Diamonds Are Forever; What Good Would The Moon Be?;I Can't Be Talkin' Of Love; O Just Suppose; Poor Little Rich Girl; Promiscuity; Aria; Over The Piano; Maskulinum – Femininum; It's All A Swindle; Herr Bombardil; Hitler; I'm A Stranger Here Myself; At The Last Lousy Moments Of Love; Letter To Freddy; Solitary Hotel; Do It Again; Candy Machine; Toothbrush Time; Romanzo (Di Central Park); Three; Then; O Close The Curtain; Mad Dogs And Englishmen; Where Is Love?
Kabaret w swej pierwotnej formie począł rodzić się w 1880 roku w słynnej "Chat Noir'' w Paryżu - miejscu, gdzie artyści, filozofowie i pisarze spotykali się wymieniając się opiniami na temat otaczającego ich świata, wyśmiewając wartości społeczne czasu. Wielu spośród wielkich kompozytorów francuskiego impresjonizmu związanych było z ruchem kabaretowym: Debussy, Milhaud, Satie czy Poulenc. To wówczas właśnie do muzyki klasycznej przenikać poczęły elementy jazzu i teatru.
Jednym z najbardziej znaczących twórców jaki wyszedł naprzeciw kabaretowym potrzebom Niemiec był Yvette Guilbert, który w 1901 roku założył w Berlinie kabaret: "Überbrettl".
Wielu kompozytorów tamtego okresu realizowało się w kabaretach (Hollaender, Spoliansky, Eisler czy Waxman). Również słynny Kurt Weill doskonalił swoje muzyczne talenty w tym okresie w Berlinie. Dzięki jego współpracy z ekspresjonistycznym dramaturgiem Georgem Kaiserem rozpoczął działalność muzyczną z politycznie zaangażowanym pisarzem Bertoltem Brechtem. Pożyczanie pomysłów ze świata jazzu i ówczesnych szlagierów, sprawiło iż ich wspólne dokonania mimo iż gorzkie satyrycznie, doskonale sprawdzały się na scenie kabaretowej. Owczesny rozwój sceny kabaretowej przerwany został dojściem do władzy Hitlera.
Mary Carewe to jedna z najbardziej aktywnych i wszechstronnych wokalistek w Wielkiej Brytanii. Od lat udziela się w TV, radio oraz najróżniejszych projektach artystycznych. Ma na swym koncie współpracę z takimi artystami jak: Joe Cocker, Cilla Black, Westlife czy Pulp. Epizodycznie pojawia się również w filmach (m.in. ''Kod Leonarda da Vinci'', ''Uśmiech Mony Lizy''). Regularnie współpracuje z orkiestrami pod wodzą takich dyrygentów jak: Kurt Masur, John Rutter, Simon Rattle i Carl Davis prezentując programy oparte zarówno na standardach muzyki jazzowej, szlagierach teatralnych jak i tematach filmowych. Wraz z orkiestrą pod dyrekcją Carla Davisa oraz Lance Ellingtonem pojawiła się w 2011 roku z programem: ''The Music Of Bond'' w Poznaniu.
Philip Mayers to australijski pianista i kompozytor mieszkający w Berlinie. Z Mary Carewe współpracuje już od wielu lat -wcześniejszym ich wspólnym projektem był album: ''Tell Me the Truth About Love''. W ostatnich latach Mayers staje się coraz bardziej znany jako kompozytor i aranżer; jego pierwsza opera:"Trieste", napisana dla Berliner Kammeroper miała premierę wiosną 1998 roku.
Wspólne nagrania obu artystów dokonane w latach: 2007 -2010 zebrane zostały na płycie: ''Serious Cabaret'', którą w roku 2012 wydała renomowana wytwórnia Orchid Classics specjalizująca się w nagraniach muzyki klasycznej. Płyta zawiera aż 25 różnych tematów z lat 1900 - 1997 stanowiąc swego rodzaju antologię największych standardów ze świata kabaretu, jazzu oraz filmu. Tematy Gershwina (''Do It Again'') pojawiają się obok klasyki muzyki rewiowej, Kurta Weilla (''What Good Would The Moon Be?'', ''I'm A Stranger Here Myself'') czy Hollaendera z czasu złotego okresu kabaretów berlińskich (''O Just Suppose''). Nie pominięto też filmu, umieszczając na płycie słynny bondowski temat: ''Diamonds Are Forever''. Niezwykłe kameralne brzmienie fortepianu i głosu Mary Carewe stwarza wyśmienity nastrój podczas słuchania płyty. Interpretacje są pełne emocji i ukazują olbrzymi warsztat wokalny brytyjskiej piosenkarki. Urzeka swym akustycznym klimatem interpretacja tematu z filmu o przygodach Jamesa Bonda: ''Diamonds Are Forever'', prezentując zupełnie inną estetykę i odsłaniając niezane dotąd walory tej piosenki (nawet w wykonaniu samej Shirley Bassey).
Doskonale brzmią też: frywolna: ''What Good Would The Moon Be?'', gershwinowska: ''Do It Again'' (do słów Buddy De Sylva z: ''Francuskiej laleczki'', 1922) czy jedna z nowszych kompozycji w tym zestawie (1991): ''Candy Machine'' -Jacka Gottlieba.
''Serious Cabaret'' to także wyśmienicie nagrana pod względem jakości dźwięku płyta.
Jednym z najbardziej znaczących twórców jaki wyszedł naprzeciw kabaretowym potrzebom Niemiec był Yvette Guilbert, który w 1901 roku założył w Berlinie kabaret: "Überbrettl".
Wielu kompozytorów tamtego okresu realizowało się w kabaretach (Hollaender, Spoliansky, Eisler czy Waxman). Również słynny Kurt Weill doskonalił swoje muzyczne talenty w tym okresie w Berlinie. Dzięki jego współpracy z ekspresjonistycznym dramaturgiem Georgem Kaiserem rozpoczął działalność muzyczną z politycznie zaangażowanym pisarzem Bertoltem Brechtem. Pożyczanie pomysłów ze świata jazzu i ówczesnych szlagierów, sprawiło iż ich wspólne dokonania mimo iż gorzkie satyrycznie, doskonale sprawdzały się na scenie kabaretowej. Owczesny rozwój sceny kabaretowej przerwany został dojściem do władzy Hitlera.
Mary Carewe to jedna z najbardziej aktywnych i wszechstronnych wokalistek w Wielkiej Brytanii. Od lat udziela się w TV, radio oraz najróżniejszych projektach artystycznych. Ma na swym koncie współpracę z takimi artystami jak: Joe Cocker, Cilla Black, Westlife czy Pulp. Epizodycznie pojawia się również w filmach (m.in. ''Kod Leonarda da Vinci'', ''Uśmiech Mony Lizy''). Regularnie współpracuje z orkiestrami pod wodzą takich dyrygentów jak: Kurt Masur, John Rutter, Simon Rattle i Carl Davis prezentując programy oparte zarówno na standardach muzyki jazzowej, szlagierach teatralnych jak i tematach filmowych. Wraz z orkiestrą pod dyrekcją Carla Davisa oraz Lance Ellingtonem pojawiła się w 2011 roku z programem: ''The Music Of Bond'' w Poznaniu.
Philip Mayers to australijski pianista i kompozytor mieszkający w Berlinie. Z Mary Carewe współpracuje już od wielu lat -wcześniejszym ich wspólnym projektem był album: ''Tell Me the Truth About Love''. W ostatnich latach Mayers staje się coraz bardziej znany jako kompozytor i aranżer; jego pierwsza opera:"Trieste", napisana dla Berliner Kammeroper miała premierę wiosną 1998 roku.
Wspólne nagrania obu artystów dokonane w latach: 2007 -2010 zebrane zostały na płycie: ''Serious Cabaret'', którą w roku 2012 wydała renomowana wytwórnia Orchid Classics specjalizująca się w nagraniach muzyki klasycznej. Płyta zawiera aż 25 różnych tematów z lat 1900 - 1997 stanowiąc swego rodzaju antologię największych standardów ze świata kabaretu, jazzu oraz filmu. Tematy Gershwina (''Do It Again'') pojawiają się obok klasyki muzyki rewiowej, Kurta Weilla (''What Good Would The Moon Be?'', ''I'm A Stranger Here Myself'') czy Hollaendera z czasu złotego okresu kabaretów berlińskich (''O Just Suppose''). Nie pominięto też filmu, umieszczając na płycie słynny bondowski temat: ''Diamonds Are Forever''. Niezwykłe kameralne brzmienie fortepianu i głosu Mary Carewe stwarza wyśmienity nastrój podczas słuchania płyty. Interpretacje są pełne emocji i ukazują olbrzymi warsztat wokalny brytyjskiej piosenkarki. Urzeka swym akustycznym klimatem interpretacja tematu z filmu o przygodach Jamesa Bonda: ''Diamonds Are Forever'', prezentując zupełnie inną estetykę i odsłaniając niezane dotąd walory tej piosenki (nawet w wykonaniu samej Shirley Bassey).
Doskonale brzmią też: frywolna: ''What Good Would The Moon Be?'', gershwinowska: ''Do It Again'' (do słów Buddy De Sylva z: ''Francuskiej laleczki'', 1922) czy jedna z nowszych kompozycji w tym zestawie (1991): ''Candy Machine'' -Jacka Gottlieba.
''Serious Cabaret'' to także wyśmienicie nagrana pod względem jakości dźwięku płyta.
czwartek, 29 marca 2012, longplay_2010
