Thousand Island Park; Variations; Chagall Suite Part 1; Chagall Suite Part 2; Chagall Suite Part 3; Donne Variations; Vicious Circle; Friendly Garden; Harlequin; For All Lonely People
Pierwsze wspólne dokonania Andrzeja Olejniczaka i Władysława Sendeckiego miały miejsce w latach 70-tych, kiedy to wraz z Jarkiem Śmietaną, Janem Cichym i Benedyktem Radeckim tworzyli zespół Extra Ball (słynną płytą z tego okresu jest longplay: ''Birthday'' z 1976 roku). Później wspólnie założyli formację Sunship, którą do dnia dzisiejszego uważa się również za jedną z najważniejszych grup jazzowych lat 70-tych.
W roku 1979 drogi muzyków rozeszły się; Olejniczak zasilił skład String Connection, a Sendecki po nagraniu z Sunship płyty: ''Follow Us'' (1979) wyemigrował w 1981 roku do Niemiec, a następnie do Szwajcarii gdzie mieszka do dziś. Został cenionym muzykiem sesyjnym i koncertowym współpracując m.in. z takimi artystami jak: Billy Cobham, Michael i Randy Brecker, Marcus Miller czy Jaco Pastorius.
W roku 1979 drogi muzyków rozeszły się; Olejniczak zasilił skład String Connection, a Sendecki po nagraniu z Sunship płyty: ''Follow Us'' (1979) wyemigrował w 1981 roku do Niemiec, a następnie do Szwajcarii gdzie mieszka do dziś. Został cenionym muzykiem sesyjnym i koncertowym współpracując m.in. z takimi artystami jak: Billy Cobham, Michael i Randy Brecker, Marcus Miller czy Jaco Pastorius.
''Piano'' to pierwsza solowa płyta Sendeckiego po ponad 20 latach (poprzednią była: „Men from Wilnau” z 1986 roku).
Wydany przez wytwórnię Provocateur Records album wypełnia 10 nagrań. Obok siedmiu autorskich kompozycji Sendeckiego znajdziemy tu podany w oryginalny sposób charakteryzujący się zmiennym tempem i utrzymany w jakby niepokojącym klimacie: ''Thousand Island Park'' Johna McLaughlina,''Variations'' austriackiego pianisty i kompozytora Friedricha Guldy wykonany w estetyce graniczącej z muzyką klasyczną, oraz: ''Donne Variations'' szwajcarskiego kompozytora i saksofonisty Daniela Schnydera.
Wśród kompozycji Sendeckiego dominującą rozmiarem w programie albumu jest 3-częściowa: ''Chagall Suite'' będąca efektem inspiracji jakiej uległ pianista pod wpływem malarstwa Marca Chagalla. Sendecki komponując tą suitę niczym Chagall malując, naruszył proporcje i zestawił elementy rzeczywiste w nierealnych konstelacjach zacierająć granice fantazji, a dynamizmem wykonania uzyskał podczas gry efekt podobny jaki francuski malarz osiągał poprzez zastosowanie ekspresyjnego kolorytu.
''Harlequin'' i ostinatowy: ''Vicious Circle'' to dwie starsze kompozycje Sendeckiego wchodzące w skład napisanego przez pianistę przed laty cyklu: ''Toys Corner''Każdy z utworów emanuje niecodziennym natchnieniem, energią, ogromną przestrzenią i harmonią. Swe dźwiękowe obrazy Sendecki maluje wykwintnie wykorzystując pełnię barw jaką oferuje fortepian, zachowując tak niezwykle rzadkie dziś wśród pianistów wyczucie proporcji między melodyką a wirtuozerią. Właśnie dzięki temu Sendecki potrafi wciągnąć słuchacza w swe muzyczne opowieści bez reszty ujmując barwą, gradacją i artykulacją, zacierając granice między jazzem a specyfiką klasycznej muzyki fortepianowej.
Oczywiście znajdziemy na płycie odniesienia do Jarretta, Mehldaua czy Evansa -tego nie unikniemy próbując opisać jakąkolwiek fortepianową płytę jazzową. Tym co jednak stanowi o sile Sendeckiego, jest jego własny, osobisty a może wręcz ...intymny sposób komunkowania się z słuchaczem. Adzik Sendecki gra po prostu: samego siebie.
Wydany przez wytwórnię Provocateur Records album wypełnia 10 nagrań. Obok siedmiu autorskich kompozycji Sendeckiego znajdziemy tu podany w oryginalny sposób charakteryzujący się zmiennym tempem i utrzymany w jakby niepokojącym klimacie: ''Thousand Island Park'' Johna McLaughlina,''Variations'' austriackiego pianisty i kompozytora Friedricha Guldy wykonany w estetyce graniczącej z muzyką klasyczną, oraz: ''Donne Variations'' szwajcarskiego kompozytora i saksofonisty Daniela Schnydera.
Wśród kompozycji Sendeckiego dominującą rozmiarem w programie albumu jest 3-częściowa: ''Chagall Suite'' będąca efektem inspiracji jakiej uległ pianista pod wpływem malarstwa Marca Chagalla. Sendecki komponując tą suitę niczym Chagall malując, naruszył proporcje i zestawił elementy rzeczywiste w nierealnych konstelacjach zacierająć granice fantazji, a dynamizmem wykonania uzyskał podczas gry efekt podobny jaki francuski malarz osiągał poprzez zastosowanie ekspresyjnego kolorytu.
''Harlequin'' i ostinatowy: ''Vicious Circle'' to dwie starsze kompozycje Sendeckiego wchodzące w skład napisanego przez pianistę przed laty cyklu: ''Toys Corner''Każdy z utworów emanuje niecodziennym natchnieniem, energią, ogromną przestrzenią i harmonią. Swe dźwiękowe obrazy Sendecki maluje wykwintnie wykorzystując pełnię barw jaką oferuje fortepian, zachowując tak niezwykle rzadkie dziś wśród pianistów wyczucie proporcji między melodyką a wirtuozerią. Właśnie dzięki temu Sendecki potrafi wciągnąć słuchacza w swe muzyczne opowieści bez reszty ujmując barwą, gradacją i artykulacją, zacierając granice między jazzem a specyfiką klasycznej muzyki fortepianowej.
Oczywiście znajdziemy na płycie odniesienia do Jarretta, Mehldaua czy Evansa -tego nie unikniemy próbując opisać jakąkolwiek fortepianową płytę jazzową. Tym co jednak stanowi o sile Sendeckiego, jest jego własny, osobisty a może wręcz ...intymny sposób komunkowania się z słuchaczem. Adzik Sendecki gra po prostu: samego siebie.
czwartek, 16 lutego 2012, longplay_2010
