Medieval Overture; Sorceress; The Romantic Warrior; Majestic Dance; The Magician; Duel Of The Jester And The Tyrant (Part I & Part II)
Armando Anthony Corea, znany światu jako Chick Corea, uważany jest za najwybitniejszego (obok Herbiego Hancocka i Keitha Jarretta) pianistę jazzowego. W roku 1968 brał udział w nagraniu przełomowej płyty Milesa Davisa: ,,Bitches Brew'', będącej objawieniem muzycznym i wytyczającej nowe kierunki jazz-fussion. W kolejnych latach powołał do życia legendarną już dziś formację Return To Forever przełamującą jakiekolwiek bariery gatunkowe jazzu.
Zespół Return To Forever nagrał osiem wyśmienitych płyt, wielka szkoda jednak że skład zespołu, w którym dokonano nagrań na dwa pierwsze albumy formacji (''Return To Forever'', 1972 i ''Light As A Feather'', 1973) nie utrzymał się na kolejnych płytach. Od trzeciego albumu Return To Forever (''Hymn Of The Seventh Galaxy'', 1973) to zupełnie inna grupa. Tu już nie ma damskich wokaliz, bajecznych dźwięków fletu i nastrojowych klimatów. Jest jazz-rock w czystej postaci, tak często pojawiający się w muzyce fusion.
''Romantyczny wojownik'' (''Romantic Warrior'', 1976) to szósty album studyjny zespołu a zarazem najlepiej sprzedająca sie płyta formacji, jaka w krótkim czasie osiągnęła rekordowy nakład 500.000 egzemplarzy. Był to pierwszy album grupy wydany przez Columbia Records, co najprawdopodobniej wpłynęło na wysokość sprzedaży.
Kiczowata okładka mogąca kojarzyć się z płytami zespołów heavy metalowych z lat 70-tych, kryje w sobie krążek zawierający sześć kompozycji muzyków wchodzących wówczas w skład Return To Forever: Chicka Corei, Ala Di Meoli, Stanleya Clarke'a i Lenny'ego White'a.
''Medieval Overture'' Corei zawiera charakterystyczne dla niego motywy melodyczne i jest doskonałym wprowadzeniem w klimat całej płyty. Od pierwszych chwil świetnie prezentuje się Lenny White zaskakujący niezwykłą świeżością brzmienia i doskonałą formą. Muzyka coraz częściej wówczas porównywano do Billy'ego Cobhama.
''Sorceress'' White'a rozpoczyna funkujący riff Stanleya Clarke i oparty jest na brzmieniu syntezatorów. Iście rockowe oblicze prezentuje tu Al Di Meola wygrywając solówkę jaka z równym powodzeniem zagrana mogłaby być na niejednej płycie progesywnego rocka. W połowie utworu pojawia się wreszcie tak wyczekiwane brzmienie prawdziwego fortepianu i mistrzowskie solo Corei.
Utwór tytułowy napisany przez Chicka Corea ujmuje akustycznym brzmieniem i jest doskonałą okazją do zaprezentowania kunsztu wirtuozerskiego zarówno Corei, Di Meoli jak i Stanleya Clarke'a. Di Meola z wyczuwalną niemal lekkością ''maluje'' rozliczne arpeggia i riffy doskonale czując się w szeregach Return To Forever, Chick Corea gra tu najpiękniejsze partie fortepianowe z całego albumu, a Clarke snuje wyśmienite i zawiłe strukturalnie impresje basowe. Na 11 minut udaje się nam wyrwać z ram elektrycznego brzmienia jakie zdominowało album. Bardzo duży wkład w ostateczne brzmienie tego utworu ma bezwzględnie Al Di Meola, który nadał swą grą utworowi charakter jednoznacznie nawiązujący do ówczesnych jego płyt solowych jak choćby ''Land of the Midnight Sun'' (1976).
Zniekształcony dźwięk gitary prowadzącej i rockowe riffy dominują podczas ozdobionego dźwiękami klawesynu ''Majestic Dance'', który wyszedł spod pióra Ala Di Meoli. Jednak nagranie to mógłoby równie dobrze firmowane być nazwiskiem Stanley'a Clarke, który zdominował je swym brzmieniem.
Podobnie jest podczas skomponowanego przez niego utworu ''The Magician'', który jednak swym żartobliwym, pastiszowym klimatem i brzmieniem syntezatorów Corei nawiązuje do ówczesnej twórczości Ricka Wakemana. Pamiętajmy, iż poza ''etatem'' w Return To Forever zarówno Al Di Meola jak i Stanley Clarke równolegle tworzyli wówczas swoje solowe projekty. Pierwszy z wymienionych Artystów niemal równolegle z ''Romantic Warrior'' opublikował wspomnianą płytę ''Land of the Midnight Sun'' (1976), drugi natomiast -przebojowy album ''School Days'' (1976). Oczywistym jest więc fakt, iż duch ówczesnych ich dokonań solowych w mniejszym lub wiekszym stopniu musiał przeniknąć do działalności pod szyldem Return To Forever.
Ostatnim nagraniem na płycie jest kilkunastominutowa, dwuczęściowa suita Chicka Corei ''Duel Of The Jester And The Tyrant'' mogąca być z powodzeniem umieszczona w gablocie instytutu miar i wag jako wzorzec stuprocentowego jazz rocka.
Z perspektywy czasu ''Romantic Warrior'' jest doskonałym odzwierciedleniem miejsca w jakim znaleźli się w połowie lat 70-tych poszukujący muzycy jazzowi, pośród których na podobnym etapie znajdowali się wówczas oprócz Chicka Corei i Return To Forever, również Herbie Hancock czy John McLaughlin i jego Mahavishnu Orchestra.
Zespół Return To Forever nagrał osiem wyśmienitych płyt, wielka szkoda jednak że skład zespołu, w którym dokonano nagrań na dwa pierwsze albumy formacji (''Return To Forever'', 1972 i ''Light As A Feather'', 1973) nie utrzymał się na kolejnych płytach. Od trzeciego albumu Return To Forever (''Hymn Of The Seventh Galaxy'', 1973) to zupełnie inna grupa. Tu już nie ma damskich wokaliz, bajecznych dźwięków fletu i nastrojowych klimatów. Jest jazz-rock w czystej postaci, tak często pojawiający się w muzyce fusion.
''Romantyczny wojownik'' (''Romantic Warrior'', 1976) to szósty album studyjny zespołu a zarazem najlepiej sprzedająca sie płyta formacji, jaka w krótkim czasie osiągnęła rekordowy nakład 500.000 egzemplarzy. Był to pierwszy album grupy wydany przez Columbia Records, co najprawdopodobniej wpłynęło na wysokość sprzedaży.
Kiczowata okładka mogąca kojarzyć się z płytami zespołów heavy metalowych z lat 70-tych, kryje w sobie krążek zawierający sześć kompozycji muzyków wchodzących wówczas w skład Return To Forever: Chicka Corei, Ala Di Meoli, Stanleya Clarke'a i Lenny'ego White'a.
''Medieval Overture'' Corei zawiera charakterystyczne dla niego motywy melodyczne i jest doskonałym wprowadzeniem w klimat całej płyty. Od pierwszych chwil świetnie prezentuje się Lenny White zaskakujący niezwykłą świeżością brzmienia i doskonałą formą. Muzyka coraz częściej wówczas porównywano do Billy'ego Cobhama.
''Sorceress'' White'a rozpoczyna funkujący riff Stanleya Clarke i oparty jest na brzmieniu syntezatorów. Iście rockowe oblicze prezentuje tu Al Di Meola wygrywając solówkę jaka z równym powodzeniem zagrana mogłaby być na niejednej płycie progesywnego rocka. W połowie utworu pojawia się wreszcie tak wyczekiwane brzmienie prawdziwego fortepianu i mistrzowskie solo Corei.
Utwór tytułowy napisany przez Chicka Corea ujmuje akustycznym brzmieniem i jest doskonałą okazją do zaprezentowania kunsztu wirtuozerskiego zarówno Corei, Di Meoli jak i Stanleya Clarke'a. Di Meola z wyczuwalną niemal lekkością ''maluje'' rozliczne arpeggia i riffy doskonale czując się w szeregach Return To Forever, Chick Corea gra tu najpiękniejsze partie fortepianowe z całego albumu, a Clarke snuje wyśmienite i zawiłe strukturalnie impresje basowe. Na 11 minut udaje się nam wyrwać z ram elektrycznego brzmienia jakie zdominowało album. Bardzo duży wkład w ostateczne brzmienie tego utworu ma bezwzględnie Al Di Meola, który nadał swą grą utworowi charakter jednoznacznie nawiązujący do ówczesnych jego płyt solowych jak choćby ''Land of the Midnight Sun'' (1976).
Zniekształcony dźwięk gitary prowadzącej i rockowe riffy dominują podczas ozdobionego dźwiękami klawesynu ''Majestic Dance'', który wyszedł spod pióra Ala Di Meoli. Jednak nagranie to mógłoby równie dobrze firmowane być nazwiskiem Stanley'a Clarke, który zdominował je swym brzmieniem.
Podobnie jest podczas skomponowanego przez niego utworu ''The Magician'', który jednak swym żartobliwym, pastiszowym klimatem i brzmieniem syntezatorów Corei nawiązuje do ówczesnej twórczości Ricka Wakemana. Pamiętajmy, iż poza ''etatem'' w Return To Forever zarówno Al Di Meola jak i Stanley Clarke równolegle tworzyli wówczas swoje solowe projekty. Pierwszy z wymienionych Artystów niemal równolegle z ''Romantic Warrior'' opublikował wspomnianą płytę ''Land of the Midnight Sun'' (1976), drugi natomiast -przebojowy album ''School Days'' (1976). Oczywistym jest więc fakt, iż duch ówczesnych ich dokonań solowych w mniejszym lub wiekszym stopniu musiał przeniknąć do działalności pod szyldem Return To Forever.
Ostatnim nagraniem na płycie jest kilkunastominutowa, dwuczęściowa suita Chicka Corei ''Duel Of The Jester And The Tyrant'' mogąca być z powodzeniem umieszczona w gablocie instytutu miar i wag jako wzorzec stuprocentowego jazz rocka.
Z perspektywy czasu ''Romantic Warrior'' jest doskonałym odzwierciedleniem miejsca w jakim znaleźli się w połowie lat 70-tych poszukujący muzycy jazzowi, pośród których na podobnym etapie znajdowali się wówczas oprócz Chicka Corei i Return To Forever, również Herbie Hancock czy John McLaughlin i jego Mahavishnu Orchestra.
skład:
Chick Corea - instr.klawiszowe, instr.perkusyjne
Al Di Meola - gitary, instr.perkusyjne
Stanley Clarke - gitary basowe, instr. perkusyjne
Lenny White - instr.perkusyjne
