rytmiczne i pełne energii utwory sąsiadują w tym zbiorze z pięknymi balladami jazzowymi. Jedną z nich jest nowo opracowana wersja ''Happy Days Are Here Again''Miltona Agera z 1929 (słynna z wykonania Barbry Streisand) z doskonałą, wzruszającą linią trąbki Terella Stafforda, który wniósł do nagrań niezwykłego ducha i niejednokrotnie bardzo rozbudowane partie improwizowane.
Inną balladą w repertuarze płyty jest ozdobiona olśniewającą partią kontrabasu kompozycja mistrza tego instrumentu -Martina Winda: ''Cruise Blues''. To także wyśmienity popis G.Versace w klasycznym jazzowym fortepianowym stylu.
Doskonałym przykładem utworu nasyconego ogromną dawką fantazyjnej inwencji każdego z instrumentalistów jest ''Little Boy With Sad Eyes'' Nata Adderly. To najdłuższe (ponad 9 minut) nagranie, podczas którego zachwycić się możemy zarówno rozbudowaną partią dętą jak i wyśmienitymi organami Gary'ego Versace i kontrabasem, na którym techniką arco, a więc przy użyciu smyczka w wyrafinowany sposób ''czaruje'' Martin Wind.
Bardzo swobodną strukturą charakteryzuje się pierwsza z trzech autorskich kompozycji Matta Wilsona zamieszczona w programie ''An Attitude For Gratitude'':''Bubbles''. ''Galopada'' kontrabasu, impresje T.Stafforda, swawolny akordeon, po który sięgnął w tym utworze G.Versace i przede wszystkim nie pozostawiająca najmniejszych wątpliwości co do tego kto jest leaderem tego projektu -perkusja Wilsona. Do skomponowania tego teamatu zainspirował Perkusistę wiersz Carla Sanburga, który zresztą na koniec utworu Wilson recytuje.
Druga z kompozycji Wilsona na płycie to utrzymany w średnim tempie, nasycony nutą optymizmu temat ''No Outenwear''. Chciałoby się rzec: klasyczny amerykański jazz. To doskonały przykład amerykańskiej fantazji kompozytorskiej a zarazem kapitalny hołd dla wielkich mistrzów z lat 60-tych.
Trzecie autorskie dzieło leadera na płycie to ''Stolen Time'' oparte na robiących wrażenie bardzo swobodnych partii, impresjach instrumentalnych.
W ''Teen Town'' Pastoriusa Stafford gra przy użyciu tłumika, Versace ''czaruje'' elektrycznym brzmieniem organów, a ''pierwsze skrzypce'' przejmuje po chwili sekcja rytmiczna. Świetna wersja utworu znanego z płyty Weather Report: ''Heavy Weather''z 1977 roku.
Inną balladą w repertuarze płyty jest ozdobiona olśniewającą partią kontrabasu kompozycja mistrza tego instrumentu -Martina Winda: ''Cruise Blues''. To także wyśmienity popis G.Versace w klasycznym jazzowym fortepianowym stylu.
Doskonałym przykładem utworu nasyconego ogromną dawką fantazyjnej inwencji każdego z instrumentalistów jest ''Little Boy With Sad Eyes'' Nata Adderly. To najdłuższe (ponad 9 minut) nagranie, podczas którego zachwycić się możemy zarówno rozbudowaną partią dętą jak i wyśmienitymi organami Gary'ego Versace i kontrabasem, na którym techniką arco, a więc przy użyciu smyczka w wyrafinowany sposób ''czaruje'' Martin Wind.
Bardzo swobodną strukturą charakteryzuje się pierwsza z trzech autorskich kompozycji Matta Wilsona zamieszczona w programie ''An Attitude For Gratitude'':''Bubbles''. ''Galopada'' kontrabasu, impresje T.Stafforda, swawolny akordeon, po który sięgnął w tym utworze G.Versace i przede wszystkim nie pozostawiająca najmniejszych wątpliwości co do tego kto jest leaderem tego projektu -perkusja Wilsona. Do skomponowania tego teamatu zainspirował Perkusistę wiersz Carla Sanburga, który zresztą na koniec utworu Wilson recytuje.
Druga z kompozycji Wilsona na płycie to utrzymany w średnim tempie, nasycony nutą optymizmu temat ''No Outenwear''. Chciałoby się rzec: klasyczny amerykański jazz. To doskonały przykład amerykańskiej fantazji kompozytorskiej a zarazem kapitalny hołd dla wielkich mistrzów z lat 60-tych.
Trzecie autorskie dzieło leadera na płycie to ''Stolen Time'' oparte na robiących wrażenie bardzo swobodnych partii, impresjach instrumentalnych.
W ''Teen Town'' Pastoriusa Stafford gra przy użyciu tłumika, Versace ''czaruje'' elektrycznym brzmieniem organów, a ''pierwsze skrzypce'' przejmuje po chwili sekcja rytmiczna. Świetna wersja utworu znanego z płyty Weather Report: ''Heavy Weather''z 1977 roku.
''There's No You'' Hala Hoppera jest solowym popisem Stafforda, który odkrywa dla nas zupełnie inne oblicze popularnej kompozycji z 1944 roku, którą włączył w przeszłości do swego repertuaru m.in. sam Louis Armstrong.
Umieszczony na samym końcu albumu ''Bridge Over Troubled Water'' w kojący i uspakajający sposób doskonale zamyka całość. To przede wszystkim wspaniała partia fortepianu Versace, który zdaje się perfekcyjnie radzić sobie zarówno z akordeonem, organami jak i przede wszystkim klasyczną jazzową klawiaturą.
Wspaniały album wyśmienitego perkusisty i band leadera, ciągle niewystarczająco docenianego w Europie, a zarazem doskonały przykład współczesnej muzyki improwizowanej śmiało czerpiącej z dokonań najróżniejszych stylistyk muzycznych.
Umieszczony na samym końcu albumu ''Bridge Over Troubled Water'' w kojący i uspakajający sposób doskonale zamyka całość. To przede wszystkim wspaniała partia fortepianu Versace, który zdaje się perfekcyjnie radzić sobie zarówno z akordeonem, organami jak i przede wszystkim klasyczną jazzową klawiaturą.
Wspaniały album wyśmienitego perkusisty i band leadera, ciągle niewystarczająco docenianego w Europie, a zarazem doskonały przykład współczesnej muzyki improwizowanej śmiało czerpiącej z dokonań najróżniejszych stylistyk muzycznych.
skład:
Terell Stafford - trąbka, flugelhorn
Gary Versace - instr.klawiszowe, akordeon
Martin Wind - kontrabas
Matt Wilson - perkusja, głos
Terell Stafford - trąbka, flugelhorn
Gary Versace - instr.klawiszowe, akordeon
Martin Wind - kontrabas
Matt Wilson - perkusja, głos
