Timanfaya; all in; Poncho; Walk!; New York Citric; turn it on; east side story
* Living in New York, Spanish composer and guitarist Diego Barber another album released in Origin Records. '' 411'' is an experiment combining electronic sound created by Hugo Cipres and jazz sound in which Barber of years it feels great. To record seven co-written with DJ Hugo Cipres compositions, Barber invited his musical friends: saxophonist Seamus Blake (known for concerts in Poland and ''Amhran'' album with Piotr Lemańczyk), bassist Johannes Weidenmueller and Pennsylvanian drummer Ari Hoenig.
Od lat mieszkający w Nowym Jorku hiszpański kompozytor i gitarzysta Diego Barber po dwóch gorąco przyjętych albumach dla Sunnyside (''Calima'', ''The Choice''), kolejną płytę zdecydował się opublikować pod renomowanym szyldem amerykańskiej wytwórnii Origin Records.
Płyta ''411'' jest swego rodzaju eksperymentem łączącym brzmienie kreowane elektronicznie przez Hugo Cipresa z estetyką jazzową w jakiej starannie wykształcony muzycznie Barber od lat czuje się doskonale. Do nagrania siedmiu wspólnie napisanych z magiem elektroniki i wziętym DJ-em Hugo Cipresem kompozycji Barber zaprosił swych sprawdzonych muzycznych przyjaciół: saksofonistę Seamusa Blake'a (znanego z koncertów w Polsce oraz płyty ''Amhran'', 2013, Piotra Lemańczyka), kontrabasistę Johannesa Weidenmuellera i pochodzącego z Pensylwanii cenionego perkusistę Ari Hoeniga znanego z wspólnych kolaboracji m.in. z Fredem Herschem, Patem Metheny, Joshua Redmanem czy Mike'm Sternem i Patem Martino.
Po 2-minutowym wstępie (''Timanfaya'') muzyka sącząca się w pulsującym rytmie zabiera nas w swego rodzaju trans, podczas którego kontrastem dla elektronicznie preparowanego nastroju są prawdziwe, żywe dźwięki gitar Barbera, kontrabasu Weidenmuellera i saksofonu doskonałego Seamusa Blake'a. Mimo iż podstawowy rytm tworzony jest w dużej części przy pomocy komputerowych ''zabawek'' Cipresa, doskonale wpasowuje się w niego Ari Hoenig, który być może właśnie dzięki temu zabiegowi uzyskuje więcej przestrzeni dla kreowania swych perkusyjnych fantazji w każdym z utworów.
Trochę mało przestrzeni uzyskał podczas trzech pierwszych tematów na ''411''Seamus Blake. Pojawia się na szczęście znacząco podczas ''Walk!'', gdzie wraz z Barberem kreuje dialogujące z sobą, melodyczne partie na tle funkującego rytmu, oraz podczas ''New York Citric'', ''turn it on'' kreując wyśmienite partie. Elektroniczny instrument dęty EWI, Blake wykorzystuje na szczęście z umiarem, dzięki czemu podczas większości utworów możemy zachwycać się pełnią i czystością brzmienia jego doskonałego saksofonu.
Płytę kończy najbardziej chyba skłaniający się ku eksperymentowi temat ''east side story'', w którym olśniewa brzmienie kontrabasu Weidenmuellera, a Barber tworzy struktury nawiązujące do techniki Roberta Frippa z lat 80-tych i 90-tych.
''411'' to muzyczna hybryda wykreowana przez połączenie klasycznej jazzowej wrażliwości opartej na wyśmienitych improwizowanych partiach z możliwościami jakie w XXI wieku daje zastosowanie w studiu elektroniki. Okresy fascynacji nowymi możliwościami techniki są sałym punktem biograrfii wielu wybitnych muzyków jazzowych (również tych największych jak Miles Davis). Z podobnych prób wielu doskonałych artystów jazzowych w ostatnim czasie wychodzi ''na tarczy'' (jak choćby Maciej Fortuna i nieszczęsny projekt z An On Bast na naszym polskim ''podwórku''). Diego Barber wyszedł z próby zmierzenia się z elektroniką zwycięsko, choć mam nadzieję, iż jest to dla tego wyjątkowego gitarzysty i kompozytora projekt jednorazowy.
Płyta ''411'' jest swego rodzaju eksperymentem łączącym brzmienie kreowane elektronicznie przez Hugo Cipresa z estetyką jazzową w jakiej starannie wykształcony muzycznie Barber od lat czuje się doskonale. Do nagrania siedmiu wspólnie napisanych z magiem elektroniki i wziętym DJ-em Hugo Cipresem kompozycji Barber zaprosił swych sprawdzonych muzycznych przyjaciół: saksofonistę Seamusa Blake'a (znanego z koncertów w Polsce oraz płyty ''Amhran'', 2013, Piotra Lemańczyka), kontrabasistę Johannesa Weidenmuellera i pochodzącego z Pensylwanii cenionego perkusistę Ari Hoeniga znanego z wspólnych kolaboracji m.in. z Fredem Herschem, Patem Metheny, Joshua Redmanem czy Mike'm Sternem i Patem Martino.
Po 2-minutowym wstępie (''Timanfaya'') muzyka sącząca się w pulsującym rytmie zabiera nas w swego rodzaju trans, podczas którego kontrastem dla elektronicznie preparowanego nastroju są prawdziwe, żywe dźwięki gitar Barbera, kontrabasu Weidenmuellera i saksofonu doskonałego Seamusa Blake'a. Mimo iż podstawowy rytm tworzony jest w dużej części przy pomocy komputerowych ''zabawek'' Cipresa, doskonale wpasowuje się w niego Ari Hoenig, który być może właśnie dzięki temu zabiegowi uzyskuje więcej przestrzeni dla kreowania swych perkusyjnych fantazji w każdym z utworów.
Trochę mało przestrzeni uzyskał podczas trzech pierwszych tematów na ''411''Seamus Blake. Pojawia się na szczęście znacząco podczas ''Walk!'', gdzie wraz z Barberem kreuje dialogujące z sobą, melodyczne partie na tle funkującego rytmu, oraz podczas ''New York Citric'', ''turn it on'' kreując wyśmienite partie. Elektroniczny instrument dęty EWI, Blake wykorzystuje na szczęście z umiarem, dzięki czemu podczas większości utworów możemy zachwycać się pełnią i czystością brzmienia jego doskonałego saksofonu.
Płytę kończy najbardziej chyba skłaniający się ku eksperymentowi temat ''east side story'', w którym olśniewa brzmienie kontrabasu Weidenmuellera, a Barber tworzy struktury nawiązujące do techniki Roberta Frippa z lat 80-tych i 90-tych.
''411'' to muzyczna hybryda wykreowana przez połączenie klasycznej jazzowej wrażliwości opartej na wyśmienitych improwizowanych partiach z możliwościami jakie w XXI wieku daje zastosowanie w studiu elektroniki. Okresy fascynacji nowymi możliwościami techniki są sałym punktem biograrfii wielu wybitnych muzyków jazzowych (również tych największych jak Miles Davis). Z podobnych prób wielu doskonałych artystów jazzowych w ostatnim czasie wychodzi ''na tarczy'' (jak choćby Maciej Fortuna i nieszczęsny projekt z An On Bast na naszym polskim ''podwórku''). Diego Barber wyszedł z próby zmierzenia się z elektroniką zwycięsko, choć mam nadzieję, iż jest to dla tego wyjątkowego gitarzysty i kompozytora projekt jednorazowy.
skład:
Diego Barber - gitary
Hugo Cipres - desktop
Seamus Blake - saksofon, EWI
Johannes Weidenmueller - kontrabas
Ari Hoenig - perkusja
