Shake Up The World!; Float Like A Butterfly, Sting Like An Afro Asian Bumblebee!; No Vietnamese Ever Called Me Nigger!; Rope-A-Dope; Worthy Of Praises Most High (aka The Greatest!); bonus tracks: In A Pan-African Mood; Teaching The Ape To Write Poems
Fred Ho to amerykański saksofonista barytonowy, kompozytor i band leader, a także ceniony dramaturg, pisarz i aktywny działacz społeczny. Już od dwóch dekad jest jedyną w swoim rodzaju zjawiskową postacią amerykańskiej sceny jazzowej. W swej twórczości od lat silnie akcentuje swe dalekowschodnie korzenie kulturowe i społeczne tworząc pionierskie połączenie free-jazzu i ludowej muzyki Chin, będące swego rodzaju połączeniem agresywności i kontrastowej delikatności. Jest autorem kilku współczesnych oper, opraw muzycznych spektakli teatralnych, muzyki baletowej, a pod własnym nazwiskiem opublikował jak dotąd kilkanaście płyt.
W roku 1982 powołał do życia legendarną formację Afro Asian Music Ensemble, a 15 lat później wraz z Davidem Bindmaninem założył Brooklyn Sax Quartet. Choć osiadłego na stałe w Brooklynie Freda Ho zwykle nazywa się twórcą jazzowym, on sam nie utożsamia się z terminem stworzonym przez białych Amerykanów, uważając iż jego asynchroniczna muzyka oparta w dużej części na tradycyjnym azjatyckim i afrykańskim brzmieniu bliższa jest terminu: world music.
W roku 2006 u Freda Ho zdiagnozowano raka jelita grubego. Artysta jednak nie poddał się chorobie i nadal oddaje się działalności muzycznej czego projekt ''The Sweet Science Suite'' (2011) inspirowany życiem Muhammada Ali i biograficznym filmem o największym pięściarzu świata ''The Greatest'' z roku 1969 oraz wydany krótko później album nagrany wraz z Quincy Saulem są doskonałym przykładem.
W roku 1982 powołał do życia legendarną formację Afro Asian Music Ensemble, a 15 lat później wraz z Davidem Bindmaninem założył Brooklyn Sax Quartet. Choć osiadłego na stałe w Brooklynie Freda Ho zwykle nazywa się twórcą jazzowym, on sam nie utożsamia się z terminem stworzonym przez białych Amerykanów, uważając iż jego asynchroniczna muzyka oparta w dużej części na tradycyjnym azjatyckim i afrykańskim brzmieniu bliższa jest terminu: world music.
W roku 2006 u Freda Ho zdiagnozowano raka jelita grubego. Artysta jednak nie poddał się chorobie i nadal oddaje się działalności muzycznej czego projekt ''The Sweet Science Suite'' (2011) inspirowany życiem Muhammada Ali i biograficznym filmem o największym pięściarzu świata ''The Greatest'' z roku 1969 oraz wydany krótko później album nagrany wraz z Quincy Saulem są doskonałym przykładem.
Płyta ''The Sweet Science Suite'' to concept album inspirowany życiem Muhammada Ali i biograficznym filmem o największym pięściarzu świata ''The Greatest'' z roku 1969 (ciekawostka muzyczna: w filmie oprócz samego Ali, wystąpił też George Harrison). To muzyka oparta na fundamentach awangardowego jazz rocka z posmakiem folkloru afrykańskiego opracowana na wieloosobowy big band powołany do życia z myślą o tym projekcie. Fred Ho zgromadził śmietankę wybitnych muzyków jazzowych tworząc 20-osobowy zespół jaki pod dyrekcją Whitneya George zagrał jego kompozycje.
Brzmienie fusion i niezwykły przepych aranżacyjny spotęgowany brzmieniem monumentalnie wręcz brzmiącej 15-osobowej sekcji dętej towarzyszy nam od samego początku płyty. W otwierającym album ''Shake Up The World!'' zbudowanym wokół pompatycznej linii melodycznej zaskakuje wirtuozeria zarówno Bobby'ego Zankela grającego na saksofonie altowym jak i dwóch trębaczy: Nabate Isles i Winstona Birda.
W 11-minutowym ''Float The Butterfly ...'' mamy do czynienia początkowo z wrażeniem chaosu dźwiękowego, z którego jednak wyłania się pełna animuszu i niezwykłej werwy pięknie zbudowana partia barytonu samego leadera Freda Ho oraz doskonałe partie organów elektrycznych Arta Hirary i solo puzonu Earla McIntyre. Inspiracją do nagrania tego utworu był dla Ho temat Billy'ego Maya ''The Green Hornet Theme''.
Najdłuższą częścią suity jest blisko 17-minutowy temat ''No Vietnamese Ever Called Me Nigger!'', w którym podobnie jak podczas wcześniejszych utworów, właściwa linia melodyczna wyłania się z improwizacji jaka w przypadku tak ogromnego składu tworzy chwilami niemal swoistą kakofonię w pierwszych minutach utworu. Doskonale brzmią w połowie utworu tenorowe solówki Bhindy Keidel i Salima Washingtona utrzymane w iście coltrane'owskiej konwencji.
Płytę wydaną przez nowojorską oficynę Mutable uzupełniają dwa nagrania bonusowe: inspirowany tematem Ellingtona ''In A Sentimental Mood'' improwizowany utwór przewrotnie zatytułowany: ''In A Pan-African Mood'', będący bardzo swobodnym potraktowaniem słynnego standardu oraz free jazzowe wariacje saksofonowe Freda Ho na temat wiersza Jamesa Tate z udziałem gościnnie zaproszonej do studia perskiej wokalistki Haleh Abghari.
Jak czytamy w książeczce dołączonej do płyty wydanej w okładce utrzymanej w komiksowej konwencji; legenda Mohamada Ali dała siłę Fredowi Ho u którego zdiagnozowano pięć lat wcześniej raka jelita grubego, do nie poddania się chorobie i dalszej działalności muzycznej czego projekt ''The Sweet Science Sweet'' oraz wydany krótko później album nagrany wraz z Quincy Saulem wypelniony utworami Cala Masseya (''The Music Of Cal Massey: A Tribute'', 2012) są doskonałym przykładem.
Brzmienie fusion i niezwykły przepych aranżacyjny spotęgowany brzmieniem monumentalnie wręcz brzmiącej 15-osobowej sekcji dętej towarzyszy nam od samego początku płyty. W otwierającym album ''Shake Up The World!'' zbudowanym wokół pompatycznej linii melodycznej zaskakuje wirtuozeria zarówno Bobby'ego Zankela grającego na saksofonie altowym jak i dwóch trębaczy: Nabate Isles i Winstona Birda.
W 11-minutowym ''Float The Butterfly ...'' mamy do czynienia początkowo z wrażeniem chaosu dźwiękowego, z którego jednak wyłania się pełna animuszu i niezwykłej werwy pięknie zbudowana partia barytonu samego leadera Freda Ho oraz doskonałe partie organów elektrycznych Arta Hirary i solo puzonu Earla McIntyre. Inspiracją do nagrania tego utworu był dla Ho temat Billy'ego Maya ''The Green Hornet Theme''.
Najdłuższą częścią suity jest blisko 17-minutowy temat ''No Vietnamese Ever Called Me Nigger!'', w którym podobnie jak podczas wcześniejszych utworów, właściwa linia melodyczna wyłania się z improwizacji jaka w przypadku tak ogromnego składu tworzy chwilami niemal swoistą kakofonię w pierwszych minutach utworu. Doskonale brzmią w połowie utworu tenorowe solówki Bhindy Keidel i Salima Washingtona utrzymane w iście coltrane'owskiej konwencji.
Płytę wydaną przez nowojorską oficynę Mutable uzupełniają dwa nagrania bonusowe: inspirowany tematem Ellingtona ''In A Sentimental Mood'' improwizowany utwór przewrotnie zatytułowany: ''In A Pan-African Mood'', będący bardzo swobodnym potraktowaniem słynnego standardu oraz free jazzowe wariacje saksofonowe Freda Ho na temat wiersza Jamesa Tate z udziałem gościnnie zaproszonej do studia perskiej wokalistki Haleh Abghari.
Jak czytamy w książeczce dołączonej do płyty wydanej w okładce utrzymanej w komiksowej konwencji; legenda Mohamada Ali dała siłę Fredowi Ho u którego zdiagnozowano pięć lat wcześniej raka jelita grubego, do nie poddania się chorobie i dalszej działalności muzycznej czego projekt ''The Sweet Science Sweet'' oraz wydany krótko później album nagrany wraz z Quincy Saulem wypelniony utworami Cala Masseya (''The Music Of Cal Massey: A Tribute'', 2012) są doskonałym przykładem.
skład:
dyrygent: Whitney George
Bobby Zankel, Jim Hobbs, Bhinda Keidel, Salim Washington, Ben Barson, Fred Ho - saksofony
Winston Byrd, Stanton Davis, Nabate Isles, Amir ElSaffar - trąbki
Bob Pilkington, Marty Wehner, Richard Harper, Earl McIntyre - puzony
David Harris - puzon, tuba
Amanda Monaco - gitara
Art Hirara - instr.klawiszowe
Wes Brown - kontrabas
Royal Hartigan - instr.perkusyjne
oraz:
Haleh Abghari - wokal
