So What; Freddie Freeloader; Blue In Green; All Blues; Flamenco Sketches; bonus track: Flamenco Sketches (alternate take)''Kind Of Blue'' to bezwzględnie najpopularniejsza płyta jazzowa wszech czasów, w ciągu mijających od daty jej premiery w 1959 roku odkrywana przez kolejne pokolenia. Według pobieżnych wyliczeń wynika iż do roku 2009: "Kind Of Blue"sprzedał się w nakładzie ponad 3 mln egz. Na temat płyty napisano wiele książek, takich jak choćby: ''Kind Of Blue: The Making Of The Miles Davis Masterpiece”A.Kahna i J.Cobba, czy: “The Making Of Kind Of Blue'' E.Nisensona. W tym akurat przypadku określenia takie jak: kultowa czy legendarna są najwłaściwsze. To płyta -wzorzec, to płyta -symbol, to swoisty pomnik jazzowy. To płyta, od której każdy słuchacz powinien rozpocząć swą przygodę z muzyką zwaną jazzem.
To płyta, na której Miles Davis pod wpływem kompozytora George'a Russella i muzyki afrykańskiej z Gwinei, kontynuował wprowadzone już na płycie: ''Milestones'' (1958) zmiany w zakresie stylistyki (wielu uważa iż gdyby nie ''Milestones'' -nie było by ''Kind of Blue''). Zmiany polegały na ograniczeniu w muzyce form wariacji harmonicznych na rzecz melodyki opartej na skalach.
To również pierwszy album składu Davisa nagrany z Billem Evansem przy fortepianie. Poza tą dwójką zespół Davisa tworzyli: Cannonball Adderley (sax altowy), John Coltrane (sax tenorowy) oraz sekcja rytmiczna: Paul Chambers (kontrabas) i James Cobb (perkusja). Podczas jednego utworu przy fortepianie zamiast Evansa zasiadł Wynton Kelly (''Freddie Freeloader''). Po latach okazać się miało jak niezwykłymi indywidualnościami światowego jazzu stał się każdy z tych muzyków, budując z upływem lat wokół siebie własne legendy.
Pierwsza z dwóch sesji nagraniowych: ''Kind Of Blue'' odbyła się 2 marca 1959 roku w Nowym Jorku bez wcześniejszych prób i zgrań, a materiał zarejestrowany został niemal w całości na żywo podczas pierwszego podejścia (wyjątkiem na płycie jest jedynie: ''Flamenco Sketches'' z drugiej sesji). Podobnie Miles postąpił nagrywając 10 lat młodszy album: ''Bitches Brew'' (1969).
Tego dnia zarejestrowano trzy epokowe nagrania: ''So What'', ''Freddie Freeloader'' i''Blue In Green'', które wypełniły pierwszą stronę longplaya wydanego przez Columbia.
''So What'' stało się najpopularniejszym nagraniem z tej sesji, a jednocześnie jednym z najsłynniejszych dokonań Davisa. Ta oparta na estetyce wschodnich brzmień i zabarwiona bluesem kompozycja stała się po latach nieśmiertelnym 16-taktowym standardem.
''Freddie Freeloader'' (jedyne nagranie z tej sesji z W.Kelly przy fortepianie) to utwór tchnący optymizmem, charakteryzujący się łatwo przyswajalną melodyką.
''Blue In Green'' z kolei to temat bardzo kojący swym klimatem i doskonale ''udekorowany'' wyśmienitymi solówkami zarówno samego Davisa, jak i Coltrane'a i Evansa. Według opisu na okładce, po raz pierwszy kompozytorem wszystkich utworów wypełniajacych całą płytę jest Miles Davis, jednak jak okazało się później;''Blue In Green'' skomponował Bill Evans. Pianista jednak nie dochodził swych praw, dlatego wszystkie kolejne edycje albumu ukazują się z pierwotnym opisem.
Drugą stronę longplaya muzycy zarejestrowali kilka tygodni później (22 kwietnia 1959), a nagrano wówczas 11 i pół minutowy: ''All Blues'' i temat zatytułowany: ''Flamenco Sketches''.
Pierwszy z nich to mimo swej długości, drugi z ''wielkich przebojów'' całego albumu i zarazem standard grywany przez kolejne dziesięciolecia przez najwybitniejsze składy. Niby utrzymany w konwencji tytułowego bluesa, a jednak jest to utwór o szczególnej specyfice wymykającej się wszelkim zaszufladkowaniom.
''Flamenco Sketches'' (w rytmie na 6/8) natomiast stanowi zalążek pomysłu jaki Davis zrealizować miał na orkiestrowym albumie: ''Sketches Of Spain'' (1960).
Autorem tekstu opisującego zawartą na płycie muzykę jaki wraz ze zdjęciem Davisa i spisem utworów ''zapełnił'' rewers okładki płyty winylowej jest pianista Bill Evans. Stanowiło to w owych czasach swego rodzaju nouvum, bowiem dotychczas notki na okładki płyt przygotowywali krytycy i dziennikarze.
Na pierwszej edycji winylowej albumu kolejność dwóch nagrań wypełniających stronę drugą płyty była odwrotna niż na późniejszych wydaniach (płytę kończył: ''All Blues'').
Zremasterowaną edycję płyty CD uzupełnia też dodana jako bonus pierwsza wersja:''Flamenco Sketches'' (odrzucona przez Davisa).
Wszyscy muzycy biorący udział w tych dwóch legendarnych sesjach, wydaje się iż na przełomie dziesięcioleci: 50-60 ub.wieku, byli u szczytu swych możliwości; zarówno twórczych i interpretacyjnych jak i warsztatowych.
Warto nadmienić iż dwa tygodnie po nagrywaniu sesji: ''Kind Of Blue'', John Coltrane nagrał ze swym składem kolejne arcydzieło jazzowe wszechczasów -album: ''Giant Steps'' (1959).
To płyta, na której Miles Davis pod wpływem kompozytora George'a Russella i muzyki afrykańskiej z Gwinei, kontynuował wprowadzone już na płycie: ''Milestones'' (1958) zmiany w zakresie stylistyki (wielu uważa iż gdyby nie ''Milestones'' -nie było by ''Kind of Blue''). Zmiany polegały na ograniczeniu w muzyce form wariacji harmonicznych na rzecz melodyki opartej na skalach.
To również pierwszy album składu Davisa nagrany z Billem Evansem przy fortepianie. Poza tą dwójką zespół Davisa tworzyli: Cannonball Adderley (sax altowy), John Coltrane (sax tenorowy) oraz sekcja rytmiczna: Paul Chambers (kontrabas) i James Cobb (perkusja). Podczas jednego utworu przy fortepianie zamiast Evansa zasiadł Wynton Kelly (''Freddie Freeloader''). Po latach okazać się miało jak niezwykłymi indywidualnościami światowego jazzu stał się każdy z tych muzyków, budując z upływem lat wokół siebie własne legendy.
Pierwsza z dwóch sesji nagraniowych: ''Kind Of Blue'' odbyła się 2 marca 1959 roku w Nowym Jorku bez wcześniejszych prób i zgrań, a materiał zarejestrowany został niemal w całości na żywo podczas pierwszego podejścia (wyjątkiem na płycie jest jedynie: ''Flamenco Sketches'' z drugiej sesji). Podobnie Miles postąpił nagrywając 10 lat młodszy album: ''Bitches Brew'' (1969).
Tego dnia zarejestrowano trzy epokowe nagrania: ''So What'', ''Freddie Freeloader'' i''Blue In Green'', które wypełniły pierwszą stronę longplaya wydanego przez Columbia.
''So What'' stało się najpopularniejszym nagraniem z tej sesji, a jednocześnie jednym z najsłynniejszych dokonań Davisa. Ta oparta na estetyce wschodnich brzmień i zabarwiona bluesem kompozycja stała się po latach nieśmiertelnym 16-taktowym standardem.
''Freddie Freeloader'' (jedyne nagranie z tej sesji z W.Kelly przy fortepianie) to utwór tchnący optymizmem, charakteryzujący się łatwo przyswajalną melodyką.
''Blue In Green'' z kolei to temat bardzo kojący swym klimatem i doskonale ''udekorowany'' wyśmienitymi solówkami zarówno samego Davisa, jak i Coltrane'a i Evansa. Według opisu na okładce, po raz pierwszy kompozytorem wszystkich utworów wypełniajacych całą płytę jest Miles Davis, jednak jak okazało się później;''Blue In Green'' skomponował Bill Evans. Pianista jednak nie dochodził swych praw, dlatego wszystkie kolejne edycje albumu ukazują się z pierwotnym opisem.
Drugą stronę longplaya muzycy zarejestrowali kilka tygodni później (22 kwietnia 1959), a nagrano wówczas 11 i pół minutowy: ''All Blues'' i temat zatytułowany: ''Flamenco Sketches''.
Pierwszy z nich to mimo swej długości, drugi z ''wielkich przebojów'' całego albumu i zarazem standard grywany przez kolejne dziesięciolecia przez najwybitniejsze składy. Niby utrzymany w konwencji tytułowego bluesa, a jednak jest to utwór o szczególnej specyfice wymykającej się wszelkim zaszufladkowaniom.
''Flamenco Sketches'' (w rytmie na 6/8) natomiast stanowi zalążek pomysłu jaki Davis zrealizować miał na orkiestrowym albumie: ''Sketches Of Spain'' (1960).
Autorem tekstu opisującego zawartą na płycie muzykę jaki wraz ze zdjęciem Davisa i spisem utworów ''zapełnił'' rewers okładki płyty winylowej jest pianista Bill Evans. Stanowiło to w owych czasach swego rodzaju nouvum, bowiem dotychczas notki na okładki płyt przygotowywali krytycy i dziennikarze.
Na pierwszej edycji winylowej albumu kolejność dwóch nagrań wypełniających stronę drugą płyty była odwrotna niż na późniejszych wydaniach (płytę kończył: ''All Blues'').
Zremasterowaną edycję płyty CD uzupełnia też dodana jako bonus pierwsza wersja:''Flamenco Sketches'' (odrzucona przez Davisa).
Wszyscy muzycy biorący udział w tych dwóch legendarnych sesjach, wydaje się iż na przełomie dziesięcioleci: 50-60 ub.wieku, byli u szczytu swych możliwości; zarówno twórczych i interpretacyjnych jak i warsztatowych.
Warto nadmienić iż dwa tygodnie po nagrywaniu sesji: ''Kind Of Blue'', John Coltrane nagrał ze swym składem kolejne arcydzieło jazzowe wszechczasów -album: ''Giant Steps'' (1959).
''W lata 60. wchodził (Davis -przyp.aut) w doskonałej kondycji, z niezagrożoną pozycją czołowego innowatora jazzu, mimo iż coraz mocniej nastawali na nią John Coltrane i Ornette Coleman'' (Dionizy Piątkowski: ''Jazz. Encyklopedia Muzyki Popularnej'')
skład:
Miles Davis -trąbka
Julian ''Cannonball'' Adderley -saksofon altowy
John Coltrane -saksofon tenorowy
Bill Evans -fortepian (oprócz: ''Freddie Freeloader'')
Paul Chambers -kontrabas
Jimmy Cobb -perkusja
Wynton Kelly -fortepian (''Freddie Freeloader'')
Miles Davis -trąbka
Julian ''Cannonball'' Adderley -saksofon altowy
John Coltrane -saksofon tenorowy
Bill Evans -fortepian (oprócz: ''Freddie Freeloader'')
Paul Chambers -kontrabas
Jimmy Cobb -perkusja
Wynton Kelly -fortepian (''Freddie Freeloader'')
