Gomme rouge; Espreso noir; Trombones; Crayon pointu; Telephone bleu; Reveil matin; Papier buvard; Encre rouge; Papier quadrille; Papier froisse; Blues pour Solene; Cendrier debordant; Lunettes bifocales; Encre noire; Gomme rouge (Reprise)
Michel Pilz to dziś prawdopodobnie jeden z najbardziej rozpoznawalnych muzyków jazzowych w Europie. Okrzyknięty przez krytyków jazzowych następcą wielkiego Erica Dolphy, stale aktywny na muzycznej scenie w roku 2011 wraz z kwartetem utworzonym z Bobem Degenem po raz kolejny udowodnił swój geniusz albumem''Tilly's Eyes'' (2011). Klarnecista zdecydował się na karierę muzyka jazzowego w roku 1968 wstępując do Kwintetu Manfreda Schoofa. Przez całe lata swej kariery koncertował na całym świecie w różnych konstelacjach instrumentalnych. Ostatnie lata działalności M.Pilza to intensywna współpraca m.in. z kotrabasistą Markiem Tokarem znanym w Polsce z wyśmienitej płyty ''Moves Beetween Clouds'' (2011) międzynarodowej formacji Undivided oraz pianistami Georgem Ruby i Bobem Degenem.
Georg Ruby z kolei to mistrz wolnej formy, znany z ponad 30 rozmaitych płyt nagranych w najróżniejszych konfiguracjach (solo, trio, big band), pianista obdarzony niezwykłą wyobraźnią improwizacyjną a także założyciel prestiżowej wytwórni płytowej JazzHausMusik.
Georg Ruby z kolei to mistrz wolnej formy, znany z ponad 30 rozmaitych płyt nagranych w najróżniejszych konfiguracjach (solo, trio, big band), pianista obdarzony niezwykłą wyobraźnią improwizacyjną a także założyciel prestiżowej wytwórni płytowej JazzHausMusik.
Obaj muzycy 8 września 2011 roku w Topaz Studio w Koln dokonali nagrań jakie złożyły się na płytę zatytułowaną ''Deuxieme Bureau'' (2011). Płytę, której wydanie okazać się miało jednym z najważniejszych wydarzeń jazzowych roku, a miesięcznik The New York City Jazz Record uznał ją w dorocznym podsumowaniu -Albumem Roku 2011.
''Deuxieme Bureau'' to cykl 15 kameralnych miniatur skomponowanych przez obu instrumentalistów spojony klamrą w postaci tematu ''Gomme rouge''. Struktury poszczególnych kompozycji ułożonych w logiczną suitę są zaledwie punktem wyjścia do tworzenia partii improwizowanych. Mimo, iż poszczególne części ''Deuxieme Bureau'' są zwarte i krótkie, nie robią wrażenia ograniczających instrumentalistów przed wyrażeniem się w fantazyjnie malowanych improwizowanych partiach. W muzyce tej odczuwalny jest duch wielkich mistrzów jazzu jak choćby Cecil Taylor (Ruby) czy Ben Webster (Pilz), ale także szereg nawiązań do muzyki klasycznej.
Swego rodzaju nawiązaniem do tradycji jazzu lat 50-tych i 60-tych ubiegłego stulecia wydaje się odbiegający nieco charakterem od reszty kompozycji: ''Blues pour Solene'', utrzymany w typowej dla tego okresu jazzowo-bluesowej konwencji, a zarazem bardzo melodyjnym wobec reszty nagrań relaksującym przerywnikiem.
Zwarta forma każdego utworu sprawia iż miast czuć przesyt słuchaniem długich improwizacyjnych partii, czasem chciałoby się posłuchać dalszych poszukiwań dźwiękowych tych dwóch niezwykłych mistrzów jazzowej improwizacji. Wówczas sięgnąć można po wspomnianą na wstępie płytę ''Tilly's Eyes'' (M.Pilz -kwartet), lub wcześniejsze albumy M.Pilza ''Personal Songbook'' (2008 -piano solo) i''Deconstruction Service'' (2009 -kwartet Village Zone), bowiem zamysł koncepcyjny''Deuxieme Bureau'' sprawia iż właśnie w takiej formie płyta robi wrażenie dzieła perfekcyjnie przemyślanego i konceptualnie zamkniętego.
''Deuxieme Bureau'' to cykl 15 kameralnych miniatur skomponowanych przez obu instrumentalistów spojony klamrą w postaci tematu ''Gomme rouge''. Struktury poszczególnych kompozycji ułożonych w logiczną suitę są zaledwie punktem wyjścia do tworzenia partii improwizowanych. Mimo, iż poszczególne części ''Deuxieme Bureau'' są zwarte i krótkie, nie robią wrażenia ograniczających instrumentalistów przed wyrażeniem się w fantazyjnie malowanych improwizowanych partiach. W muzyce tej odczuwalny jest duch wielkich mistrzów jazzu jak choćby Cecil Taylor (Ruby) czy Ben Webster (Pilz), ale także szereg nawiązań do muzyki klasycznej.
Swego rodzaju nawiązaniem do tradycji jazzu lat 50-tych i 60-tych ubiegłego stulecia wydaje się odbiegający nieco charakterem od reszty kompozycji: ''Blues pour Solene'', utrzymany w typowej dla tego okresu jazzowo-bluesowej konwencji, a zarazem bardzo melodyjnym wobec reszty nagrań relaksującym przerywnikiem.
Zwarta forma każdego utworu sprawia iż miast czuć przesyt słuchaniem długich improwizacyjnych partii, czasem chciałoby się posłuchać dalszych poszukiwań dźwiękowych tych dwóch niezwykłych mistrzów jazzowej improwizacji. Wówczas sięgnąć można po wspomnianą na wstępie płytę ''Tilly's Eyes'' (M.Pilz -kwartet), lub wcześniejsze albumy M.Pilza ''Personal Songbook'' (2008 -piano solo) i''Deconstruction Service'' (2009 -kwartet Village Zone), bowiem zamysł koncepcyjny''Deuxieme Bureau'' sprawia iż właśnie w takiej formie płyta robi wrażenie dzieła perfekcyjnie przemyślanego i konceptualnie zamkniętego.
skład:
Georg Ruby - fortepian
Michel Pilz - klarnet basowy
