Pfaueninsel Park; Brentanopark; Barnim Park; Hesperides Park; Lohrpark; Mauerpark; Tierpark; Innocentia Park; Marienberg Park; Grunewald; Agra Park
''Park'' to trzecia już płyta szwedzko-norweskiego kwartetu Fattigfolket tworzonego przez: norweskiego trębacza i kompozytora Gunnara Halle -znanego choćby z współpracy z Davidem Sylvianem i Espenem Eriksenem; saksofonistę i klarnecistę Hallvarda Godala; oraz sekcję rytmiczną: Putte Johander (kontrabas) i Ole Morten Sommer (perkusja).
Zbiór jedenastu kompozycji Godala i Johandera jakie wypełniają płytę tworzy rodzaj concept-albumu, którego nagranie zainspirowały różne parki północnej Europy, jakie muzycy mieli okazję odwiedzić podczas rozlicznych tras koncertowych. To tam właśnie w zielonych zaciszach wielkich miast podczas przerw między koncertami muzycy czerpali inspirację do pisania utworów jakie złożyły się na album ''Park''wydany w 2011 roku przez niemiecką wytwórnię Ozella Music.
Skandynawski jazz kojarzy się nam przede wszystkim z delikatnym choć nieco zimnym brzmieniem ECM. Fattigfolket czerpie z tej stylistyki to co najlepsze, wzbogacając muzykę mnóstwem melodyki, ciepła i kojącego spokoju.
Już otwierający całość ''Pfaueninsel Park'' zabiera nas w relaksujący i jednocześnie transowy klimat zbudowany partiami klarnetu i trąbki z delikatnie i subtelnie tworzonymi podkładami sekcji rytmicznej.
Podczas ''Brentanopark'' mamy okazję głębiej zasłuchać się w wirtuozerię sekcji rytmicznej, dzięki improwizowanym partiom kontrabasu P.Johandera wspomaganym przez perkusję O.M.Sommera. Choć utwory zebrane na ''Park'' to krótkie miniaturki, nie brakuje na płycie dłuższych i bardziej rozbudowanych improwizowanych partii poszczególnych instrumentalistów.
Liryczna partia trąbki w ''Barnim Park'', delikatny i nostalgiczny temat ''Hesperides Park'', wzruszające solo trąbki w zbudowanym na melodii tworzonej przez kontrabas i saksofon "Innocentia Park", intymne dźwięki klarnetu basowego w "Marienburg", czy ciepły i sielankowy "Brentanopark" -to najpiękniejsze fragmenty tego wyjątkowego albumu.
Cechą charakterystyczną brzmienia wypracowanego przez Fattigfolket jest ostrożne eksponowanie linii melodycznej tworzonej przez harmonie dęte, podkreślonej delikatnym brzmieniem kontrabasu i subtelnymi dźwiękami perkusji.
Muzyka niezwykle ambitna a jednocześnie nie pozbawiona pięknej melodyki. Mimo iż nie pozbawiona tego co w jazzie najważniejsze, potrafiąca połączyć improwizowane i zawiłe strukturalnie partie instrumentów z przystępnością i swego rodzaju witalnością.
Zbiór jedenastu kompozycji Godala i Johandera jakie wypełniają płytę tworzy rodzaj concept-albumu, którego nagranie zainspirowały różne parki północnej Europy, jakie muzycy mieli okazję odwiedzić podczas rozlicznych tras koncertowych. To tam właśnie w zielonych zaciszach wielkich miast podczas przerw między koncertami muzycy czerpali inspirację do pisania utworów jakie złożyły się na album ''Park''wydany w 2011 roku przez niemiecką wytwórnię Ozella Music.
Skandynawski jazz kojarzy się nam przede wszystkim z delikatnym choć nieco zimnym brzmieniem ECM. Fattigfolket czerpie z tej stylistyki to co najlepsze, wzbogacając muzykę mnóstwem melodyki, ciepła i kojącego spokoju.
Już otwierający całość ''Pfaueninsel Park'' zabiera nas w relaksujący i jednocześnie transowy klimat zbudowany partiami klarnetu i trąbki z delikatnie i subtelnie tworzonymi podkładami sekcji rytmicznej.
Podczas ''Brentanopark'' mamy okazję głębiej zasłuchać się w wirtuozerię sekcji rytmicznej, dzięki improwizowanym partiom kontrabasu P.Johandera wspomaganym przez perkusję O.M.Sommera. Choć utwory zebrane na ''Park'' to krótkie miniaturki, nie brakuje na płycie dłuższych i bardziej rozbudowanych improwizowanych partii poszczególnych instrumentalistów.
Liryczna partia trąbki w ''Barnim Park'', delikatny i nostalgiczny temat ''Hesperides Park'', wzruszające solo trąbki w zbudowanym na melodii tworzonej przez kontrabas i saksofon "Innocentia Park", intymne dźwięki klarnetu basowego w "Marienburg", czy ciepły i sielankowy "Brentanopark" -to najpiękniejsze fragmenty tego wyjątkowego albumu.
Cechą charakterystyczną brzmienia wypracowanego przez Fattigfolket jest ostrożne eksponowanie linii melodycznej tworzonej przez harmonie dęte, podkreślonej delikatnym brzmieniem kontrabasu i subtelnymi dźwiękami perkusji.
Muzyka niezwykle ambitna a jednocześnie nie pozbawiona pięknej melodyki. Mimo iż nie pozbawiona tego co w jazzie najważniejsze, potrafiąca połączyć improwizowane i zawiłe strukturalnie partie instrumentów z przystępnością i swego rodzaju witalnością.
skład:
Gunnar Halle - trąbka
Hallvard Godal - saksofon, klarnet
Putte Johander - kontrabas
Ole Morten Sommer - perkusja.
