[more]
Znany z wielu własnych projektów, wyjątkowy pianista młodego pokolenia brytyjskiej sceny jazzowej -Alexander Hawkins, jest również jednym z najbardziej błyskotliwych wirtuozów organów Hammonda ostatniej dekady. Jest stałym współpracownikiem Evana Parkera grywając z nim w jego triach i kwartetach. Doskonale czuje się zarówno w klimatach free jazzowych, elektrycznym jazzie jak i muzyce klasycznej. W swej grze i zamyśle kompozycyjnym Hawkins niejednokrotnie odwołuje się do wielkich mistrzów jakimi na zawsze pozostaną Thelonious Monk, Art Tatum i Anthony Braxton oraz stylistyki free jazzowej łączonej z elementami bebopu.
Tak niedawno mieliśmy okazję podziwiać jego grę na płycie kwartetu Human (''Being Human'', 2013) założonego i prowadzonego przez perkusistę i kompozytora Stephena Davisa, a w lutym 2014 roku doczekaliśmy się aż trzech albumów z jego udziałem: ''opabinia'' z Kwartetem Dominica Lasha, ''Step Wide, Step Deep'' oraz ''Song Singular'' nagranej w konwencji solo piano.
''Song Singular'' to pierwszy album Alexandra Hawkinsa zrealizowany w konwencji solo piano. Jak wiadomo płyty nagrywane przez pianistów bez wsparcia instrumentalnego zespołu są wielkim wyzwaniem dla muzyków jazzowych a zarazem próbą, z której zwycięsko wychodzą jedynie najwytrawniejsi wirtuozi. Jeszcze większym wyzwaniem jest wypełnienie płyty nagranej samodzielnie przez pianistę własnymi premierowymi, nie znanymi wcześniej wielu słuchaczom kompozycjami.
Czy doświadczony lecz bardzo młody, zaledwie 33-letni oxfordzki wirtuoz jazzowej klawiatury jakim jest Alexander Hawkins wyszedł z tej próby zwycięsko? Niewątpliwie tak.
Płytę ''Song Singular'' wypełnia dziewięć autorskich kompozycji plus wyjątkowa transkrypcja tematu Billy'ego Strayhorna ''Take the A Train''.
To muzyka bardzo swobodna, nieprzewidywalna, niejednokrotnie niezwykle rozimprowizowana i pełna harmonicznych zawirowań.
Na ''Song Singular'' nie znajdziemy nastrojowych pasaży, bądź ujmujących melodii. Dominują akordy i niemal atonalne rozwiązania. Nawet w tak z pozoru melodyjnym temacie jakim jest ''Take the A Train'', Hawkins uwypuklił te dźwięki, które w tradycyjnych wykonaniach tego standardu zdają się być niesłyszalne.
W grze Hawkinsa niewątpliwie dostrzec możemy pierwiastki będące efektem wnikliwego studium maestrii Cecila Taylora czy Arta Tatuma, lecz brytyjski wirtuoz z powodzeniem przemyca w swej grze wyjątkowy indywidualizm dodając do świata jazzowej pianistyki swój własny, niepowtarzalny głos.
Robert Ratajczak
The Way We Dance It Here; Early Then, M.A.; Joists, Distilled; Stillness from 37,000 ft.; Two Dormant, One Active; Hope Step the Lava Flow; Take the A Train; Distances Between Points; Advice; Unknown Baobabs (Seen in the Distance).
Alexander Hawkins - fortepian
O PŁYCIE PRZECZYTASZ RÓWNIEŻ NA: LongPlay newsletter
* * * * *
* * * * *
* * * * *
opisy innych płyt wydanych przez Babel Label:
