Antonimie; Miriam; One Swan; Este Dia De Cuatro Cuerdas; Chanson; Until I Look Down; Pinastra; Even Shorter; Nino; Carta Bianca
Oltremare Quartet to międzynarodowy projekt londyńskiego kontrabasisty Andrei Di Biase zrealizowany studyjnie w 2009 roku we Włoszech. Dopiero po dwóch latach materiał został zmiksowany w Londynie i wydany przez tamtejszą wytwórnię Babel Label. Di Biase napisał osiem spośród dziesięciu kompozycji wypełniających płytę zatytułowaną ''Uncommon Nonsense'', dwa pozostałe utwory (''Chanson'' i''Pinastra'') to dzieło mediolańskiego pianisty w składzie -Antonio Zambriniego. Za inspirację do stworzenia tego albumu posłużyły kontrabasiście muzyczne idee i wizje legendarnego trębacza Kenny'ego Wheelera, w którego skład tria Di Base wchodzi wraz z Liamem Noble.
Doskonałym rozpoczęciem płyty i wyśmienitym wprowadzeniem w muzyczny świat Oltremare Quartet jest ballada ''Antoime''.
Jakże ważnymi instrumentalistami sa poszczególni muzycy składu przekonać się możemy w każdym fragmencie płyty. W utrzymanym w średnim tempie utworze''Miriam'' błyskotliwą solówką perkusyjną czaruje nas Jon Scott. Piękne fortepianowe solo Antonio Zambriniego natomiast ozdabia najbardziej rozbudowany strukturalnie, blisko 9-minutowy ''One Swan'', w którym mamy okazję zasłuchac się również w solówkę kontrabasu. Zarówno Zambrini jak i pomysłodawca całego projektu Di Base doskonale dialogują z sobą instrumentalnie podczas ''Este Dia De Cuatro Cuerdas''. Nagranie to jednak nie było by tym czym jest, a więc jedną z kilku prawdziwych perełek albumu, gdyby nie saksofon altowy Chillingwortha snujący długą impresję w drugiej części utworu i doskonale synkopujący John Scott.
Charakterystyczną cechą idealnie dobranych składów jazzowych jest właśnie dostrzeżenie przez słuchacza doskonałości brzmienia i budowy utworów, w których każdy z instrumentalistów potrafi znaleźć się w odpowiednim miejscu i czasie. Tak właśnie brzmi Oltremare Quartet.
Zarówno utwory utrzymane w niemal mainsteamowym duchu, jak i te bardziej ''zakręcone'' jak choćby napisana przez A.Zambriniego ''Chanson'' czy ''Until I Look Down'' Di Biase, są przykładem intuicyjnie zgranego kwartetu, w którym osiągnięcie perfekcji robi wrażenie naturalnego skutku, a nie efektu wielogodzinnych zmagań podczas prób. Ta właśnie lekkość i swoboda z jaką Kwartet przekazuje nam swą muzykę na ''Uncommon Nonsense'' udziela się podczas słuchania płyty.
''Pinastra'' to druga po otwierającej album ''Antonime'' stylowa ballada w tym zestawie i druga kompozycja A.Zambrini na całym krążku. Jest to zarazem najbardziej intymnie brzmiący utwór, którego nastrój zbudowany jest na brzmieniu saksofonu, pięknym fortepianie, leniwym ''szczotkowaniu'' Scotta i rezonansujących partiach basu.
Takie utwory jak choćby ''Even Shorter'' dowodzą, iż w zasadzie mimo iż pomysłodawcą i kompozytorem niemal całego materiału jest Andrea Di Base, nie ma w Oltermare Quartet leadera, który w jakikolwiek sposób starałby się dominować na płycie. Poszczególne partie solowe bądź dominanty pojawiają się spontanicznie i w doskonałej harmonii z resztą instrumentów. Tak jest też podczas ''Nino'', gdzie raz leaderem zdaje się być Zambrini, raz -Chillingworth, a sekcja rytmiczna robi wrażenie niezwykle swobodnie poczynającej sobie w trakcie utworu będąc jednocześnie w niezwykłej symbiozie z resztą instrumentów.
Jeden z najdłuższych kontrabasowych popisów Andrei Di Base ma miejsce podczas kończącego płytę utworu ''Carta Blanca'' stanowiącym bardzo rozimprowizowane właściwe zakończenie całego albumu.
Po zakończeniu podstawowego zestawu utworów, umieszczono kodę będącą swobodną liryczną i nostalgiczną impresją.
Nie ma na ''Uncommon Nonsense'' wybiegających poza nostalgię leniwie snujących się dźwięków kulminacji i bardziej zaakcentowanych partii, ale gdyby to się na tej płycie znalazło, być może straciłaby ona swój niewątpliwy wdzięk i doskonale trafiający przekaz emocjonalny.
Andrea Di Base jest w ostatnim czasie niezwykle płodnym muzykiem zaangażowanym w kilka różnych projektów. Jednym z nich jest Dialogues Trio, którego płyta: ''Twinkle Twinkle'' (2011) nagrana wraz z saksofonistą Julianem Siegelem ukazała się również w 2011 roku.
Doskonałym rozpoczęciem płyty i wyśmienitym wprowadzeniem w muzyczny świat Oltremare Quartet jest ballada ''Antoime''.
Jakże ważnymi instrumentalistami sa poszczególni muzycy składu przekonać się możemy w każdym fragmencie płyty. W utrzymanym w średnim tempie utworze''Miriam'' błyskotliwą solówką perkusyjną czaruje nas Jon Scott. Piękne fortepianowe solo Antonio Zambriniego natomiast ozdabia najbardziej rozbudowany strukturalnie, blisko 9-minutowy ''One Swan'', w którym mamy okazję zasłuchac się również w solówkę kontrabasu. Zarówno Zambrini jak i pomysłodawca całego projektu Di Base doskonale dialogują z sobą instrumentalnie podczas ''Este Dia De Cuatro Cuerdas''. Nagranie to jednak nie było by tym czym jest, a więc jedną z kilku prawdziwych perełek albumu, gdyby nie saksofon altowy Chillingwortha snujący długą impresję w drugiej części utworu i doskonale synkopujący John Scott.
Charakterystyczną cechą idealnie dobranych składów jazzowych jest właśnie dostrzeżenie przez słuchacza doskonałości brzmienia i budowy utworów, w których każdy z instrumentalistów potrafi znaleźć się w odpowiednim miejscu i czasie. Tak właśnie brzmi Oltremare Quartet.
Zarówno utwory utrzymane w niemal mainsteamowym duchu, jak i te bardziej ''zakręcone'' jak choćby napisana przez A.Zambriniego ''Chanson'' czy ''Until I Look Down'' Di Biase, są przykładem intuicyjnie zgranego kwartetu, w którym osiągnięcie perfekcji robi wrażenie naturalnego skutku, a nie efektu wielogodzinnych zmagań podczas prób. Ta właśnie lekkość i swoboda z jaką Kwartet przekazuje nam swą muzykę na ''Uncommon Nonsense'' udziela się podczas słuchania płyty.
''Pinastra'' to druga po otwierającej album ''Antonime'' stylowa ballada w tym zestawie i druga kompozycja A.Zambrini na całym krążku. Jest to zarazem najbardziej intymnie brzmiący utwór, którego nastrój zbudowany jest na brzmieniu saksofonu, pięknym fortepianie, leniwym ''szczotkowaniu'' Scotta i rezonansujących partiach basu.
Takie utwory jak choćby ''Even Shorter'' dowodzą, iż w zasadzie mimo iż pomysłodawcą i kompozytorem niemal całego materiału jest Andrea Di Base, nie ma w Oltermare Quartet leadera, który w jakikolwiek sposób starałby się dominować na płycie. Poszczególne partie solowe bądź dominanty pojawiają się spontanicznie i w doskonałej harmonii z resztą instrumentów. Tak jest też podczas ''Nino'', gdzie raz leaderem zdaje się być Zambrini, raz -Chillingworth, a sekcja rytmiczna robi wrażenie niezwykle swobodnie poczynającej sobie w trakcie utworu będąc jednocześnie w niezwykłej symbiozie z resztą instrumentów.
Jeden z najdłuższych kontrabasowych popisów Andrei Di Base ma miejsce podczas kończącego płytę utworu ''Carta Blanca'' stanowiącym bardzo rozimprowizowane właściwe zakończenie całego albumu.
Po zakończeniu podstawowego zestawu utworów, umieszczono kodę będącą swobodną liryczną i nostalgiczną impresją.
Nie ma na ''Uncommon Nonsense'' wybiegających poza nostalgię leniwie snujących się dźwięków kulminacji i bardziej zaakcentowanych partii, ale gdyby to się na tej płycie znalazło, być może straciłaby ona swój niewątpliwy wdzięk i doskonale trafiający przekaz emocjonalny.
Andrea Di Base jest w ostatnim czasie niezwykle płodnym muzykiem zaangażowanym w kilka różnych projektów. Jednym z nich jest Dialogues Trio, którego płyta: ''Twinkle Twinkle'' (2011) nagrana wraz z saksofonistą Julianem Siegelem ukazała się również w 2011 roku.
skład:
Michael Chillingworth - saksofony
Antonio Zambrini - fortepian
Andrea Di Biase - kontrabas
Jon Scott - perkusja
