Hey Pocky Way; Brickyard Blues; Louisiana 1927; Fass Medley (Mardi Gras I New Orleans / Big Chief / Tipitina); You Know I'm No Good / Tico Tico; You Are A Blessing (unedited version); Rockin' Pneumonia and The Boogie Wookie Flu; Taking Care of Business; Sweet Lover; Such A Night; Feels Like Home; You, Me and The Keys; Mama Don't Allow; Sweet Louisiana
Tipitina jest dziś niezwykłym zjawiskiem na scenie muzycznej, w oryginalny sposób spajając ze sobą elementy różnych stylistyk: nowoorleańskiego jazzu, rhythm'n'bluesa, muzyki folk i gospel oraz rocka. Poprzedni album zespołu: ''I Wish I Was In New Orleans'' (2007) stał się jedną z najlepiej sprzedających się płyt w katalogu założonej w 1968 roku niezależnej wytwórni Big Bear Records. W marcu 2012 ukazał się kolejny album zespołu.
Materiał wypełniający ''Taking Care of Business'' nagrany został (w zreformowanym względem poprzedniej płyty składzie) na żywo podczas koncertu w Birmingham w czerwcu 2011 roku, a wydany na płycie dopiero po kilku miesiącach . Pośród 14 nagrań zarejestrowanych częściowo wraz z śpiewaczkami Preston's One Voice Community Choir, znajdziemy oprócz autorskich kompozycji leaderów formacji Debbie Jones i Justina Randalla, między innymi utwory wybrane zarówno z repertuaru takich artystów jak Randy Newman czy Dr.John, ale też ...Amy Winehouse. Jednak ze względu na szczególną charakterystykę brzmienia Tipitiny, płyta jest przykładem łączenia bardzo odległych czasem muzycznie kompozycji i nadawania im zupełnie innej jednolitej a zarazem bardzo wyszukanej estetyki brzmieniowej.
Debbie Jones będąca pełną charyzmy wokalistką grupy, a zarazem postacią bez której trudno wyobrazić sobie muzyczne zjawisko jakim jest Tipitina, gra też na akustycznej gitarze, której brzmienie jest poza jej charakterystycznym, soulowo bluesowym głosem, drugim podstawowym elementem brzmienia zespołu.
Drugą niezwykle ważną postacią w składzie jest pianista: Justin Randall, który przed laty wchodził w skład głośnej formacji James O'Hara Detonators.
Obecny skład zespołu uzupełniają pozyskani w ostatnich latach do składu: gitarzysta Andy Jones, oraz sekcja: Tom Hill (kontrabas) i Nick Milward (perkusja).
Płytę otwierają bluesowe akordy fortepianu w ''Hey Pocky Way''.
Prawdziwie rozbudowane i roztańczone w stylistyce boogie bluesa, rozbudowane solo Justina Randalla ozdabia natomiast ''Brickyard Blues''. Podczas tego nagrania mamy też okazję poznać możliwości wirtuozerskie zarówno grającego na konrabasie T.Hilla jak i perkusisty N.Millwarda.
Po rytmicznych rytmach boogie, swego rodzaju wytchnieniem jest ''hymnowa'' pieśń Randy Newmana:''Louisiana 1927'', nagrana pierwotnie przez kompozytora na płycie: ''Good Old Boys'' (1974). Wyśmienicie słucha się tego utworu w wersji anno domini 2011, a niezwykłą jego ozdobą jest świetna partia kontrabasu!
Zestawiając razem trzy standardy w jedną całość (''Fess Medley'') zespół stworzył bardzo ciekawą 6-minutową wiązankę. Grający do tej pory w czasie tego koncertu zaledwie podkłady Andy 'Postie' Jones, tym razem raczy nas świetną solówką gitarową.
W ciekawy sposób połączono też ponadczasowy temat ''Tico Tico'' z piosenką Amy Winehouse: ''You Know I'm No Good'' zaśpiewaną w ognisty sposób przez Debbie Jones i zwieńczoną jej doskonałymi wokalizami na koniec. Umiejętność doskonałego połączenia tak odmiennych utworów, pochodzących zdawać by się mogło z dwóch różnych i odległych światów jest m.in. tym właśnie co wyróżnia grupę Tipitina spośród innych podobnych stylistycznie formacji.
Przepiękna pieśń ''You Are The Blessing'' (kompozycja D.Davis) to wspaniale we wspólczesny sposób brzmiące gospel. Doskonały efekt potęguje udział zaproszonego do tego nagrania: Preston's One Voice Community Choir.
Odmianą jest ''Rockin' Pneumonia and The Boogie Woogie Flu'' zaśpiewane przez J.Randala wraz z A.Jonesem, stylowo zachrypniętymi głosami będącym kontapunktem dla kobiecego wokalu D.Jones.
Chór wraca podczas tytułowego utworu na płycie napisanego przez wokalistkę. Doskonałość stylistyczna i konstrukcyjna tego nagrania sprawia, iż doprawdy trudno uwierzyć iż jest to nowy utwór, napisany w XXI wieku. Stylowe partie chóru, rozbudowane solówki gitary i kontrabasu i wyśmienita melodyka. Swego rodzaju opus magnum całego albumu!
Zdecydowanie do A.Jonesa należy kolejny na płycie utwór: ''Sweet Lover'', gdyż to właśnie jego gitara poza głosem Davis stanowi o sile tego nagrania.
Tak mało było gitary Jonesa w ciągu pierwszych utworów koncertu, tymczasem także podczas kolejnego:''Such A Night'', trudno po raz kolejny nie dostrzec jego możliwości wirtuozerskich. Debbie świetnie swinguje w tym utworze a panowie Randal i Jones wtórują jej w chórkach. Całość wieńczy stylowe i elektryzujące wręcz solo fortepianowe.
Piękną, liryczną balladą jest ''Feels Like Home'' wykonana przez Debbie w duecie z Randallem, a popisy instrumentalne gitarzysty A.Jonesa mieszają się z brawurowymi sołowkami fortepianu w napisanym przez tandem kompozytorski: Jones-Randall : ''Mama Don't Allow''. W drugim z wymienionych lśni też pełnym blaskiem sekcja rytmiczna: Hill-Millward a utwór kończy roztańczony cytat z ''When The Saints Go Marching In''.Na koniec niezwykła niespodzianka! Pięknie zagrany solo na fortepianie temat ''Sweet Louisiana'' w wersji studyjnej. Cóż za stylowe zakończenie tej niezwykłej płyty!
Tipitina łącząc stylistykę nowoorleańskiego jazzu z wieloma odmiennymi gatunkami muzycznymi stworzyła własne indywidualne brzmienie z pełnym charyzmy wokalem Debbie Jones i niczym nie poskromnioną wirtuozerią pianisty Justina Randala.
Płyta ukazała się w marcu 2012 nakładem Big Bear Records
Materiał wypełniający ''Taking Care of Business'' nagrany został (w zreformowanym względem poprzedniej płyty składzie) na żywo podczas koncertu w Birmingham w czerwcu 2011 roku, a wydany na płycie dopiero po kilku miesiącach . Pośród 14 nagrań zarejestrowanych częściowo wraz z śpiewaczkami Preston's One Voice Community Choir, znajdziemy oprócz autorskich kompozycji leaderów formacji Debbie Jones i Justina Randalla, między innymi utwory wybrane zarówno z repertuaru takich artystów jak Randy Newman czy Dr.John, ale też ...Amy Winehouse. Jednak ze względu na szczególną charakterystykę brzmienia Tipitiny, płyta jest przykładem łączenia bardzo odległych czasem muzycznie kompozycji i nadawania im zupełnie innej jednolitej a zarazem bardzo wyszukanej estetyki brzmieniowej.
Debbie Jones będąca pełną charyzmy wokalistką grupy, a zarazem postacią bez której trudno wyobrazić sobie muzyczne zjawisko jakim jest Tipitina, gra też na akustycznej gitarze, której brzmienie jest poza jej charakterystycznym, soulowo bluesowym głosem, drugim podstawowym elementem brzmienia zespołu.
Drugą niezwykle ważną postacią w składzie jest pianista: Justin Randall, który przed laty wchodził w skład głośnej formacji James O'Hara Detonators.
Obecny skład zespołu uzupełniają pozyskani w ostatnich latach do składu: gitarzysta Andy Jones, oraz sekcja: Tom Hill (kontrabas) i Nick Milward (perkusja).
Płytę otwierają bluesowe akordy fortepianu w ''Hey Pocky Way''.
Prawdziwie rozbudowane i roztańczone w stylistyce boogie bluesa, rozbudowane solo Justina Randalla ozdabia natomiast ''Brickyard Blues''. Podczas tego nagrania mamy też okazję poznać możliwości wirtuozerskie zarówno grającego na konrabasie T.Hilla jak i perkusisty N.Millwarda.
Po rytmicznych rytmach boogie, swego rodzaju wytchnieniem jest ''hymnowa'' pieśń Randy Newmana:''Louisiana 1927'', nagrana pierwotnie przez kompozytora na płycie: ''Good Old Boys'' (1974). Wyśmienicie słucha się tego utworu w wersji anno domini 2011, a niezwykłą jego ozdobą jest świetna partia kontrabasu!
Zestawiając razem trzy standardy w jedną całość (''Fess Medley'') zespół stworzył bardzo ciekawą 6-minutową wiązankę. Grający do tej pory w czasie tego koncertu zaledwie podkłady Andy 'Postie' Jones, tym razem raczy nas świetną solówką gitarową.
W ciekawy sposób połączono też ponadczasowy temat ''Tico Tico'' z piosenką Amy Winehouse: ''You Know I'm No Good'' zaśpiewaną w ognisty sposób przez Debbie Jones i zwieńczoną jej doskonałymi wokalizami na koniec. Umiejętność doskonałego połączenia tak odmiennych utworów, pochodzących zdawać by się mogło z dwóch różnych i odległych światów jest m.in. tym właśnie co wyróżnia grupę Tipitina spośród innych podobnych stylistycznie formacji.
Przepiękna pieśń ''You Are The Blessing'' (kompozycja D.Davis) to wspaniale we wspólczesny sposób brzmiące gospel. Doskonały efekt potęguje udział zaproszonego do tego nagrania: Preston's One Voice Community Choir.
Odmianą jest ''Rockin' Pneumonia and The Boogie Woogie Flu'' zaśpiewane przez J.Randala wraz z A.Jonesem, stylowo zachrypniętymi głosami będącym kontapunktem dla kobiecego wokalu D.Jones.
Chór wraca podczas tytułowego utworu na płycie napisanego przez wokalistkę. Doskonałość stylistyczna i konstrukcyjna tego nagrania sprawia, iż doprawdy trudno uwierzyć iż jest to nowy utwór, napisany w XXI wieku. Stylowe partie chóru, rozbudowane solówki gitary i kontrabasu i wyśmienita melodyka. Swego rodzaju opus magnum całego albumu!
Zdecydowanie do A.Jonesa należy kolejny na płycie utwór: ''Sweet Lover'', gdyż to właśnie jego gitara poza głosem Davis stanowi o sile tego nagrania.
Tak mało było gitary Jonesa w ciągu pierwszych utworów koncertu, tymczasem także podczas kolejnego:''Such A Night'', trudno po raz kolejny nie dostrzec jego możliwości wirtuozerskich. Debbie świetnie swinguje w tym utworze a panowie Randal i Jones wtórują jej w chórkach. Całość wieńczy stylowe i elektryzujące wręcz solo fortepianowe.
Piękną, liryczną balladą jest ''Feels Like Home'' wykonana przez Debbie w duecie z Randallem, a popisy instrumentalne gitarzysty A.Jonesa mieszają się z brawurowymi sołowkami fortepianu w napisanym przez tandem kompozytorski: Jones-Randall : ''Mama Don't Allow''. W drugim z wymienionych lśni też pełnym blaskiem sekcja rytmiczna: Hill-Millward a utwór kończy roztańczony cytat z ''When The Saints Go Marching In''.Na koniec niezwykła niespodzianka! Pięknie zagrany solo na fortepianie temat ''Sweet Louisiana'' w wersji studyjnej. Cóż za stylowe zakończenie tej niezwykłej płyty!
Tipitina łącząc stylistykę nowoorleańskiego jazzu z wieloma odmiennymi gatunkami muzycznymi stworzyła własne indywidualne brzmienie z pełnym charyzmy wokalem Debbie Jones i niczym nie poskromnioną wirtuozerią pianisty Justina Randala.
Płyta ukazała się w marcu 2012 nakładem Big Bear Records
skład:
Debbie Jones - wokal, gitara
Justin Randall - fortepian, wokal
Andy 'Postie' Jones - gitara, chórki
Tom Hill - kontrabas
Nick Millward - perkusja
oraz gościnnie:
Tyndale Thomas, Zena Taylor, Rachel Bond, Pamela Atkinson - chór
Debbie Jones - wokal, gitara
Justin Randall - fortepian, wokal
Andy 'Postie' Jones - gitara, chórki
Tom Hill - kontrabas
Nick Millward - perkusja
oraz gościnnie:
Tyndale Thomas, Zena Taylor, Rachel Bond, Pamela Atkinson - chór
czwartek, 29 marca 2012, longplay_2010
