Ain't No Stoppin' Us Now; Ready To Hang; Cruisin'; Get Down On It; Way Up; Conversation Piece; Rebound; One On One; Throwin' It Down; Never, Never Gonna Give You Up (featuring Toby Keith); Let's Ride (featuring George Duke); Sunshine
Wayman Tisdale to doprawdy jedyna w swoim rodzaju postać, która zapisała się w pamięci zarówno jako gwiazda koszykówki i doskonały muzyk jazzowy. Zanim w 2009 roku w wieku 44 lat przegrał walkę z nowotworem zdołał bowiem odnieść wielkie sukcesy w dwóch tak, zdawać by się mogło różnych dziedzinach. Od połowy lat 80-tych aż do połowy kolejnego dziesięciolecia zdobywał sukcesy jako wzięty zawodnik NBA (w roku 2009 został jako koszykarz wpisany w poczet National Collegiate Basketball Hall of Fame). W 1995 roku natomiast Motown Records opublikowała jego pierwszy album (''Power Forward'', 1995), na którym poznajemy drugie genialne oblicze koszykarza jawiącego się jako doskonały basista jazzowy i kompozytor. Wydany sześć lat później album ''Face To Face'' (2001) znalazł się na pierwszym miejscu prestiżowej listy Billboardu w kategorii smooth jazzu w roku 2001, a w nagraniach opublikowanych na ośmiu albumach wydanych na przestrzeni 13 lat jego muzycznej kariery udział brali tak doskonali artyści jak choćby George Duke czy wokalista Toby Keith. Stałym współpracownikiem Tisdale'a był znany saksofonista i kompozytor Darren Rahn. Wayman Tisdale oprócz umieszczania na kolejnych albumach własnych kompozycji, w dużej części pisanych wraz z wspomnianym Rahnem, chętnie sięgał po utwory wcześniej wylansowane przez swoich idoli, takich jak Barry White czy grupa Kool & The Gang.
Cztery lata po przedwczesnej śmierci Waymana Tisdale ukazuje się płyta jednoznacznie zatytułowana: ''The Absolute Greatest Hits'', będąca przypomnieniem dwunastu najpopularniejszych utworów nagranych przez basistę, doskonale wyprodukowanych i świetnie brzmiących w ramach nowej kompilacji. Tisdale doskonale potrafił na swej cztero- a czasem: pięciostrunowej gitarze basowej wpasować się w strukturę zarówno utworów utrzymanych w klasycznej smooth jazzowej konwencji, jak i tych nasączonych soczystymi funkującymi rytmami.
W programie płyty znalazło się m.in. nagranie, w którym znaczny wkład należy do George'a Duke'a (''Let's Ride'') czy nasączona etnicznymi strukturami estetycznymi kompozycja ''Rebound''.
''The Absolute Greatest Hits'' to doskonała okazja przypomnienia sobie wszechstronnej postaci Waymana Tisdale'a, a przede wszystkim pretekst do kolejnego zasłuchania się w takie przeboje jak: ''Ain't No Stoppin' Us Now'', ''Get Down On It'' czy ''One On One''. Dla nie mających do tej pory okazji poznania muzyki tego wyjątkowego basisty, album jest z kolei idealną okazją poznania jego twórczosci w przysłowiowej ''pigułce''.
Premiera płyty: 6 sierpnia 2013
Cztery lata po przedwczesnej śmierci Waymana Tisdale ukazuje się płyta jednoznacznie zatytułowana: ''The Absolute Greatest Hits'', będąca przypomnieniem dwunastu najpopularniejszych utworów nagranych przez basistę, doskonale wyprodukowanych i świetnie brzmiących w ramach nowej kompilacji. Tisdale doskonale potrafił na swej cztero- a czasem: pięciostrunowej gitarze basowej wpasować się w strukturę zarówno utworów utrzymanych w klasycznej smooth jazzowej konwencji, jak i tych nasączonych soczystymi funkującymi rytmami.
W programie płyty znalazło się m.in. nagranie, w którym znaczny wkład należy do George'a Duke'a (''Let's Ride'') czy nasączona etnicznymi strukturami estetycznymi kompozycja ''Rebound''.
''The Absolute Greatest Hits'' to doskonała okazja przypomnienia sobie wszechstronnej postaci Waymana Tisdale'a, a przede wszystkim pretekst do kolejnego zasłuchania się w takie przeboje jak: ''Ain't No Stoppin' Us Now'', ''Get Down On It'' czy ''One On One''. Dla nie mających do tej pory okazji poznania muzyki tego wyjątkowego basisty, album jest z kolei idealną okazją poznania jego twórczosci w przysłowiowej ''pigułce''.
Premiera płyty: 6 sierpnia 2013
